سلام به دوستان و هم محلی های عزیز و با معرفتم.
از صمیم قلبم از همتون ممنونم که انقدر امروز بهم انرژی دادین.
از
سمانه.
محمد ملکی.
علی اصغر حسنپور.
مهدی رجبی.
محسن صالحی.
بهارک.
علی کریمی.
سارای.
شهروز.
بانو.
هادی ندیمی.
مسعود.
کامبیز.
خورشید خانم.
s313.
حسین آگاهی.
علاء الدین.
ابراهیم.
عمو حسین.
زهرا آیت.
محمدقاسم کفیلی.
دنیا دنیا تشکر که ابراز لطفتون شامل حال من و سایر خبرنگاران خوب محلمون شد.
خب من به صورت تخصصی، حوزه ای که در اون قلم میزنم فعلاً ورزش نابینایان هستش و گهگاه هم مصاحبه هایی رو در حوزه اجتماعی با مسؤولین ترتیب میدم.
امیدوارم در این راه، بدون هیچ سوگیری، بتونم به رسالت خودم پایبند باشم.
رسالتی که این روزا صرفاً حق و عدل گفتن در اون کمی سخت و دشوار شده.
شاید کلیت جو جامعه ما اینچنین اقتضا کنه.
اما به هر چی که اعتقاد نداشته باشم، به این یک مورد بدجوری معتقدم که در حوزه کاری خودم، پاکدست باشم و اجازه ندم ظلم و جبر زمونه، به راه و قلم من نفوذ کنه.
به عدالت کاری، به سخن حق گفتن، به نون حلالی که سر سفره همسر و فرزندم میبرم، بسیار معتقدم و همیشه از خدا خواستم اگه روزی از راه رسید که دیدم شرایط برای پاکدست بودن و عادلانه کار کردن در این حوزه فراهم نیست، از حرفه ی خودم کنار بکشم و قلمم رو زمین بذارم.
میدونم بچه ها هم شاید از من انتظارات زیادی داشته باشن، به همین خاطر این اطمینان رو به اونها هم میدم که تا جای ممکن، هر کاری از دستم بر بیاد برای پر بار شدن اینجا انجام بدم.
قول میدم تا حد امکان، واستون کم نذارم و نماینده خوبی برای رسوندن صدای جامعه ی نابینایان به مسؤولین باشم.
از طرف خودم این روز رو به امید هاشمی، امیرحسین سلیمانی و عارف صابری، خبرنگاران محلمون هم تبریک میگم.
تبسم هم ظهر میاد و تک تک به کامنت هاتون و ابراز لطفتون پاسخ میده.
حتماً بازم به این کوچه سرشار از انرژی مثبت سر میزنم.