ساعت9و حسش نیست ببینم چند دقیقه شب.

باز هم از کلاس نصفه شب رسیدم خونه. نمی فهمم واسه چی از کلاس زبان های نصفه شبانه که میام پریشان نوشتم می گیره. بی مروت شدید هم هست!

کلاس آواز امروزم رو پیچوندم. الکی مثلا خواب موندم. چیکار کنم خستهم تازه شب هم کلاس داشتم که رفتم و تا همین20دقیقه پیش بیرون وسط ترافیک و شب و ملت ولو بودم! حالم بد شده از اینهمه گیر. از اول پاییز به این طرف خداییش عین گلوله نخی که مشخص نیست چه مدلی گرهش زده باشن همهش می لولم و باز نمی رسم. بسه دیگه اه! این امروزیه رو غیبت کردم به جهنم همه چیز. ولی کارم درست نیست. خوب بیخیال نیست که نیست شکلک دست تکون دادم یعنی وجدان پر.

این شب ها در حالت خنثی هستم. تا حالا شده شبت رو، شب هات رو خنثی سپری کنی آیا؟ من اولین دفعه آبان ماه پارسال تجربهش کردم. از نیمه دوم آبان گذشته بود که دچارش شدم. نه هوار می زدم نه آخ می گفتم نه معترض بودم. اصلا انگار نبودم. زمان های بیکاری ولو می شدم روی تخت و دستم زیر سرم بود و رو به سقف اون قدر می موندم که یا خوابم ببره یا1کسی1چیزی1عاملی بپروندم و بعدش هم خیلی معمولی بلند می شدم می رفتم پی روزمرگی ها انجامشون می دادم و به محض اینکه زمان اضافی گیر می آوردم باز من بودم و تخت و اون سکوت محض بی آخ و واخ و بی نق و بی هیچ اعتراضی. این شب ها مدلم این مدلیه. پارسال اون قدر طول کشید تا اینکه، … ای کاش سفت به آرامش و امنیتش می چسبیدم و تا همین الان ادامهش می دادم. گاهی سخت میشه ولی در عوض امنه. امن، آروم و هموار. خیلی زمان ها آسون نیست اما به نظرم سکوتش رو دیگه ترجیح بدم. از زمانی که شروع شد چندین دفعه مهلت شکستنش پیش اومد و گفتم نه. فقط گفتم نه. به نظرم لبخند هم زدم اما گفتم نه. آخریش چند روز پیش بود که1دستی دستم رو گرفت و گفت بیا بیرون از این لاک به خاطر من! خندیدم و گفتم نه! بدون جنگ، بدون نق، بدون لجبازی های معمول و مخصوص خودم فقط گفتم نه. طرف هم می شناختم می دونست فایده نداره گفت باشه هر زمان نظرت عوض شد بهم بگو و رفت پی کارش. چشم هام رو بستم و همونجا موندم. ولو روی تخت و رو به سقف در حالی که دستم زیر سرم بود. مطمئن نیستم ولی به نظرم خوابم برد. خلاصه، خنثی سپری می کنم این شب ها رو. گاهی هم اگر زمانی باشه روزها رو. گاهی سخت میشه اما، …

چند روز پیش گوشیم چنان هنگ کرد که نتونستم رو به راهش کنم. این عوضی خاموش که میشه روشن کردنش1کوچولو دردسر داره. کمک گرفتم. زیر دست طرف راحت اومد بالا و، …

-پریسا این عکس هات رو واسه چی منتقل نمی کنی به فلش که گوشیت سبک بشه؟

-عکس؟ من داخل گوشیم عکس ندارم. چه عکسی؟

-چیچی رو نداری من دارم می بینمشون1عالمه عکسه100تا شاید بشه تمامش هم از، … این ها دیگه چی هستن؟ از کجا اومدن داخله گوشیه تو؟

-بگو چی می بینی خستهم کردی!

