سلام. اول دبیرستان بودم که از طریق مشاور مدرسه که من بهش مامان عاطفه میگم متوجه شدم که یه مسابقه ی داستان نویسی هست و من تا پنج روز دیگه وقت دارم یه داستان بنویسم و بفرستم محل مسابقه.
حالا چی بنویسم?! شکلک فکر فکر فکر.
یهو یاد یه خاطره افتادم.
اومدم کمی تغییرش دادم و نشستم به نوشتن و صبحش با کمک مامان عاطفه و یکی دو تا از خانم های نابینا وقتایی که من کلاس داشتم به بینایی برگردونده شد
و مامان عاطفه خودشون زحمت بردنشو به محل برگزاری مسابقه کشیده بودن.
این داستان رو فرستادم اول هم شد.
حالا این داستان که برگرفته از واقعیته رو اینجا می ذارم.

**********

زمستان بود عین تمام زمستان ها، سرد و پر برف.
باد و برف در حال بازی بودن و همه از ترس سرما تو خونه ها نشسته بودن.
باد هو می کشید و برف از این ور به اون ور می پرید.
بچه ها آرزو داشتن برن بیرون و با برف بازی کنن.
ولی باد مغرور دلش می خواست که تنها اون با برف بازی کنه.
در این میان یه خانواده هم بودن که یه پسر نابینا داشتن.
پدر خانواده کارگر ساختمانی بود و طبیعتا وقتی هوا سرد شد دیگه بی کار می شد.
اون خونواده شدیدا تو فقر مالی بودن،
به طوری که زندگی براشون شدیدا سخت می گذره.
حالا باید این پسر هم به مَدرِسَش برمی گشت
ولی با کدوم پول!
یهو مادرش تصمیم می گیره گوشوارشو بفروشه تا بتونه فرزندی که با تلاش خودش به مدرسه فرستاده بود رو به تحصیلش برگردونه.
همین کار رو هم می کنه. گوشواره هاشو از گوشش درمیاره و به مرد خونه میده تا بفروشه و با پولش پسرشو به مدرِسَش برگردونه.
مرد خانواده اول از گرفتن گوشواره ها طفره میره و میگه خدا بزرگه زن شاید پول چند روز کاری که برای آقا رشید انجام دادم رو برام بیاره.
زن هم میگه حالا تو اینو بفروش پول دستت اومد برام بخر.
در این میان پسر خانواده که حدود 8 9 سالشه همش دعا می کنه پول جور نشه و اون بتونه یکی دو روز بیشتر خونه بمونه تا اگه باد مغرور از بازی با برف خسته شد و برای استراحت رفت، با دوستاش برن بیرون با برف بازی کنن
ولی مادرش سرسخت تر از اینا بود و هرجوری که هست شوهرشو راضی به فروختن گوشواره می کنه.
مرد خانه برای فروختن گوشواره میره.
زن خانه هم اول نفت توی بخاری می ریزه بعد شروع می کنه به جمعآوری وسایل پسرش.
در این میان پسر هم که دیگه نا امید شده و می دونه که فردا باید برگرده همش گریه می کنه تا شاید دل مادرش به رحم بیاد و بگه دو سه روزی بیشتر بمون
ولی مادرش جای این حرف در حالی که بغلش می کنه
میگه چرا گریه می کنی مادر؟ مگه ندیدی من گوشوارمو که یادگار مادرم بود رو به خاطر تو فروختم تا درس بخونی؟
باید بری درستو بخونی تا بتونی یه روز یه گوشواره شبیه اون برام بخری تا گوشم کنم.
بله مادرش خوب می دونست چطور باید به احساس پسر کوچیکش تلنگر بزنه و خوب هم زد.
پسر به مدرسه برگشت با این فکر که چطوری میشه با کمک درس برای مادرش گوشواره بخره.
سال ها گذشت. پول صدها آقا رشید هم به خونه اومد و تموم شد. در این میان تنها چیزی که تقریبا برای همه به فراموشی سپرده شده بود گوشواره ی مادر بود.
برای همه فراموش شده بود یا بهش فکر نمی کردن جز پسر خانه که گوشواره ها به خاطر اون فروخته شده بود.
