سلاااام به بروبکس گوشکنی تهرانی اردو باز اردو دوست

خیلی دلم می خواست پیش از تولد گوش کن، یه اردوی پایتخت هم داشته باشیم ولی از اونجایی که خودم اهل پایتخت نیستم، و هماهنگی ها زمان می بره، نشد که به تاریخ سیزده مرداد پایبند بمونیم.

راستیاتش الان پارک ها رو هرچی تحقیق کردم و از هرکی پرسیدم، حتی اون پارک های آلاچیق دار، ظهر ها به قدری گرم میشه که هیشکی نمیتونه تحمل کنه. یعنی کیفیت اردو به شدت مییاد پایین و میزان نارضایتی به شدت میره بالا. یه چیزی میشه که کلا از گوش کن و اردوی گوش کنی حالتون به هم میخوره. اینه که چون من دوس نداشتم شما حالتون از محله ی به این خوبی به هم بخوره، و چون دوس نداشتم حس خوبی که به اینجا و مدیریت نسبتا مطلوبش دارید خدشه دار بشه، فعلا تا شهریور که هوا خنکتر میشه، دور پارک ها رو خط کشیدم.

در حال حاضر داریم توی کرج و تهران، دنبال یه باغ می گردیم که اگه بشه، حتی قبل از شهریور، توی یه باغ خنک که سرپناه و سقف بالای سرمون باشه، اردوی پایتخت رو تشکیل بدیم. بعد به فرض اینکه الان مثلا من بگم بیایید بریم پارک جمشیدیه یا طالقانی یا لاله یا هر پارکی. فکر می کنید آزادی عملی که توی یه باغ یا جمع خصوصی داریم رو توی پارک عمومی داریم؟ هزار تا چشم دارن ما رو نگاه می کنن و هرکی یه چی پیش خودش فکر می کنه. حتی احتمال وقوع تنش دور از ذهن نیست. هر کاری نمیشه کرد. هر چیزی نمیشه گفت. هر طوری نمیشه بود. اینه که به نظرم نباید تهرانی ها کمتر از اصفهانی ها بهشون خوش بگذره. خون ما اصفهانی ها که رنگینتر از تهرانی ها نیست. البته خون تهرانی هام رنگینتر از خون اصفهانی ها نیست. همه ی ما توی دنیا شدت رنگ خونمون به اندازه ی همه. پس باید مساوی باشیم. نه اینکه اصفهانی ها توی باغ و اتاق و زیر کولر باشن و تهرانی ها وسط پارک توی آفتاب وسط هوایی به داغی کوره های آجر پزی اذیت بشن.

داریم می گردیم که یا یه باغ توی تهران یا کرج پیدا کنیم، یا اگه آخرین گزینه ی ما از روی ناچاری پارک بشه، اواسط شهریور بریم که از گرما منفجر نشیم.

اینی که من تاریخ اردو رو نگفتم، واسه این بوده که این دو سه هفته همه اش مشغول گشتن و رایزنی بودم و خب اصفهان آشنا داشتم دستم به همه جا می رسید ولی تهران اکبر آقا نداره باید بگردیم یکی ردیف کنیم. اینجا دستم زیر سنگه. گاهی ها از بیرون از محله یه قول هایی بهم داده بودند که نتونستند عملیش کنند و فعلا سیزده مرداد به یه تاریخ نامعلوم ولی نزدیک، تغییر کرده.

به هوش و به گوش باشید که همه ی هدفم اینه به همگی خوش بگذره.

عادت ندارم. توی خونم نیست. توی ذاتم نیست. که مثل خیلی از انجمن های نابینایی، همه رو مثل دور از جون شما گوسفند، صبح بار ماشین کنم، بعد یه جایی پیاده کنم و عصری بار بزنم برم توی شهر خالی کنم بگم اردو تشکیل دادم. سوار و پیاده کردن یه عده توی ماشین، هنر نیست. هنر اینه کاری کنی خودت با جمع همگی یه چی یاد بگیرید، بگید، بخندید، شاد باشید، و از سفرتون آرامش بگیرید. نمیخوام که ببرم‌تون شکنجه‌تون بدم که بردارم همه رو توی یه پارک آواره کنم که! میخوام عشق کنیم و حال هم کنارش.

پس تهران بیا هاش منتظر اطلاعیه ی بعدی ما باشید…

عاشق‌تونم

دوووووستون دارم: بیشتر از دیروز، کمتر از فردا!