-این ها تمامش عکس های منظره و؛ … چه قشنگ هم هستن! خودت که داخلشون نیستی اصلا کسی داخلشون نیست داستان این ها چیه؟

سردم شد. من پاکشون کرده بودم. خدایا واسه چی این معامله رو می کنی باهام؟

-خوبی پریسا؟

بدون هوار، بدون اشک، بدون علامت های مزخرف، کاملا آرام اما بسیار خسته و در نهایت صدق جواب دادم.

-نه.

-خوب نیستی؟ چته؟

از هوار زدن، از گریه کردن، از جنگیدن خسته بودم. خسته ام!

-پاکشون کن! لطفا تمامش رو پاک کن! نمی خوام اونجا باشن.

-حیفه دیوونه قشنگن! می خوایی بزنی روی فلش؟ اگر فلش خالی نداری من،…

-نمی خوامشون. فقط پاکشون کن. به خاطر خدا.

-ولی، … پریسا! جریان چیه؟

سعی کردم بگم فقط پاکشون کن ولی نگفتم. دیگه نتونستم. به خدا نتونستم.

-ببین باشه پاکشون می کنم ولی مطمئنی پشیمون نمیشی؟ نکنه بعدا حرصت بره ازم بخواییشون؟

صدام صدای خودم نبود. نه خشم داشت نه بغض داشت نه حسرت. فقط از تلخی به زهر داشت زهرخند می زد. این رو با تمام سستیه اون لحظه هام حس می کردم.

-ازت نمی خوامشون. مطمئن باش! حذفشون کن بره!

عکس ها از داخل گوشیم رفتن. این دفعه مطمئنم که رفتن. بعدش باز من بودم و این تخت و اون سقف که صبورانه بالای سرم تماشام می کنه و مواظبمه. میگم کاش کله آدم هم دکمه فرمت داشت می شد عکس های داخلش رو حذف کرد!

-سخت گرفتی پریسا!

این رو بالای1000دفعه شنیدم. درست هم هست. سخت گرفتم. به خودم خیلی سخت گرفتم. گاهی حس می کنم لازمه گیرهام بیشتر بشن تا دیگه زمان اضافی گیرم نیاد. بیخیال.

امروز، یعنی امشب، طبق معمول کم مونده بود دیر برسم کلاس زبان. نه اندازه دفعه های پیش دقیقه90ولی دقیقه88بود به نظرم. به داخل کانون که رسیدم شلوغ بود. باید می رفتم طبقه دوم. در2قدمیه نرده ها1دفعه1سری خانم گنده از پشت سر اومدن و از بیخ گوشم حمله به پله ها و تاپ و توپ کنان پا کوبیدن و بدو بدو رفتن بالا. از ذهنم گذشت، مثل اسب! و چنان بد خندم گرفت که1لحظه واسه متوقف کردنش نفسم بند اومد. کاش این زمزمه های یواشکی و مزاحم ذهنیاتم گاهی خفه خون بگیره این مدلی گرفتار نشم. الان1درصد احتمالش بود که نمی تونستم خندم رو نگه دارم فاجعه می شد آخه!

امشب داخل کلاس از استاد گرفته تا شاگردها همه یا سرماخورده بودن یا خمیازه می کشیدن. چشون بود؟ به من چه!

امروز صبح1دیوونه ای داخل واتساپ چنان شوک بدی بهم داد که قسم خوردم اگر هر زمان از عمرم بیرون از اینترنت دستم بهش رسید1فصل خدا سفت و سفت بزنمش اون قدر بزنمش که جونش در بیاد. بره خدا رو شکر کنه که من بیرون از اینترنت اینترنتی ها رو نمی بینم وگرنه به خدا این رو می زدمش.

