سلام دوستان. خوبین؟ چه خبر؟ به امید روزهای بهتر.
دو سؤال خیلی چالشی دارم. اول اینکه اگر نمی خواهیم جواب کسی که باهامون کار داره بدیم چه طور برخورد کنیم؟ اصلا کجا پیچوندن درسته و با چه ادبیاتی.
2 اینکه اگر چرخش روزگار طوری چرخید که خدای نکرده کارمون به کسی گیر کرد که تا به حال با او ارتباطی نداشتیم چه طور بریم جلو که به قول معروف سنگ روی یخ نشیم.
ماجرا از این قراره که بعد از ظهر روز سه شنبه 14 شهریور در استفاده از یکی از برنامه های اندرویدی به مشکل برخوردم. از چند نفر پرسیدم نمی دونستند. گفتم بهتره با کسی که این برنامه را آموزش داده تماس بگیرم. از آنجایی که من در این مورد بسیار محتاطم خواستم به جای تماس یا پیامک بهشون ایمیل بزنم. آدرس ایمیل ازشون پیدا نکردم خواستم کسی را که باهاش ارتباط داره پیدا کنم و مشکل را بگم. از بدشانسی پیدا نشد.
این بود که دل را زدم به دریا و این عبارت را براشون پیامک کردم: سلام می تونم چند دقیقه مزاحمتون بشم محمد حاتمی. 5 دقیقه بعد این پیامک را از ایشون دریافت کردم که خیر لطفا مزاحم نشوید.
قبل از اینکه راجع به نوع جواب بحث کنم می خوام بگم این آقا کاملا حق داره! بعضی از دوستان همنوع وقتی با کسی کاری دارند مراعات هیچ چیز را نمی کنند. خود من چند سالی تجهیزات نابینایی می فروختم خیلی اذیت شدم از تماس های بی موقع. آخر شبی گرفته تا صحبت طولانی و درخواست ها و سؤالات نامربوط. شاید ایشون هم خیلی اذیت شده که با من این طور برخورد کرد. پس به این نتیجه می رسیم که از ماست که بر ماست.
اما نکته دوم نوع جوابه من! وقتی از فروش تجهیزات دست کشیدم مدتی هرکی بهم زنگ می زد محترمانه می گفتم دیگه در این زمینه کار نمی کنم ولی دیدم تماس ها زیاده و همون طور که گفتم بعضی ها آخر شب زنگ می زدند و بیخودی وقتم را می گرفتند. به این نتیجه رسیدم که تماس های ناشناس را جواب ندم. حتی خواستم در ایران سپید آگهی بدم که دیگه در این زمینه کار نمی کنم لطفا تماس نگیرید که خوشبختانه کار به اینجا نکشید و تماس ها کمتر و کمتر شد ولی هیچ وقت به کسی نگفتم مزاحم نشو. یک اتفاق دیگه این بود که شش ماه پیش آقای همنوعی از یک روستا که اسمش خاطرم نیست صدای من را از رادیو جوان شنیده بود که البته برنامه رادیویی نداشتم بلکه تلفنی در برنامه های رادیو اظهار نظر می کردم. ایشون جذب افکار و صحبت هایم شده بود.
شماره برادرم را پیدا کرده و شماره من را ازش خواسته بود. فکر کرده بود که من چون گاهی زنگ می زنم رادیو صبح تا شب بیکارم. به برادرم گفتم ببین اگر کاری براش از دستم بر میاد با کمال میل انجام میدم چرا که انسان ها همه محتاج همدیگرند اما اگر صرفا می خواد گپ بزنه شماره نده ولی طوری بهش بگو که ناراحت نشه حتی این جمله را هم به شوخی گفتم که فعلا ظرفیت تکمیله و ظرفیت پذیرش دوست جدید نداریم.
دیروز که اتفاق روز سه شنبه را برای دوستم تعریف کردم گفت که کلمه مزاحمت را خودت دهنش انداختی و ایشون هم با همین ادبیات جواب داده ولی من کاملا مخالفم چرا که این کلمه در فرهنگ ما در ادبیات فردی که تماس می گیره یا پیام میده مرسومه.
جملاتی مثل ببخشید مزاحم شدم، می تونم مزاحم بشم و …. ایشون می تونستن بهتر جواب بدند یا اگر اصلا جواب نمی دادند خیلی بهتر بود.
نمی دونم شاید هم اشتباه از خودم بوده. منتظر بیان دیدگاه هاتون توی کامنت ها هستم. ایام به کام