تابستونا قلک می خرید و پول روزانش که ده تومن بود رو جای اینکه بده خوراکی عین بقیه ی هم سالاش، جمع می کرد تا بتونه گوشواره ی مادرشو بخره و دیگه مدرسه نره
ولی قلک های تا نیمه رسیده هم زمستان شکسته می شد تا باهاش زندگی کنن.
این کار شکنجه آور هر سال تکرار می شد.
خیلی سخت بود وقتی اون پسر پولشو می انداخت تو قلکش و وقتی با دوستاش بود اونا بیخیال جلوش پول روزانشونو خوراکی می خریدن و می خوردن،
حتی خواهر و برادرای خودش.
ولی این کار برای اون پسر دیگه عادی شده بود.
سال ها می گذشتن. پسر داستان ما بزرگ و مادرش پیر می شد.
بالاخره درس پسر تموم شد. آره تموم شد!
پسر هم چند سالی بود دیگه پولی جمع نمی کرد چون می دونست بی فایدست.
قسم خورده بود که وقتی درسش تموم شد و تونست بره سر کار با اولین حقوقش گوشواره ی مادرشو بخره.
خدا پسر داستان ما رو دوست داشت و یه کاری براش پیدا شد.
هیچ کس نمی تونه بفهمه اون پسر چه قدر شاد بود که بالاخره می تونه قرضشو به مادر مهربانش ادا کنه.
یه ماه گذشت،
یه ماهی که برای اون پسر هر روزش خودش به اندازه ی یه ماه بود.
ده روز از ماه بعد هم گذشت تا بالاخره پول رو به حسابش ریختن.
آخ که اون لحظه چه حسی داشته اون پسر!
حتی منم نمی تونم تصورش کنم.
با کمک دختر داییش که هم سن اون بود یه جفت گوشواره با قیمت 600 هزار خریدن.
اون جعبه ی کوچیک تو دست اون پسر براش حکم نیمی از دنیا رو داشت.
اتفاقا پسر یادش میاد که چند روز دیگه تولد مادرشه.
با کمک زن دایی مهربانش برای اون شب یه جشن حسابی تدارک می بینن.
بالاخره شب مهمانی می رسه. همه از اقوام هستن. شام خورده میشه.
زن دایی تصمیم داره تا بعد از شام صبر کنن بعد کیک رو میاره.
هیچ کس از ماجرا خبر نداره. همه فکر می کنن که یه مهمانی خودمونیه همین و بس.
بازم زمستونه. هوا سردِ ولی از برف خبری نیست.
پسر داستان ما مدتی رو روی بالکن میره و هوای سرد زمستانی که میاد و محکم می خوره تو صورتش رو استنشاق می کنه و بعد برمی گرده داخل.
بالاخره با اِصرار های اون پسر و دختر داییش زن دایی رو مجبور می کنه که کیک رو بیاره.
کیکی که با خامه روش شکل گوشواره درآوردن و نوشتن مادرم به خاطر همه چی به خصوص به خاطر گوشواره ها ازت ممنونم. تولدت مبارک!
همه گیج شدن می پرسن این چیه!
پسر بلند میشه و با دستانی لرزان از شادی جعبه ی کوچولو رو به مادرش تقدیم می کنه و با صدایی لرزان از شادی و هیجان میگه مامان تولدت مبارک و دستان مهربان مادرش که تو دستشِ رو می بوسه.
همه با هیاهو از مادر می خوان کادوشو باز کنه.
مادر هم با دنیایی خنده که رو صورتشه همین کار رو می کنه و …..
بله یه جفت گوشواره!
حالا هیچ کس نمی تونه شادی مادر رو حدس بزنه.
پسرشو بغل می کنه و در میان گریه و خنده که با هم قاتی شده پسرشو به سینه می چسبونه و بارها و بارها پسرشو می بوسه.
همه نم اشک تو چشماشون نشسته و بعضی ها هم به گریه افتادن عین اون مادر و پسر.
چه لذت بخشه شاد کردن دل مادر!
و چه لذت بخش تره وقتی اون پسر به آرزوش رسید و تونست بعد از سال ها گوشواره هایی که همیشه تو فکر خریدشون بود رو بخره و به آرامش برسه.
پایان
نوشته شده در تاریخ 1,9,1388