سلام دوستان امیدوارم حال همتون خوب بوده باشه.
من که خیلی خوشحالم چون می خوام براتون برم پای منبر حرف بزنم.
می خوام از گذشتم که هم خاطرات بد داشتم و هم خوب البته از نظر خودم خوبهاش بیشتره بگم و بنویسم, تا شما هم بخونید.
من در سال 1380 بر اثر یه سرما خوردگی که به تب شدید منجر شد,  مجبور شدم در بیمارستان امام خمینی بستری بشم. به دلیل اینکه عکس برداری و از لحاظ دَمو دستگاه مجهز بود. خلاصه در حدود سه هفته گذشت و روز به روز بیناییم کمتر می شد تا یه روز صبح که از خواب بیدار شدم همه جا تاریک  بود! فکر کردم هنوز صبح نشده. وقتی از مادرم پرسیدم حالش بد شد و پرستار ها من رو فراموش کردن تا چند دقیقه بعد مادرم به حاله خودش برگشت و امون نداد رضایت داد و من رو به بیمارستان پارس منتقل کردند که فردای همون روز من رو عمل کردند. خدا خیلی دوستم داشت و یه دو هفته ای تو بیمارستان موندگار شدیم و بعد مرخصمون کردند و وقتی به خانه اومدم تازه غم و غصه هام شروع شد.
همه ی دوستان  مدرسه  و همسایه ها به دیدنم می اومدند منم مخالف بودم دوست نداشتم کسی پیشم بیاد و یه سه سالی این شرایط بد رو گذروندم  که در سال 1383 با توان بخشی ی خزانه آشنا شدم و ذوق کنان رفتم تا کلاس ها رو شرکت کنم, دو روزی رفتم حالم خراب تر شد از روزه بعد دیگه نرفتم.
آخه اونجا همه جور آدم میومد منم یه آدم احساسی خیلی روم تأثیر می ذاشت.
یه مدتی گذشت با افرادی که تحصیل می کردند آشنا شدم و شروع کردم به پیگیری تا اینکه اداره استثنائی  رو پیدا کردم و مراحل ثبت نام رو گذروندم و تونستم تو همون مدرسه ای که قبل از نابینا شدنم درس می خوندم ثبت نام کنم.
خیلی حس خوبی داشتم. احساس بزرگی می کردم. توی همون سال هم رتبه ی اول رو کسب کردم.
خدا رو شکر می کردم آخه از همون موقع همیشه به نداشته هام شکر می کنم و بعد به داشته هام.
چون همیشه داشته های ما افراد رو به کمال نمی رسونه.
گاهی وقتها شکر نداشته ها انسان رو به عرش می بره. خلاصه سرتون رو درد نیارم همین طور دوره ی متوسطه رو به پایان رسوندم و همیشه آرزو داشتم در رشته ی علوم سیاسی ادامه ی تحصیل بدم و همین هم اتفاق افتاد و کنکور دادم و در رشته ی روابط سیاسی دیپلماتیک قبول شدم.
خیلی خوشحال بودم و بعد از مقطع کارشناسی از طریق یکی از آشنایان حدود دو سال در شهرداری ی منطقه ی 8 تهران مشغول به اپراتوری شدم.
به دلایلی فعلا بیکارم ولی باز هم ناامید نمیشم.
آره می دونم خیلی حرف زدم ولی از اینکه نابینا شدم اصلا ناراحت نمیشم اتفاقن خیلی به خودم می بالم که  تونستم با خواست خدا و همت خودم و حمایت خانواده به گوشه ای از خواسته هام برسم.
خیلی ها ازم می پرسیدند شما براتون سخته یا نابینای مادر زاد من در پاسخ میگفتم برای افراد مادر زاد سختتره چون درکی از دنیا ندارند و همین براشون حسرت بزرگیه.
ولی افرادی که قبلن دیدن با دیدگاهی آگاهانه به شرایط فعلی ی خود نگاهی آگاهانه تر دارند البته جا داره که بگم هر معلولیتی سختی ی خودش رو داره.
این ما هستیم که باید خودمون رو  باور کنیم و بتونیم با اعتماد به نفس بالا و اراده ی قوی خودمون رو تو جامعه مطرح کنیم.
راستی دوستان یه خبر از خودم بگم! در رشته ی علوم سیاسی گرایش مطالعات منطقه ای در دانشگاه تهران مرکز یعنی همون دانشگاهی که کارشناسی خوندم قبول شدم و از مهر امسال مشغول میشم. دیگه خیلی ادامه نمیدم فقط اینم بگم نابینایی هم عالمیست. فعلا خداحافظی می کنم شرمنده ی همِتونم.