اَی بابا این 250 تا هم واسه ما شده دردسر.
چیزه آهان شرمنده یه کم بلند بلند فکر کردم. سلام عرض می کنم خدمت همه شما گوش کنی های توپِ توپِ توپ که همیشه از خوبای روزگار بودین, هستین, خواهید بود.
خوبین؟ خوشین؟ سلامتین؟ اوضاع بر وفق مراده یا رو مختون پیاده روی همگانی آغاز شده؟
مدتی بود که نمی نوشتم اینجا. آخه می دونین, من یه برنامه ای تو سرمه که یه انسان اندک همتی داره برنامه مو خراب می کنه حالا اگه تونستم با مشت و لگد وادارش کنم که برنامه منو درست کنه, یه کم مفیدتر حاضر میشم. آخه دوست ندارم همش بیام اینجا به قول یه دوستی بشم عمو چنگیز و خاطره الکی تعریف کنم و بعدش برم خونمون چای بریزم مثنوی رو بردارم بشینم به خوندن.
این روزا همه چیو تار می بینم. خورشیدو ماه می بینم. آقااا صبر کن یه کم قات زدم رپ می خونم حالا طوری نیست.
این روزا که می گذرن, یه کم حالم گاهی خوبه, گاهی بد. گاهی خوشحالم مثل الآن بدون هیچ دلیلی, و گاهی ناراحت مثل پریروز, بازم بدون هیچ دلیلی. فکر و خیال الکی می کنم.
از دیروز تنبلی و تن پروری و اینا رو گوشه ای نهادم و شروع کردم به مرور درس های دو ترم گذشته. البته هنوز از مقدمه یکی از کتابها جلوتر نرفتما ولی ما گفتیم شروع کردیم شمام بگید شروع کرده. خوبیت نداره. می دونید که.
تصمیم گرفتم شروع کنم پیانو یاد بگیرم. شاید از سنم یه ذره گذشته باشه. شایدم نگذشته باشه. آخه قدیما یه کم یاد گرفتم ولی بازیگوش بودم, ادامه ندادم.
دیگه خیلی حس شعر نوشتن یا متن نوشتن ندارم و بیشتر آواز می خونم. البته بماند که همیشه هم صدای انکر الاصواتم رو می گیرم رو سرم و کل خونه رو شکنجه روحی روانی میدم.
دیگه جونم براتون بگه که, فردا عروسی دختر خالمه و همه در تکاپو ی مراسم ایشونن. آخی, انگار همین دیروز بود که سر دوچرخه باهاش دعوا می کردم و همیشه یکی از کسایی بود که باهام بازی می کرد و کلا یکی از اون 4 تا خرابکار بود که الان هر کدومشون واسه خودشون دنیایی دارن. من که اینجوری. یه پسرخالم که دوقلوی همین خانمه, امسال کنکور داده و منتظر نتایجه (مثل خواهرش) یه پسر خاله دیگم که از ما یه کم بزرگتر بود, کنار پدرش کار می کنه و این جمع 4 نفره الان سالی سه چهار بار یا یه کمی بیشتر همدیگه رو می بینیم.
برای این عروسی, یه دست کت و شلوار با کراوات و این چیزای خوشگل خریدم و امروز هم بنا دارم برم کفش بخرم.
به پدر گفتم حالا که شنبه تعطیله, پاشو یه مسافرت مجردی توپ بریم نظرت؟ گفت: کجا بریم؟ گفتم: حالا یه جا میریم دیگه مثلا تبریز که من تا حالا ندیدم. گفت: خب بریم طوری نیست. و این گونه بود که احتمالا برنامه مسافرتم تصویب شد.
خیلی حرف زدم نه؟ با یه متنی که قدیما نوشته بودم, حرفامو تموم می کنم که متنم هم مثل باقی حرفام, هیچ ربطی به هیچ یک از این کلمات نداره.
همیشه کلمه عشق را که می شنویم, یا به یاد لب ها و چشم ها و زلف یار می افتیم, یا صدا و قامت مردانه و نگاه مغرور به خاطرمان می آید.
غافل از این هستیم که عشق, این چیزها نیست. این چیزها حتی جرقه عشق هم نیست. این چیزها صرفا اسباب بازی های جذاب ما آدم ها هستند, تا هوسمان را با آنها خاموش کنیم.
عشق, یک تعلق خاطر است. یک احساس است. احساسی که ممکن است در نگاه هلول کند یا نکند. ممکن است در لحن فرد باشد هر چند که صدایی خوش ندارد. ممکن است در منش فرد بروز کند هر چند که قامتی دل فریب ندارد.
پس بار دیگر اگر کلمه عشق به چشم یا گوشت خورد, جان دل, به یکی شدن روح عاشق و معشوق بیندیش. زیباتر نیست؟