صدای زنگ ساعت بلند شد! اتاقی که پرده های سبز پنجره هاش رو پوشانده بود.
کتابخانه ای در گوشه ی چپ اتاق با یک آینه ی قدی بزرگ و یک کمد بسیار بزرگ در گوشه ای دیگه.
تخت دو نفره ای که من و همسرم روی اون دراز کشیده بودیم. و ساعت کوچکی که روی میز آرایش سمت راست تخت دقیقا همان جا که من می خوابم بود.
گویا بود. ساعت رو میگم. اما خیلی عجیب بود.
وقتی زنگ زد حتم داشتم که ساعت 6 و 30 دقیقه بود.
باید بیدار می شدم و آماده برای رفتن به محل کار.
از جام بلند شدم برای اطمینان ملحفه رو آرام کنار زدم که …. بیدار نشه.
به هر حال بیدار می شد غر می زد سرم خب.
بلند شدم به سمت دستشویی که داخل اتاق بود رفتم.
دست و روی مبارک رو شستم. با خودم داشتم یک ترانه ای رو زمزمه می کردم.
دست های نازنینم رو خشک کردم. اومدم کنار چوب رختی داخل اتاق دیگه ای که همه ی لباسهای بیرون و مجلسی اونجا بود.
لباس انتخاب کردم پوشیدم. به جان خودم کوچولو هم جیک نزده بودم که:
ای بابا چقدر سر و صدا می کنی! امید کی میشه آروم از این در بری عین آدم؟
هم خنده گرفته بود من رو هم داشتم حرص می خوردم.
زیر لب گفتم: خوابت نمیاد گردن من گردن شکسته میندازی؟
یهو نمی دونم زیر لب بود ولی چرا شنیده شد.
گفت: آه از دست تو. حالا اگر من بودم دو تا ظرف از دستم می افتاد یا یک کوچولو سر و صدا می کردم قشقرق
به پا می کردی.
گفتم: من چیزی نگفتم که؟
گفت: فکر نکنی نشنیدما!
با شتاب برای اینکه خرابتر نشه از خونه اومدم بیرون و رفتم به سمت بربری فروشی نزدیک منزل که دو تا بربری داغ بگیرم بیام صبحانه به خانم بدم که از دلش در بیاد.
آخه فقط همون رو زیر لب نگفته بودم که! کلی غر زده بودم خب.
خلاصه نون رو گرفتم! خامه عسلی خامه شکلاتی, شیر کاکائو! کلی خنزر پنزر که از دل بانو در بیاد.
اومدم آرام در رو باز کردم به خیال خواب بودن این خوابالو.
گفت: اومدی!
حاجی نمی دونی! انگار فشنگ بود سمت من اومد یعنی بیست و پنج متر پریدم بالا.
ِِِِِِِِ با صدای بلند.
ترسیده بودم خب.
فقط شانسی که آوردم این وسایل از دستم شوت نشد.
گفتم: این چه وضعش بود آرامتر لطیف تر هم می تونستی بگی.
قهقهه می زد و می گفت: ترسیدی؟؟؟؟
گفتم: نه فقط کمی دچار عارضه ی برق گرفتگی شدم.
خندش بیشتر شد.
انگار با خنده هاش بهم دنیا رو داده باشه.
خودم هم خنده ام گرفت.
گفتم بدو دختر خوبی باش سفره رو بچین!
گفت باشه برو لباس رو عوض کن با این نری سر کار ها.
گفتم چشم.
رفتم لباس رو عوض کنم.
داد زد: پیراهن آجری رو بپوش.
گفتم: همون که خاله برای تولدم آورد؟
گفت: آره
پرسیدم: کجا گذاشتی؟
گفت: بگردی پیداش می کنی.
دستگاهی که رنگها رو میگه روشن کردم.
خلاصه پیداش کردم با کلی مشقت.
پوشیدمش.
گفت: ببینم درست پوشیدی دیگه؟
گفتم یعنی چی؟
گفت: یعنی همون آجری رنگ هست؟
گفتم شک داری با دستگاه امتحان کن.
گفت: بیا صبحانه بخوریم.
نشستم کلی صبحانه خوردم انگار از قحطی اومده بودم.
از شما چه پنهون دیشب درست شام نخوردم. نمی دونم چرا.
خلاصه وقت رفتن شد.
گفت: یک ماشین می گیرم میرم خیالت راحت.
گفتم: پول داری؟
گفت: آره هست خیالت تخت.
اومدم بیرون. ولی انگار دلم یه جوری شده بود.
ساعت 9 به خونه زنگ زدم.
الو؟
الو سلام.
سلام راه نیفتادی؟
نه هنوز! دارم حاضر میشم! خب رسیدم خبر میدم دیگه!
باشه! منتظر تماس می مونم.
باشه فعلا!
فعلا!
تلفن قطع شد.
نگرانی از چشمام موج می زد.
خانم میرزایی که یکی از همکارهای من بود اومد سمت من.
آقا امید,
بله جانم؟
چیزی شده؟
نه چطور؟
آخه خیلی استرس دارین گفتم اگر چیزی شده کمکی از دست من ساخته هست بگین.
آقای رضایی هم تایید می کرد و می گفت: امید خان راست میگه خانم میرزایی! چیزی هست بگو کمکت کنیم.
نه نه چیزی نیست!
یه لبخند مصنوعی زدم و گفتم:
ای بابا من برم پیش آقای شجاعی این برگه ی پرینت شده رو بدم که اصلا حواسم نبود.
علی یکی از همکارام به شوخی: عاشق شدی پسر.
ای بابا علی تو هم.
رفتم برگه رو دادم که توی راه برگشت موبایلم زنگ خورد.
الو؟
الو سلام!
سلام بفرمایید؟
آقای بدویان؟
بله خودم هستم.
خانم ……. همسر شما هستند؟
بله! آقا بگین چی شده!
هول نکنین الان بیمارستان هستند.
فقط شانس آوردم خوابی که داشتم می دیدم ادامه نداشت دیوونه می شدم.
خدا وکیلی دم ساعت خوشگلم گرم که ما که هنوز مجرد هستیم رو به خودمون آورد.
ولی خدا وکیلی خیلی خونه ی خودم رو دوست داشتم.
این که اسمش رو نقطه گذاشتم و فامیلیش رو خدایی یادم نیست چی بود.
ایشالا همه بختشون باز شه مال ما هم روش
خخخخخخخ
چه بگویم
اینه دیگه یک وقت هایی خواب هایی می بینیم که خیلی عجیب تر از عجیب هست.
خخخخ
تا خواب های بعدی
فعلا
شاد باشید