داخل کلاس دارن سریالی سیستم میارن. کیس و مانیتورش رو1هفته آوردن بعدش کیبوردش رو1هفته دیگه آوردن بعدش1دسته سیم رو چند روز دیگه آوردن اسپیکر نداشت سیم هاش هم کم بود امیر مخم رو داشت می ترکوند بهش گفتم پسرجان دیدی که سال گذشته من خیلی رفتم و اومدم نشد. الان هم که داری می بینی چه مدلی لاکپشتی کار داره پیش میره. واقعیتش رو بخوایی پسرجان، من خسته شدم. امسال حس جنگیدن با هیچ عاملی نیست. می فهمی آیا؟ هیچ عاملی. نه داخل اینجا نه بیرون از اینجا. امیر نمی دونم فهمید یا نه. فقط سرش شد که واسه تکمیل سیستم کلاس نمیرم دم دفتر اصرار کنم. سکوت کرد و چند لحظه بعد گفت می خوایی من برم سراغشون؟ بدون اینکه بفهمم با چی موافقت می کنم گفتم آره. امیر گفت پس تماشا کن اسپیکر رو بیارن. باورم نشد ولی آوردن! دیروز اسپیکر رسید و خخخ3راهی نبود و امیر شلوغش کرد و امروز3راهی هم رسید. فقط سیستمه مال احد بوقه و دیروز و امروز شبیه گربه زیر میز بودم تا وصلش کنم عاقبت هم هرچی کردم کیبورد تعمیریش وصل نشد ببینم فردا چه کارش میشه کنم. تازه امروز اسپیکر با موفقیت نصب شده بود و از زیر میز در اومده بودم که مربی پرورشی اومد و اسپیکره رو واسه برنامه داخل سالن ازمون قرض خواست. بیچاره من که باید باز می رفتم زیر اون میز فسقلی کنج دیوار و سیم ها رو جدا می کردم و از پشت میز می فرستادمش بالا تا اون بنده خدا جمع کنه ببره. امیر حسابی شلوغش کرد و عاقبت هم رفت دم دفتر بست ایستاد که اسپیکر ما رو بدین لازم داریم. پیش از زنگ آخر اسپیکره سر جاش دوباره نصب شده بود خخخ! ایول به همت امیر!

حرف امیر و کلاس شد همه چیز گفتم اجازه بدید این رو هم بگم دیگه!

بچه ها! من معترضم. راست میگم این رو جدی میگم من واقعا معترضم. پیش از این، خیلی پیش از این زیاد سعی کردم1سری از خودم رو مخفی کنم و اینجا فاش نشه. معلم بودنم رو. واقعا سعی کردم کسی اینجا داخل اینترنت این رو ندونه. دلم می خواست داخل اینترنت، دسته کم داخل محله، اینجا، فقط پریسا باشم. فقط1اسم باشم که بتونم آزاد و سبک بچرخم و بخندم و هوار بزنم و شاد باشم و غمگین باشم و خلاصه خودم باشم. فقط خودم با تمام حس و حالی که از دلم میاد. فقط پریسا. اما موفق نشدم. نتونستم مخفی نگهش دارم. و حالا گاهی حس می کنم اینجا هم دیگه نمیشه و نباید دنبال اون احساس امنیت و آرامشی که زمانی پیداش می کردم باشم. هر حرکتی که می کنم، هر طرف که میرم، هر مدلی که ظاهر میشم، حس می کنم1سری از بچه ها به جای پریسا بودنم معلم بودنم رو می بینن. سختمه از اینکه هر لحظه در قاب شخصیت1مربی این اطراف بچرخم و مواظب باشم که حرکات و گفتار و رفتارم دور از انتظار نباشه. دلم نمی خواست و نمی خواد با معیارهای شغلیم اینجا سنجیده بشم. دلم می خواست و دلم می خواد می شد فقط پریسای معمولی بودم. شبیه خیلی های دیگه1کاربر اینترنتی که هر زمان عشقش کشید می تونه بخنده، گریه کنه، نق بزنه، ناحساب بگه و بین بقیه امن و بی دلواپسی از موقعیتی که روی شونه هاش سنگینی می کنه بچرخه و نگران نباشه که از نگاه بقیه آیا این گفتار و این رفتار که ازش دیده میشه برای1معلم سبک هست یا نیست. نمی دونم تونستم درست توضیحش بدم یا نه. به تصور خودم من هرگز انتقال دهنده خوبی نبودم پس تعجب نمی کنم اگر اینجا هم در انتقال حرف دلم موفق نشده باشم. اما بیخیال سعیم رو کردم و دیگه بیشتر از این حس تلاش برای توضیح نیست.

