سلام و صد سلام به همه ی هم محله ای های با مرام. از یه بچه یه سه ساله پرسیدم در چه وضعی؟, جواب داد: در وزن بزرگ. خلاصه ی متن این که نام مادرش گوشت و برنج بود و نام پدر نون. دختر مامان بابا بود و نام باباش هی باباش میرفت سر کار پول در می آورد آدامس نمی خرید. خخخخ. بچه است دیگه, کاریش نمیشه کرد. بگذریم. بازم اومدم با یه اراجیف تر و تازه و دیگه نمی دونم با مزه هست یا نیست, توپ هست یا نیست, خلاصه زِر زدن از ما و نظر از شما. کلاس ما فقط شش دانشآموز داشت, 4 دختر و دو پسر, من و یکی از دخترها نابینا و بقیه هم کم توان ذهنی, همه در نوبت های اول, دوم و پنجم دبستان بودیم و هر 6 نفر ما را یک معلم درس می داد, تنبل نبودم, معدل سال دوم دبستانم 19 و 50 صدم بود, هم سن و سالی هم در آن کلاس نداشتم هم از لحاظ سن و هم از لحاظ قد و قواره کوچک ترین عضو آن مدرسه بودم, برای خودم هم شاگرد اول بودم هم دوم هم سوم,
همه وسط کلاس گرد میز مستطیل شکلی به تعلیم نشسته بودیم, حالا از توصیف کلاس بگذریم.

معلم: به جای این که سر کلاس چرت بزنی تا فلانی تمرین ریاضیش را حل کنه تو درباره مادر انشا بنویس.

دانشآموز: اجازه انشا یعنی چی؟.

معلم کمی فکر کرد.

دانشآموز گفت: یه الّلاه که بهش اضافه کنیم میشه اِنشاء الّلاه.

معلم خنده اش گرفت و با خطکش آهسته به پشت دست هایم زد و گفت: سال دیگه میری کلاس سوم باید انشا بنویسی خیر سرم دارم بهت انشا نوشتن یاد میدم خنگه.

برگه ی دراز و تیره رنگی که جنسش شبیه به کارتون بود برداشت و لای یک تافل سفید رنگ گذاشت و قلمی را که سر دسته اش گرد بود و از جنس پلاستیک که اقوام ما به آن درفش می گفتند به دست من داد و گفت: بگیر بنویس.

گفتم: چی بنویسم؟.

به تندی گفت: مَرَض بنویس.

شروع کردم به نوشتن کلمه ی مَرَض: میم و ر را نوشتم معلم زیر خنده زد و گفت: منظورم این نبود گفتم انشا بنویس درباره مادرت چی بلدی؟ هرچی دوست داری بنویس به این میگن انشا, از خوبی های مادرت بگو هرچی دوست داری راجع به مادرت بنویس تا آخر زنگ بهت وقت میدم.

کلی فکر کردم, بعد از آن دو حرف نوشته را شش نقطه کردم, به جز یک جمله دیگر چیزی به ذهنم نرسید. نگاه معلم بیشتر روی لوح و قلم من بود تا نوشتن جمله را تمام کردم و دوباره به فکر رفتم. با نوک خودکار به انگشت هایم می زد و می گفت: ادامه بده این خیلی کمه هنوز هیچ چی ننوشتی دو خط که انشا نیست حالا تا ببینیم چی نوشتی.

خلاصه مدیر مدرسه دکمه ی زنگ را فشرد و معلم هم از من خواست تا انشایم را برایش بخوانم.

معلم: انشات را بخون ببینم چی نوشتی؟, بچه ها گوش بدید ببینید چی می خونه.

همه ساکت شدند, برگه را از لوح بیرون کشیدم و شروع کردم: به نام خدا, انشا: بِسمِ الّلاهِ الرحمان الرحیم. انشا درباره مادر: مادر من کار می کند. ادامه نداشت, همش همین بود, سکوت کردم تا بیشتر فکر کنم.

معلم: همش همین؟, پس بقیه اش کو؟, این که جمله سازیه نه انشا, تا زنگ آخر بهت فرصت میدم همین را ادامه بدی همینطور که نوشتی, فقط بیشتر توضیح بده.

تا زنگ آخر دو جمله ی دیگر به آن اضافه کردم: مادر من جارو می زند, مادر من غذا می پزد. معلم در حالی که خنده بر لبهایش نقش بسته بود از جایش بلند شد و کیفش را به شانه انداخت و چادرش را به سر زد و در ادامه ی انشای من گفت: مادر من لباس می شوید, مادر من به بازار می رود, مادر من بچه بزرگ می کند. همه ی این کارها را که مادر تو کرده پس مادر من چی.

سپس غرق خنده از کلاس بیرون رفت.