سلامی چو بویِ خوشِ آشنایی، بدان مردمِ فارغ از روشنایی

به نام خالق من و سایر زیبایی‌ها

ما دلمان می‌خواست این هفته درمورد دورویی و ریاکاری در میهن اسلامیمان بنویسیم، اما هرچه پیش خودمان حساب کردیم دیدیم ریاکاری موضوعی نیست که به این سادگی‌ها در جامعه ما کهنه شود و مثلا اگر یک قرن دیگر هم انشا نوشتن درباره این موضوع را به تأخیر بیندازیم، باز هم اتفاق خاصی نمی‌افتد: ریاکارها کار خودشان را می‌کنند و موضوع هم بیات نمی‌شود. این شد که این هفته تصمیم گرفتیم درمورد اردوی جمعه بچه‌های محله در تهران انشا بنویسیم.

صبح جمعه به اتفاق مرضیه، کیان و یکی از دوستان از خانه به طرف ایستگاه پلشت به راه افتادیم. چون شب قبلش شب پرفیض جمعه بود و خستگی یک هفته‌ی سرشار از کار و تلاش هنوز توی تن ملت مانده بود، خیابان‌ها خلوت بودند و ما برای رسیدن به میدان آزادی و ورود به مترو با مشکل چندانی روبرو نشدیم. وقتی به ایستگاه رسیدیم، به طرف سکوی خط چهار به راه افتادیم و حواسمان هم بود که خط زرد لبه سکو نشانه فرهنگ و شخصیت ماست و باید در حفظ آن کوشا باشیم. خلاصه به ایستگاه شادمان رسیدیم و بعد وارد خط صادقیه شدیم و سر ساعت هفت و چهل دقیقه، به محلی که باید برسیم رسیدیم.

خلاصه اتوبوس، دقیقا مطابق زمانبندی و با حدود 45 دقیقه تأخیر به راه افتاد. اما همین 45 دقیقه برای ما کافی بود تا یکی دوتا سوتی ناب رقم بزنیم. داشتیم با همسرمان درباره انواع عصا صحبت می کردیم که خانمی به ما توصیه کردند از عصاهای چرخدار استفاده کنیم. ما نیز در کمال مسرت از ایشان خواستیم تا عصای خودشان را اگر همراه دارند به ما بنمایانند. اما ایشان گفتند که مادر شهروز هستند و ما نیز به میمنت این سوتی سهمگین، تا عمق 12 سانتیمتر در خود فرو رفتیم؛ شما که غریبه نیستید، همین الآنش هم جای فرورفتن خودمان در خودمان را بعینه احساس می‌کنیم. نکته جالب دیگر، صحبت کردن با رعد بارانی بود که زمین تا آسمان با تصورات و توهمات ما متفاوت بود. خلاصه آن روز، روز غافلگیری‌های شیرین بود.

از دیگر اتفاقات فراموش‌نشدنی آن روز دیدن حسین بلوردی بعد از سال‌ها بود. ریش پربرکتی برای خودش گذاشته بود، اما ریش هم نتوانسته بود جذابیت همیشگیش را مخدوش کند. هنوز همان آدم شوخ و شنگ و سرزنده‌ای بود که به یاد آوردنش از پس این همه سال بی‌اختیار آدم را سر ذوق می‌آورد. کیان هم ظاهرا از آشنایی با حسین خوشبخت بود. من هم به کیان قول دادم که اگر بتواند فامیل حسین را درست تلفظ کند، یک لباس مرد عنکبوتی را برایش بخرم و کیان هنوز مشغول است.

یکی از خیرین محله هم که خیر ما را خیلی می‌خواست، در همان اتوبوس به همسرم گوشزد فرموده بود که شوهرتان پست‌هایش مثل آدم‌های متأهل نیست و شما بهتر است مراقبش باشید. ما در بحبوحه این انشا بر خود لازم می‌دانیم مراتب قدردانی خودمان را از ایشان ابراز نموده از ایشان خواهش کنیم در یکی دو پست به تفصیل طرز گذاشتن پست‌های مجردی و متأهلی را به طور مجزا آموزش دهند، باشد که ما به متأهلی فول آپشن تبدیل گردیم.

سرتان را درد نیاورم، به محل اردو رسیدیم و وارد سالنی که از قبل آماده شده بود شدیم. در آنجا ابوذر را شنیدیم و با شنیدن او روزمان حسابی به خیر شد. ابوذر به ما سیب و هلو و انواع و اقسام میوه و تره‌بار تعارف کرد و انصافا هم عجب کاری کرد. بعد از خوردن صبحانه، رییس مسابقه مهیجی تیار کرد که انصافا موجبات انبساط قاطرمان را فراهم ساخت.

بعد از مسابقه، بچه‌ها به صورت خودجوش به دو گروه غَلیانیان و آن یکی گروه تقسیم شدند. ما چون عرضه غلیان کشیدن نداشتیم، خودمان را در آن گروه دیگر جا کردیم و سعی کردیم سر و ته خودمان را یک جوری گرم کنیم.

