سلام خدمت همه دوستان عزیز و گرامی هم محله ای

چند وقتی که نه خیییلی وقتی هست این ویندوز لپتاپ من مشکل داره و نمی دونم چرا انگیزه و فرصت مناسبی تا حالا پیش نیومده که ببرمش جهت ترمیم و تعمیر,
الآن هم که می بینید در خدمت تونم ضمن یک عملیات انتحاری زدم ویروس یاب سیستمم رو حذف کردم دیدم اوضاع بهتر شد! گفتم از فرصت پیش اومده کمال استفاده رو ببرم که در عوارض سوء و پشیمانی بعدی حد اقل یه کم آب ته لیوان روانشناسیمون مونده باشه با مشاهده و ملاحظه اون نیمه خالی رو نبینیم ….

خب به نظر تون الآن چی بگم براتون ؟؟؟؟؟؟؟

* اولش از عید بگم که امسال واقعا تعطیلات جالب انگیز ناک متفاوتی داشتم,
چون یه مدت گذشته و منم الآن چندان تو حس و حال خاطره نویسی نیستم از جزئیات صرف نظر می کنم باشد که شما ها خوشحال بشید بابت کوتاه نویسی من خخخخخ

* سه چهار روزی رو رفتم خونه یکی از دوستان نابینا, قضیه این طوری بود که این دوستم با اون دوستم که تعطیلات رفته بود شهرستان خونه مامانش اینا با هم خونه گرفتند اصفهان به صورت مستقل زندگی می کنند و من رفتم پیش این دوستم که تنها نباشه شکلک الکی مثلا من خیلی شجاعم خخخخ البته چند روز قبل از اینکه من برم خونه شون یکی دیگه از دوستان اومده بود اونجا و قرار بود با اومدن من بره که نرفت و ما دوتایی شجاعانه از اون دوستم مواظبت کردیم خخخخخ
صبح ها که صاحب خونه میرفت سر کار ما میزدیم به خیابون و واااای جاتون خالی چیزه نه پر به چه بدبختیی این دوستم رو راضی کردم سوار پله برقی بشه که وااااااای وقتی بهش گفتم حالا سریع پاتو بذار جلو حاضر نبود حرکت کنه خخخخ شکلک بحرانی بود شرایط زیاااد که به خیر گذشت, دیگه مونده بودم پایین رفتنش رو چی کار کنم و به این نتیجه رسیدم امنیت در اینه که برم ببینم مسوول پله برقی کیه و بهش بگم خاموشش کنه تا ما بیایم پایین که یه خانم مهربون خیر خواهی به کمک من شتافت و اومدیم پایین….
در یکی از همین خیابون گردی ها هم یه خانم گرامیی زد زیر عصای من و اونو کج کرد و یعنی چرا دیگران نمی بینند عصای ما رو آیا؟
ولی خارج از این حرفا جدا زندگی قشنگی داشتند این دوستای من, بسی بسیاااار منظم و مرتب و کلا من لذت بردم از این چند روز مهمونی و خیییلی چیز ها یاد گرفتم که ان شا الله عمری بود و حسش و فرصتش, در پستی مستقل بیشتر براتون توضیح می دم.

* بعد که برگشتم خونه, رسیده نرسیده استراحت کرده نکرده, خواهرم زنگ زد, گفت می خوایم بریم سمت تهران شما میای همراه ما که منم معلومه دیگه عاشق مسافرتم گفتم بله البته واقعیتش فکر نمی کردم جدی بگه ولی واقعا قضیه جدی بود و ما فردا بعد از ظهر زدیم به دل جاده …. کاشان, قم, تهران و نهایتا شب دوازدهم خونه بودیم…
تا حالا به این اندازه بیابان یا همون بیابون خودمون رو حس و لمس نکرده بودم, برای رفع خستگی ماشین و رانندگی کنار جاده ایستادیم و باور کنید مثل راه رفتن روی برف بود راه رفتن توی اون قسمت بیابانی که ما ایستاده بودیم, یه طور پوکی بود خاک زیر پامون یه حس قشنگ عالی, دیگه از فریاد زدن نگم که مسلمه که یه عالم تخلیه انرژی کردیم اونجا خخخخخ و واقعا بی نهایت عالی بود ….
راستی تو راه برگشت هم یه جای کنار جاده وسط همون بیابون خدا یه مدل گل هایی بود که اسمشون رو نمی دونم, ایستادیم و رفتیم وسط گل ها, اولش یه فضای باز و بعد یه راه روی باریک چهار پنج متری بین بوته های گل که فقط یه نفر می تونست حرکت کنه ازش و بعد هم بنبست اونم با گل, بوته های گل حدود یک متر یک متر و ده بیست سانت بودند …. واقعا قشنگ بود خیییلی ….. یه طور خاص رویایی بود …..
خودتون تصور کنید, توصیف کنم از پسش برنمیام…. آسمون رو هم حتما تو توصیفتون در نظر بگیرید با خنکای نسیم و گرمای ملایم خورشید ….

* الآن که مجدد متن پستم رو مرور کردم, دیدم که احوال پرسی یادم رفته! خوبید که ان شا الله؟

* یه سرچی هم زدم توی گوگل بین اشعار حسین منزوی و فاضل نظری ولی با این که این دو شاعر معاصر فوق العاده بی نظیرند اما برای پایان پست یه غزل که به دلم بشینه پیدا نکردم و مثل همیشه متوسل میشیم به حضرت حافظ و شاخ نبات ایشون:
شکلک خخخخ این یکی رو نه یه تفأل دیگه می زنیم یا اصلا نه بذارید یه سرچ دیگه بنمایم اشعار خانم عرفان نظر آهاری هم فوق العاده هست

***************

هر بار که می روی رسیده ای:

پشتش سنگین بود و جاده‌های دنیا طولانی. می‌دانست که همیشه جز اندکی از بسیار را نخواهد رفت. آهسته آهسته می‌خزید، دشوار و کُند؛ و دورها همیشه دور بود.
سنگ‌پشت تقدیرش را دوست نمی‌داشت و آن را چون اجباری بر دوش می‌کشید.

پرنده‌ای در آسمان پر زد، سبک؛ و سنگ‌پشت رو به خدا کرد و گفت: «این عدل نیست، این عدل نیست. کاش پُشتم را این همه سنگین نمی‌کردی. من هیچ‌گاه نمی‌رسم، هیچ‌گاه. و در لاکِ سنگی خود خزید، به نیت ناامیدی.»

خدا سنگ‌پشت را از روی زمین بلند کرد. زمین را نشانش داد. کُره‌ای کوچک بود.
و گفت: «نگاه کن، ابتدا و انتها ندارد. هیچ‌کس نمی‌رسد. چون رسیدنی در کار نیست. فقط رفتن است. حتی اگر اندکی. و هر بار که می‌روی، رسیده‌ای. و باور کن آن‌چه بر دوشِ توست، تنها لاکی سنگی نیست، تو پاره‌ای از هستی را بر دوش می‌کشی؛ پاره‌ای از مرا.»
خدا سنگ‌پشت را بر زمین گذاشت. دیگر نه بارَش چندان سنگین بود و نه راه‌ها چندان دور.

سنگ‌پشت به راه افتاد و گفت: «رفتن، حتی اگر اندکی؛» و پاره‌ای از «او» را با عشق بر دوش کشید.

از کتاب ِ «بال‌هایت را کجا جا گذاشتی؟» نوشته‌ی «عرفان نظرآهاری»