خواستم این ها رو1پست جدا کنم و بزنم اینجا اما گفتم شاید لازم نشه. شاید گفتن نداشته باشه. شاید تموم بشه اما نشد. خواستم حرفش رو نزنم دیدم نمیشه. من اینجا خیلی حرف ها رو زدم که جای دیگه شاید به این سادگی نمی گفتمشون. من اینجا خاطرات خوش زیاد داشتم و دارم. من اینجا پر حرفی هام رو، نق زدن هام رو، شادی هام رو و حتی لحظه های جنون های گاه و بی گاهم رو نوشتم چون حسی که اینجا داشتم و دارم جای دیگه ای نیست. اما این اواخر1خورده دلم گرفته از سنگینیه اسم معلم که اینجا زیاد روی شونه های خودم حسش می کنم. بچه ها به من لطف دارید ولی واقعیتش و خودمونیش رو بگم، دارم اذیت میشم. ترجیح میدم این مدلی دیده نشم. خسته شدم از سنگینیه این، … این، … چی بگم آخه! حس امنیت و آرامشی که پیش از این داشتم رو با این اوضاع اینجا1خورده گم کردم. ای کاش بشه که اینجایی ها فقط1نفر اینترنتی ببینیدم نه1معلم. کسی که شبیه خیلی از شما ها واسه کسب آرامش از زندگیِ واقعی می زنه بیرون تا چند دقیقه سبک از داستان های غیر اینترنتی داخل اینترنت همراه شماها بچرخه و بخنده و حرف بزنه و نق بزنه و اگر تونست و از دستش بر اومد هم شاد کنه و هم شاد بشه! من گفتم. اگر از سر لطف این رو بهم روا دونستید که ممنونم از همگی. اگر هم نخواستید و نکردید من خیالم آرومه که تلاشم رو واسه پس گرفتنه سبک باریه با ارزشی که زمانی اینجا احساسش می کردم انجام دادم و دیگه به خودم نمیگم کاش واسه1دفعه حرف می زدم بلکه شدنی می شد!

اوه از کی دارم می نویسم ساعت از11گذشت! بسه دیگه به نظرم با این پست در پریشان نویسی کولاک کردم. پریشان زیاد نوشتم ولی این واقعا از پریشانی رد شد! چیکار کنم شد دیگه به من چه پریشان نوشت اسمش سرشه این مدلی اومد دست من که نیستش!

خسته ام. این شب ها فقط خسته ام. نمی فهمم این چه مدل خستگیِ که ول کنم نیست. به نظرم روانم خوابش میاد. خیلی هم بد خوابش میاد. دلش می خواد بخوابه و خواب ببینه. رؤیاهای بی تعبیری که تمام توانم رو صرف می کنم که دیگه نخوام ببینمشون! تا دوباره1سری موضوع بی در و پیکر دیگه رو شروع نکردم بس کنم دیگه! برم1کوچولو کتاب بخونم بلکه وسطش خوابم نبره و ببینم عاقبت قهرمان داستان چی شد.

راستی1چیزی! زندگی قشنگه. ربطی نداشت ولی بیخیال مگه باقیه خط هایی که اون بالا نوشتم به هم ربط داشتن؟ با ربط یا بدون ربط زندگی قشنگه. با تمام سیاه و سفیدش قشنگه. قشنگ و ارزشمند و بی تکرار. قدرش رو بدونیم!

شاد باشید!