چقدر جالبه که بعد از سالیان سال تازه دارم اشخاصی رو میبینم که مثل من میتونن با هردو دست همزمان کار کنند از بس تو مدرسه بهم متلک میگفتن و مسخره ام میکردن واقعا باورم شده بود که غیر عادی هستم. تو دوران مدرسه هیچ معلم یا شاگردی نبود که به روش من نخنده و یا دچار تعجب نشه و این من رو واقعا آزار میداد. ولی خب جور دیگه ای هم نمیتونستم باشم. ساختار ذهنی و بدنی من اینطور بود که بر خلاف دیگران در نوشتن رفتار کنم. و چقدر خوشحال شدم که میشنوم تعداد اشخاصی که مثل من هستند دارند زیاد میشن. حالا هر کدومشون به دلایلی که اصلا جای بحثشون اینجا نیست. مهم اینه که هر کس به اون شکلی که خودش راحتتره بنویسه و بخونه قدیما اشخاص چپ دست خیلی تحقیر میشدن.

سلام مجدد، در مورد روش استفاده از دست چپ یا راست برای بریل آموزی بچه های چپ دست یا راست دست چیزی که بنظر من میرسه اینه که، اگر به فرد اجازه بدن که طبق ساختار بدنی و ذهنی خودش بهترین روش استفاده از این یا اون روش رو بکار بگیره بهتره، چرا که وقتی شما فرد رو تحت فشار میزارید یا مثل من کتک میزنیدش اون مجبور میشه بر خلاف اون چیزی که هست رفتار کنه و این کار اون رو از بروز واقعی تواناییهاش باز میداره. من اون زمان بچه هایی رو دیدم که تو مدرسه ی ما تو کلاس اول یا دوم یا سوم ابتدایی سالها مونده بودن. من که بچه بودم و دلیل این رو نمیدونستم که اونا چرا سالها تو این کلاسها میمونن. اما حتما اشکالاتی در نحوه ی آموزش و یا نوع برخورد معلمها بوده که این بچه ها توی این کلاسها میموندن. اگه بین شما از هم دوره های من توی این محله باشه میتونه بیاد و بگه که تو اون دوران کلی از این بچه ها داشتیم که متأسفانه ما بهشون میگفتیم دو ساله یا سه ساله و از این قبیل متلکها. ما که بچه بودیم و خوب رو از بد تشخیص نمیدادیم. این کلمات رو هم از خودمون نساخته بودیم؛ بلکه از سوی همین معلمین بهمون گفته شده بود و ما هم مثل طوطی تکرارشون میکردیم. همه ی حرف من سر اینه که اگه اجازه بدن یک کودک نو آموز بعد از اینکه از لوح و قلم سر در آورد اون رو هرطوری که با وضعیت بدنی و ذهنی خودش سازگارتره بکار بگیره و اگر هم راهی که برای نوشتن بکار میبره ایراد داره اگه با ملایمت و محبت بهش بگن و کمکش کنن که راه درست رو یاد بگیره نتیجه ی کار خیلی بهتره. من تو کلاس اول سه بار کلاسم رو عوض کردم. اون موقع ما سهتا کلاس اول داشتیم. دوتا معلم اولی که هم جیغ و داد میزدن سرم و هم کتکم زدن، فقط معلم سومی انسان مهربون و ماهی بود که گفت تو با دست چپ ننویس و برای اینکه بتونه من رو وادار کنه با دست راست بنویسم دستم رو به نیمکت میبست. و میگفت باشه تو با دست راست بنویس اما لوح رو برگردون به طرف خودت، این خانم نسبت به باقی معلمهای من انسانتر و آگاهتر بود که بجای خشونت یه مقدار با من دانشآموز راه اومد. حرف من دقیقا سر همینه که تو کار آموزش وقتی خشونت بود طرف یه چیزی میشه که خودش نیست. بلکه چیزیه که شما ساختینش. و این از تواناییهای واقعی اون به احتمال کاهش میده. شاید براتون جالب باشه که من تو همه ی عمرم از پرکینز خیلی کم استفاده کردم. و الآن بیشتر از سی و شش سال میشه که حتی پرکینز هم ندارم. چون نوشتن با پرکینز برام راحت نیست. دلیلش رو خودم کشف کردم اما چون بعد از کلی تمرین نتونستم بر طرفش کنم گذاشتمش کنار. دلیلش اینه که من نمیتونم بین انگشتان دو دستم در نوشتن یک حرفی که باید یک کلید در دست چپ بکار میره و دو یا سه کلید در دست راست هماهنگی ایجاد کنم. باید بگم که من از سن دوازده سیزده سالگی ماشین تایپ بینایی داشتم و به تایپ بینایی از همون سن کاملا مسلط شدم. چون در این ماشینها هر انگشت فقط یک کلید رو میزنه و هیچ نیازی به همزمان زدن کلیدها وجود نداره شاید من در تایپ وضعم خیلی خوب باشه اما در تایپ با ماشین پرکینز اصلا راحت نبوده و نیستم.