خودمم باورم نمیشه. شاید در آینده هم نشه. دیشب خواب بودم. خواب دیدم مجتبی خادمی داره باهام حرف می زنه. ما دو تا مجتبی خادمی از یک جنس و یک شکل بودیم. اونم دقیقا قد خودم بود. صداشم کاملا شبیه به خودم. فقط رویکردش بام متفاوت بود. گفت این همه سال تو حرف زدی من شنیدم. حالا پایه ای یه کم من حرف بزنم تو بشنوی؟ گفتم آره. این شد که میکروفون رو به دست گرفت و شروع کرد:

“از سر کار رفتن متنفرم. خیال می کنی خیلی خوشم میاد که شاغلم و سر کار میرم؟ نه. اصلا هم اینطور نیست. متنفرم. تنفری که من از کار دارم، تو از هیچی نداری. کاش می شد کار نکنم. البته عواقبی هم داره. اینکه بی پول میشم. اینکه شاید هویتم دستخوش آسیب بشه. اینکه تازه به درد بیکاری گرفتار میشم و می افتم دنبال درمانش. واسه همینه که میگم کاش می شد کار نکنم. یعنی کاش می شد کار نکنم ولی پول می داشتم. کاش می شد کار نکنم تا برای جبران بی کاری ول باشم توی این انجمن و اون گروه و اون شبکه ی مجازی و حقیقی برای حل کردن مشکلات بچه ها و تدریس به افراد نابینای محروم. کاش می شد کار نکنم و به جاش بخوابم. به جاش تئاتر و سینما و استخر و رستوران برم. به جاش بازی کنم. من از بازی خیلی خوشم میاد. بازی توی پارک و شهربازی. از تاب بازی گرفته تا سرسره بازی. از الا کلنگ تا بارفیکس. از بشقاب پرنده و دژ هوایی تا سفینه. از سورتمه تا فیریزبی. کلا بازی باشه شاد باشیم بخندیم بچه باشیم هیچی از غما یادمون نباشه رو می پسندم و دیگر هیچ. بازی توی اسکایپ و بازی های آنلاین و آفلاین. از چت بازی گرفته تا حرفای در گوشی. از کنفرانس گرفته تا هماهنگی برای تخریب پایگاه های دشمن. چیت کد. روش تیر اندازی سریع به افراد توی بازی ها. به دست آوردن جون و سلامتی و تیر و آیتم های زیاد و درستو حسابی توی بازیا. ترس از کشته شدن و تلاش برای ذخیره کردن مرحله های بازی تا جایی که بازی کردم. بازی با آدم ها از همه جنس و رنگ و اندازه. از کشتی کج و راست گرفته تا پشتی بازی. از قایم موشک تا گرگم به هوا. از گل یا پوچ تا نون بیار کباب ببر. از شنا و آب بازی تا شطرنج و پازل.

نمیدونی چقدر از فعالیت های جدی و غیر شوخی توی فضای مجازی متنفرم. خیال می کنی خیلی حال می کنم که گوش کن رو با کمک یکی دو جین انسان زحمتکش می گردونم؟ نه. باورت بشه یا نشه، نفرتی که من از انجام فعالیت های به درد بخور دارم، تو از هیچی نداری. به من چه که کی استقلال داره کی نداره. به من چه که آموزش و متن و دست نوشته بذارم. به من چه که اردو بذارم. چه بد که مجبورم. دیگه افتادم توش و نمیشه در بیام. چی بگم. چی بنویسم. هی تکراری مثل شش هفت سال پیش تا حالا که گفتم و نوشتم بگم و بنویسم که به ناپایدار بودنم بیشتر پی ببری؟ که بیشتر فحشم بدی؟ نه. فعلا که انگاری نمیشه از این مسئولیت خلاص بشم. با اینکه آرزوی قلبیمه خلاص بشم. میدونی مجتبی؟ دوس داشتم سایتی نبود و مسئولیتی نبود تا با خیال راحت مثل دو سه ماه پیش، تمام شبکه های اجتماعی رو از گوشیم می پاکیدم می رفت پی کارش. اون وقت با شادی خطوط تلفن همراهم رو هم خاموش می کردم تا سلب امتیاز بشن و خط جدیدی می خریدم که شاید به هیچ کس غیر از یکی دو نفر نمی دادمش. از اون یکی دو نفر هم تعهد می گرفتم خطمو به کسی ندن. آخه اینجا با این همه مطلب و کاربر و انگیزه و اشتیاق عمومی، خدا رو خوش میاد من ول کنم برم؟ معلومه که خوش نمیاد. پس فعلا خلاف میلم گرفتارم تا راه چاره ای برای فرار شبانه بیندیشم. هرچی که هست، دوست دارم آزاد باشم. اونقدر آزاد که حسرت این روزامو بخورم و به خدا اعتراض کنم که چرا سایت و شغل و مسئولیت ندارم و چرا به یه فرد تنبل و بی خاصیت تبدیل شدم.

از آشپزی متنفرم. باورت نمیشه منی که از عدم وابستگی و استقلال حرف می زنم، اونقدر از آشپزی متنفرم که تو از هیچی متنفر نیستی. به چه جرمی باید سه ساعت وقت صرف پختن غذایی کنم که غیر از برای خودم برای هیچ کسی دیگه نیست و توی ده دقیقه خورده میشه؟ به چه جرمی باید اون همه مواد غذایی بخرم بپزم بعدشم ظرفاشو که کثیف شده بشورم؟ کاش اونقدر پول داشتم که زنگ می زدم بیرونبر واسم صبح و ظهر و عصر و شب و نیمه شب، نوشیدنی و غذا می آورد و اونقدر پول داشتم که عالم و آدم برده‌ی من می شدند.