توی عوالم خودمان بودیم که ندا آمد اکبرخان حاتمی دارند می‌آیند. ما هم به ندا گفتیم برود تا اکبرخان راحت باشد. ندا رفت و اکبر آمد. خلاصه با اکبر آقای خوش‌مشرب دقایق شیرینی را گذراندیم، انگار سال‌ها بود او را می‌شناختم. اکبر، هم شخصیت گیرایی داشت و هم نشستن در کنارش آرامش عجیبی به آدم می‌داد، تا چه برسد به ما.

بعد از خداحافظی با اکبر، چند دقیقه‌ای را به بطالت گذراندیم تا لحظات ملکوتی ناهار ظهر به وقت آنجا فرا برسد. خلاصه سر ناهار متوجه شدیم که رییس پول عدسی و سایر دوستانی را که نیامده‌اند برایمان سالاد خریده و به عنوان اشانتیون به حضورمان تقدیم داشته‌اند. راستش ما این را از آنجا فهمیدیم که هرچیزی که پولش را خودمان داده باشیم به راحتی از گلویمان پایین نمی‌رود، اما این سالاد حکایت دیگری داشت و به قدری به من چسبید که فورا متوجه شدم از پول خودم نبوده است. به قول قدما، لذتی که در خوردن حق دیگران هست در انتقام نیست.

بعد از ناهار، تصمیم گرفتیم چرتی بزنیم، اما باز سر و کله حسین بلوردی پیدا شد و چرتمان چنان پاره شد که هیچ خیاطی تا همین امروز هم مسئولیت رفویش را قبول نکرده است.

در همین گیرودار، امیرجانِ سرمدی مجددا ما را لایق هم‌صحبتی دانستند و ما هم از مصاحبت ایشان بسیار خوشحال شدیم. قبل از ناهار دیدارکی دست داده بود و من هم همان موقع به ایشان گفته بودم که من همسرجان را مأمور کرده‌ام چشم بدواند و یک خانم و آقا با یک بچه کوچولو را برایم پییدا کند. اما امیر جان به ما گفتند که آرمان تب کرده و به همین خاطر خودشان تنها به اردو آمده‌اند. امیدوارم آرمان تا زمانی که ما انشایمان را در محله می‌خوانیم خوب شده باشد و خدا بهترین‌ها را برایش مقدر کند.

کمی بعد نوبت به مراسم معارفه رسید که در نوع خودش ایده جالبی بود. آن گروه از بچه‌های محله که خودشان مایل بودند پشت میکروفن رفتند و به معرفی دستاوردها و دستبردهای خودشان در زمینه‌های مختلف و مختلط پرداختند. ما هم رفتیم خودمان را معرفی کنیم، این قدر آدرس دهات محل تولدمان طولانی بود که سروصدای ملت بلند شد و ما هم به قول معروف قیچیش کردیم.

بعد از چند دقیقه با امیر و ابوذر از سالن بیرون آمدیم و توی هوای آزاد نشستیم. برایمان بستنی آوردند که البته ابوذر با سخنان فراموش‌نشدنی خود مراسم بستنی‌خوران را به حماسه‌ای پرشکوه تبدیل کرد، که البته ذکرش به مجلس ما قد نمی‌دهد.

در این حین، کیان و متینا که از بچه های خیلی خیلی خوب محله بود پیش ما می‌آمدند. در یکی از همین آمد و شدها کیان جمله قصاری در توجیه دوست داشتن من بر زبان آورد که ما 12 سانتیمتر دیگر، در همان نقطه قبلی در خودمان فرو رفتیم. حالا ما توی این قضیه روی رازداری امیر و ابوذر و رییس حساب کرده‌ایم.

بچه‌ها کمکمک برای رفتن آماده می‌شدند و در این گیرودار، ابوذر با شماره موبایل من تخفیف چربی از اسنپ گرفت و روانه خانه شد. ما هم که از این جنگولک‌بازی‌ها بلد نبودیم بعد از خداحافظی با هرکس که دستمان می‌رسید، دادیم یکی از بچه‌های همانجا برایمان اسنپ گرفت. البته اسنپ ما کولر نداشت، اما راننده از بس سیگار می‌کشید برای خودش اگزوز مستقلی شده بود. انگار از همان اول تصمیم گرفته بود سگ را دم حجله بکشد. شروع کرد به ذکر مصیبت کولر زدن برای مسافرهای اسنپ و اینکه برایش صرف نمی‌کند. خلاصه چنان مهارتی در ذکر مصیبت داشت که من و مرضیه در پایان مراسم به مسافران کولرخواه و آبا و اجدادشان لعنت فرستادیم و از خداوند خواستیم ما را با راننده‌های سیگاری که کولر هم نمی‌زنند محشور کند.

نیم ساعتی هم توی ماشین چرت زدیم و بعدش به خانه رسیدیم. در خانه هم ماکارونی مختصری خوردیم و ساعت 9 شب مسواک زدیم تا دهانمان بو ندهد. به امید روزی که دهانت را نبویند، مبادا خورده باشی، دوستت دارم.