سلام به آقایون و خانوم های خوب هم محلی.

عارضم که امروز به مناسبت گرامیداشت روز خبرنگار، من رو به همراه تبسم و آرمان، به برنامه ی خانواده ی یک که از شبکه یک سیما پخش میشه دعوت کرده بودن.
برنامه ی خانواده ی یک، دو سالی میشه که جایگزین برنامه معروف سیمای خانواده شده و جزء پر مخاطب ترین برنامه های نیمروزی تلویزیون محسوب میشه.

روز قبلش که دیروز باشه، خانم فراهانی، مسئول هماهنگی برنامه چندین بار با من تماس گرفت تا هم شماره و کد ملی های ما رو برای آفیش بگیره و هم اینکه ما رو با سردبیر برنامه مرتبط کنه تا در خصوص مطالبی که قراره صحبت بشه هماهنگ کنیم.
خلاصه ساعت 9.30 صبح، ماشین سازمان اومد دنبالمون و ساعت 10.15 دقیقه رسیدیم درب شمال سازمان صدا و سیما.
اونجا اسامیمون رو که روز قبل آفیش شده بود به همراه کارت ملی نشون دادیم و از گیت های امنیتی عبور کردیم.
بعد یه ماشین دیگه اومد دنبالمون تا ما رو به سمت ساختمون معاونت سیما استودیو شماره 15 راهنمایی کنه.

ساعت حدود 10.45 دقیقه صبح بود که رسیدیم به استودیو پخش برنامه که تازه برنامه روی آنتن رفته بود.
آقای شریفی تهیه کننده و آقای پور یوسف، سردبیر برنامه به استقبالمون اومدن.

بعد به رسم همه ی برنامه های تلویزیونی، دوتا آقا و خانوم اومدن با یک فرچه، صورت من و تبسم رو پودر مالی کردن.
جالبه بدونید این اتفاق برای مجریان سیما قبل از اینکه جلوی دوربین قرار بگیرن، امر رایجی هستش.
واسه این برنامه، تبسم دیروز رفت یه مانتو شلوار با یه شال شیک خرید من هم کت شلوار عروسیم رو پوشیدم تا حسابی خوشتیپ بریم سر برنامه.
خلاصه ساعت 11.10 دقیقه اینا بود که آقای پور یوسف، سردبیر برنامه، اومد پیش ما تا سؤالاتی که مجری میخواد بپرسه رو هماهنگ کنه.
اول گفت آیتم مربوط به شما ده دوازده دقیقست و ما قصد داریم در خصوص اینکه شما چطور خبرنگار شدین صحبت کنیم. بعد اینکه با وجود نابیناییتون چطور کار خبری و کار های خونه رو انجام میدین و بعد سختی های خبرنگاری برای یک نابینا رو توضیح بدین.
من که دیدم سناریو کلیشه ای برنامه های تلویزیونی مجدداً قراره تکرار بشه و به قول ابوذر عزیز هدف اینه که از نابینا دوباره یک فرد الکی قهرمان بسازن، از آقای پور یوسف خواستم سؤال آخر که مربوط به من میشه رو حذف کنه و بجاش از مجری بخواد از من بپرسه ما نابینایان چه مطالباتی داریم.
ایشون هم قبول کرد و گفت فقط حواست باشه طوری… که سریع گفتم خیالت راحت من پنج شش ساله که دارم با شبکه های مختلف رادیویی کار می کنم و به ضوابط و مقررات سازمان واقفم.
ساعت نزدیکای 12 ظهر بود که ما رفتیم داخل استودیو زنده برنامه ی خانواده ی یک.
قبل از اینکه بریم داخل، صدا بردار اومد و یک میکروفون یقه ای به من، و یک میکروفون یقه ای به تبسم وصل کرد.
یه کابلی هم داشت که از زیر لباس دور بازو بسته میشد و اون سر کابل هم وقتی رفتیم تو استودیو  وصلش کردن به میز صدا.
حدوداً دو دقیقه مونده بود که بریم رو آنتن، ما دیگه در جای خودمون که روی یک مبل بود مستقر شدیم و تبسم کنار مجری که خانم نیلوفر امینیفر بود نشست و من هم کنار تبسم.
خلاصه با توجه به فرصت کمی که داشتیم و البته شیطنت های آرمان که همش وول میخورد و با این دکوری های روی میز خانم مجری بازی میکرد، تا جایی که میشد بخشی از دغدغه هامون رو که اتفاقاً به کم کاری های خود صدا و سیما بر میگرده مطرح کردم.
دیگه آخرای برنامه آرمان هم هی دوست داشت بره و هر چی تو استودیو هست رو به هم بریزه و حسابی کلافه شده بود.
آیتم حضور ما در برنامه ی زنده ی امروز خانواده ی یک از شبکه ی یک رو می تونید به صورت تصویری و با حجم 50 مگابایت
از اینجا
و با فرمت صوتی به حجم 10 مگابایت
از اینجا
دانلود کنید.
خلاصه اینم از ماجرای امروز ما.
امیدوارم با رایزنی ها و نامه نگاری هایی که قراره صورت بگیره، بتونیم آقایون رو مجاب کنیم سری برنامه هایی رو در جهت آگاهی و شناخت بیشتر مردم نسبت به نابینایان در سیما کلید بزنن.
هر چند چشمم آب نمیخوره حداقل به این زودیها این اتفاق بیفته، اما خب ما تلاشمون رو می کنیم.
بدرود.