از لباس شستن حتی با لباسشویی متنفرم. نمیتونی تصور کنی نفرتی که من از شستن لباسام با دست یا ماشین دارمو تو از هیچی نداری و نخواهی داشت. کاش اونقدر پول داشتم که یکی هر روز میومد لباسای شسته شده ی روز قبلمو تحویلم می داد و لباسای کثیف شده ام رو می برد می شست. اصلا کاش اونقدر پول داشتم که هر لباسیم که کثیف می شد، یه دونه دیگه ازش می خریدم. مثلا جورابامو روز به روز مینداختم سطل آشغالی و یه جفت نو می خریدم. در خصوص شرت و زیرپوش و تکپوش و سوییشرت و کاپشن و شلوار و شلوارک و انواع لباس های دیگه هم همینطور. هر کودوم کثیف یا گردی یا لکدار می شد رو مینداختم سطل و یه نو با همون رنگ یا یه رنگ دیگه می خریدم. چقدر خوب می شد. از بس که من از فعالیت های بیخود و وقتگیر متنفرم.

از تمیزکاری خیلی متنفرم. چه بخوام کمرم خرد بشه تا جارو دستی بکشم و چه با جاروبرقی الجی ای که دارم، با هیچ کودوم خوشم نمیاد تمیزکاری انجام بدم. چرا من باید شیشه های خونه رو پاک کنم؟ چرا باید اجاق گازمو اسکاچ کفی بکشم؟ چرا باید دیوارا رو بسابم؟ کاش اونقدر پول داشتم که هر روز یه تمیزکار میومد صبح ها یک بار و شب ها هم یک بار همه جا رو تمیز می کرد می رفت. فوقش روزانه پنجاه هزار تومان حقوق می گرفت. آخ که چقدر فعالیت های وقتگیر واقعا وقتگیرند.

از پیاده این طرف و اون طرف رفتن متنفرم. نفرتی که من از بی موتوری و بی ماشینی دارم توی هیچ قلبی توی دنیا پیدا نمیشه. کاش اونقدر پول داشتم که یه دو جین راننده ی در اختیار با چهار پنجتا ماشین و یه گاراژ کوچیک می داشتم. اون وقت هر وقت یکی از ماشینام خراب بود یا سوخت نداشت، با یه ماشین دیگه می رفتم یا هر وقت راننده ام مریض می شد، با یکی دیگهشون می رفتم. چقدر بد هست که هی پیاده بری، عصا بزنی، بخوری به در و دیوار و از این و اون فحش و متلک و راهنمایی و تحسین و همه چی بشنوی. ای کاش می شد با ماشین و موتور بودم که اگه کسی هم حرفی می زد، اصلا نمی شنیدم که بخوام ناراحت یا خوشحال بشم. آخ که چقدر بی ماشینی خوب نیست.

از توی خونه موندن متنفرم. کاش می شد یه باغ بزرگ با خدمتکار و نگهبان و تدارکات و آشپز و باغبان داشتم. یه باغی که چه من می رفتم توش و چه نمی رفتم، کارگرام مجبور بودند هر روز و همیشه تمیز نگهش دارند و هر لحظه برای پذیرایی از من آماده باشند. باغی که فوقش ماهیانه پنج تا ده میلیون تومان خرج نگهداریش می شد. مهم بود؟ واقعا که نه. حیف که ندارم. اگه همچین باغی داشتم، دلم که می گرفت، می رفتم روی یکی از تخت هاش زیر سایه‌ی درخت های میوه اش می نشستم یا لم می دادم و با صدای یه موزیک ناب و آروم از گروه موزیک باغم آروم می گرفتم. به اینترنت پر سرعت و نامحدودش وصل می شدم و چرخیدن بی توقف چرخ های قطاری به اسم دنیا رو از بالا نظاره می کردم.

از زنده بودن متنفرم. آخ که چقدر تحمل غم و شادی جفتش سخته. شادی و غم نه کمش حال میده و نه زیادش. حتی حد وسطش هم خوب نیست. حتی خنثی بودن هم حال نمیده. اه که چقدر این زندگی فقرش و ثروتش جفتی آشغالند. وقتی قراره آخرش تبدیل بشم به یه مشت پوست و گوشت و استخون گندیده و کرم خورده که بوی تعفنش همه جا رو بر می داره، اصلا چرا الان زندگی کنم؟ که یه روزی بمیرم بپوسم؟ خب الان بپوسم با اینکه چند وقت بعد بپوسم چه فرقی داره؟ چه کاریه این همه رو تحمل کنم؟ نه خوبش خوبه و نه بدش خوبه. آخ که چقدر این زندگی از من زیاده. کاش یه کوچولو جرأت داشتم از این همه راه که برای نابودی هست، یکی از کم دردسر هاش رو انتخاب می کردم راحت می شدم. اون وقت اگه هنوز سایتی موجود می بود، پست مرگم کلی کامنت می خورد ولی حیف که من نمی بودم که کامنت ها رو بخونم. ای کاش می شد صحنه ی مرگم رو پیش از وقوع بازسازی می کردم می دیدم ملت چه کامنت هایی واسم میدن. خوب و بد و حد وسط قاطی. حیف. چه بد که آدم وقتی رفت، نمیتانه یه توک پا برگرده ببینه پشت سرش چه خبره.

حالا باورت شد فعالیت هام همه زورین”؟

هیچی دیگه. خدا رو شکر زودی از خواب پریدم وگرنه معلوم نبود مجتبی چقدر دیگه چرتو پرت داشت که تحویلم بده.

پ.ن.1.

این یک نوشته ی نیمه واقعی نیمه تخیلی بود. زیاد جدی نگیرید.