از ماشین پیاده شدم. راننده هم پیاده شد.

راننده: بفرمایید سمت چپ. کمی جلوتر. بله. درسته. این ورودی ترمیناله. همین رو مستقیم بِرید.

از لحنش کلمه مستقیم رو تا حدود صد متر تخمین زدم. کوله پشتی رو روی پشتم مرتب کردم. مقنعه رو از زیر دسته هاش بیرون آوردم تا چروک نشه که ظاهر  خوبی نداره. عصا رو توی دست راستم گرفتم و حرکت کردم. دست چپم آزاد بود. از کتاب خانه ملی می اومدم. دعوت شده بودم به نشست فنآوری و بریل. فردا صبح هم با یه گروه دانشآموزی به عنوان مربی عازم تبریز بودیم. باید هر چه زودتر خودم رو به رشت میرسوندم تا بعد از کمی استراحت شبانه، آماده سفر تبریز بشم. همین طور مستقیم عصا می زدم و می رفتم. آفتاب با همه توانش قدرت نمایی می کرد. وقتی توی رشت آفتاب این طوری قدرت نمایی می کنه میگیم قراره برنجها برسند. اینه که ازدست آفتاب ناراحت نمیشیم. نمیدونم توی تهران قراره چه محصولی برسه که آفتاب این طوری می تابه. القِصِه. نمیدونستم بعد از طی چه مسافتی به تعاونی رویال سفر می رسم. همین طور می رفتم تا وقتی که لازم شد از کسی سؤال کنم. صدایی توجه منو به خودش جلب کرد.

صدای مرد: آره آره. ببین. گوش کن. توی ترمینال رویال سفر که میدونی کجاست. هان؟ بیا اونجا. من همونجا منتظرتم. الو. رویال سفر. الو. صدا میاد؟

خودش بود. نباید از دست میدادمش. تا وقتی حرف می زد خیالم راحت بود که دارم درست میرم اما گویا تماسش قطع شد. خوب که گوش می کردم صدای گامهاشو میشنیدم. یه لحظه برگشتم.

من: آقا. ببخشید. جواب نداد. حدس زدم داره دوباره شماره میگیره. صدای اومدنش رو می شنیدم. سعی میکردم فاصله خودم رو باهاش تنظیم کنم. اگه تند بره تندتر برم و اگه صدا نیاد منم بایستم. یکی دو باری سرم رو به طرفش چرخوندم اما چیزی نگفتم که نکنه مزاحمش شده باشم. تا این که بالاخره گفت: بله خانم. گفتم: آقا من با شما هم مسیر هستم. منم میرم رویال سفر. ممکنه همراه شما بیام؟ گفت: بله. تماسش برقرار شد. حالا خوب شد. اون حرف می زد و من بی تردید کنارش عصا می زدم و راه می رفتم. یکی دو بار از میان حرفاش چند تا دستور بفرمایید چپ و بفرمایید راست هم صادر کرد که مطیعانه پیروی کردم. تلفنش که تموم شد عذرخواهی کرد. گفتم: عذرخواهی نکنید. صدای شما بدون این که من مخاطبتون باشم منو به خوبی راهنمایی کرد. عصا به مانعی برخورد کرد. گفت پله است. آشنا بود. پله های رویال سفر. گویا نمیدونست حالا باید چکار کنه که قاطعانه تشکر کردم و گفتم دیگه مشکلی نیست بقیه رو راحت میرم.

پله های آهنی رو محتاطانه از کنار دیوار بالا رفتم.تمام که شد سه قدم به جلو و بعد نود درجه به راست. وارد شدم. حدوداً ده قدمی رفتم و بعد نود درجه به چپ. کمی جلوتر که رفتم رو به سمت چپ سلام کردم. از صدای خانم پشت گیشه جهت اصلی رو پیدا کردم. زمان اولین حرکت ده دقیقه دیگه بود. بلیط رو گرفتم. بخشی از بهای بلیط رو با باقی مانده یه کارت هدیه و بقیه رو اسکناس پرداخت کردم. شنیدم که خانم فروشنده به کسی چیزی گفت. کیف پولم رو بستم. داشتم کوله پشتی رو دوباره روی پشتم میذاشتم که متوجه شدم خانمی داره بهم کمک می کنه. کوله پشتیم نسبتاً سنگین بود. راننده قبلی هم کمک کرده بود. در نهایت سپاسگزاری پذیرفتم. در حالی که کمک می کرد با صدای ملایمی گفت من تا اتوبوس همراهیتون می کنم. پر از احساس خوب شدم اون لحظه. عصا باز بود. بعد از پایین اومدن از پله ها دستم رو دور بازوی مهربانش قلاب کردم. حلقه نکردم که توی این گرمای شدید بهش قفل بشم فقط قلاب کردم تا راحت حرکت کنیم. شماره صندلی رو پیدا کرد. باهم دست دادیم و او رفت. هوای داخل اتوبوس خنک و دل چسب بود.

روی تک صندلی شماره نوزده تقریباً آخر اتوبوس نشستم. کوله پشتی رو هم گذاشتم روی زمین جلوی صندلی. امکان یک روز رایگان رو در همراه اول فعال کردم و با اتکا به پاور بانک شروع کردم به مکالمه در موضوعات متعدد با افراد متعدد. سعی کردم آروم صحبت کنم تا موجب آزردگی سایر مسافران نباشم. یکی از مسافران من رو می شناخت زمان توقف بین راه، از من به صورت با شکوهی پذیرایی کرد. عدس پلو با سالاد و میوه. تازه به یاد آوردم که چقدر گرسنه بودم. البته دیگه قادر به خوردن میوه ها نبودم  چون حسابی سیر شده بودم.

توی راه خانه، راننده ماشین دستگاه پخش رو روشن کرد. صدای همایون شجریان بود که یکی از آهنگهای فیلم رگ خواب رو می خوند.

آهای خبر دار. مستی یا هشیار. خوابی یا بیدار. خوابی یا بیدار. تو شب سیاه. تو شب تاریک. از چپ و از راست.  از دور و نزدیک. یه نفر داره. جار میزنه جار. آهای غمی که مثل یه بختک. رو سینه من. شده ای آوار. از گلوی من دستاتو بردار. دستاتو بردار از گلوی من. از گلوی من دستاتو بردار.

فیلم رو به تازگی توی سینما دیده بودم. حسابی غرق صدا بودم. به خودم که اومدم اشک توی چشمم حلقه زده بود.

در پایان آهنگ آهای خبر دار رو با صدای همایون شجریان از فیلم رگ خواب تقدیم می کنم به شما.

شما هم از سفرهاتون بنویسید. از احساستون نسبت به این آهنگ و از هر چه که دوست دارید.

آزاد باشید و رها.