سلام

دوباره اومدم با یکی از در هم نوشت های بی سر و تهم. دلم میخواد توی این نوشته همون طوری باشم که دوست دارم توی دنیای واقعی هم می شد بود. یعنی هیچ قاعده ای رو دنبال نکنم و به حرفش گوش ندم. دلم میخواد ولی این خواستنش دلیل نمیشه که حتما بتونم و موفق بشم به انجامش. چقدر این زندگی از نظر من بی هدفه. چرا؟ نمیدونم. حس می کنم از بس سر خودمو شولوغ کردم و پول کمی در میارم، زندگی ارزش زندگی کردن نداره. البته که اگه فقیرتر بودم بیشتر شاکی می شدم و هرچی به سمت پولداری پیش برم کمتر از این نق ها می زنم ولی اگه همیشه بیپولی بدبختی میاره، لزوما داشتنش خوشبختی نمیاره. رفیقم می گفت زن بگیرو زن بگیرو زن بگیر. حرف مسخره ای که خیلی از افراد مسخره تا حالا بهم زدند. شاید خودمم جزو اون آدم های مسخره ای بودم که یکی دو بار احمقانه به خودم این پیشنهادو دادم ولی زود پسش گرفتم. شاید دو نفر بودن برای کسی که بتونه همخونه رو تحمل کنه کارساز باشه ولی نه منی که همخونه، در بهترین حالت، و در صمیمیترین مورد از دوستی ها، بیش از ده روز واسم قابل تحمل نیست. همخونه ی معمولی که اصن خونه ام راه نداره و همخونه ی خیلی خاص شاید یکی دو سه روز. اوووووففففف! کی باشه و چی باشه که بذارم بیش از یک هفته پیشم بمونه. باید خیلی دوست داشتنی و خاص باشه که بذارم. اینه که زن هم اگه بگیرم، چند روز که بگذره، مطمئنا می اندازمش بیرون از خونه. تعجب نکنید. مطمئن باشید. اگه ازدواج کنم این اتفاق قطعا می افته مگر اون زن خعلی خاص باشه. که اون خعلی خاص هنو گیرم نیومده. بعدشم اینکه میگن “خب کمال طلب نباش تا پدر خودتو در نیاری”، البته که جمله ی درستیه ولی من الزامی ندارم به هرچی که درسته تن بدم که. دارم؟ نتیجه اش هم میشه این حالی که الان دارم و این سیگاری که در حال کشیدنشم توی محله. خب یکی از دوستای دیگه ام هم گفت هدف هات یا همون اهدافت رو دنبال کن که بازم پول ندارم و نمیشه. احتمالا باید بچسبم پول زیادی طی این ده سال باقی‌مونده از دوران طلایی زندگیم در بیارم تا در دوران پیری بتونم به اهدافم که یکیش آموزش کودکان محرومه لباس عمل بپوشونم. ولی بازم شاید نشه. تا ده سال دیگه زور می زنم یه پولی در میارم. بعد از ده سال، ارزش اون پولی که طی ده سال جمع کردم توی این مملکت به چند طبقه زیر صفر رسیده. بعدش هم اینکه به فرض اینکه پوله یه کوفتی باشه که هنوز بعد از ده سال به درد بخوره، آخرش اون موقع من حدود چهل سال دارم و پا گذاشتم به دوران پیری. پس دیگه احتمالا حوصله ی کوچکولو ها رو نخواهم داشت. خصوصا از نوع محروم مبتدی که کلی وقت و انرژی و هزینه می طلبند تا استارت بخورند. اینه که نه زن گرفتن و نه پرداختن به آرمان، هیچ کودوم چاره ی حال بد امروزم نشد. نمیدونم دیگه چیکار ها هست که شاید بشه انجام بدم تا حالم خوب بشه. و آیا اگه غیر از این دو کاری که نشدنی از آب درومد، اون کار هایی که احتمالا میشه کرد، واقعا شدنی هستند یا نیستند؟

هر روز این سرگردونی ها با منند. تکراری برای من و تکراری برای شما. هر وقت حس کردم نیاز دارم به این که تکراری هام رو واسه خودم یا یکی که شاید اینو بخونه بگم، اینجا می نویسم. دقیقا مثل این دفعه و دفعات قبل و بعد.

بعید نیست در آینده ای نه چندان دور خودکشی رو که خیلی وقت میشه به عنوان یکی از گزینه ها روی میزم گذاشتم انتخاب کنم. خدا کنه راهمو پیدا کنم. هر راهی باشه مهم نیست. مهم اینه که پیداش کنم.

خوب که فکرشو می کنم، می بینم نوشتن اینجا چقدر فایده داره. هه. الان من از مود بد به خوب تغییر حالت دادم. آخه حس کردم همین نوشتنم خالیم کرد. راستیاتش نه اینکه چیزایی که بالا نوشتم جزو دغدغه هام نباشند، اما همچین زندگیم بدم نمیگذره. من واقعا ناشکر باشم بی انصافیه. آخه اگرچه که خودمو جزو مرفهین بی درد نمیدونم، ولی زندگیم اونقدر ها هم بد نیست. حد اقلش اینکه اگه پول داشته باشم یا نداشته باشم، زندگیم تقریبا داره باب میل میگذره. یعنی آموزش که دوست دارم بدم رو میدم، ترجمه که دوست دارم بکنم رو می کنم، شغل که دوست دارم داشته باشم رو دارم، و حقوق که دوست دارم بگیرم رو می گیرم، تا بتونم لذت که دوست دارم از زندگیم ببرم رو ببرم. و میدونید چیه؟ دارم می برم!

برای کمک به من که لذت ببرم از زندگیم، حتی مترو هم چند وقتی میشه راه افتاده از نزدیکیای خونه ی ما. لامسب از شهرک قدس میره تا دروازه شیراز. یعنی از این سر شهر به اون سر شهر. تازه فکر کنم فعلا فاز های اولش هست و دو سه سال دیگه احتمالا خطوط بیشتری هم اضافه بشه. حالا راحتتر میتونم برم سیو سه پل. حالا راحتتر میتونم توی شهر بتابم و دیگه گرفتار ترافیک نمیشم.

فقط حیف که اینجا گرداننده ای به اسم مجتبی خادمی داره که خودش زیاد با فضای مجازی حال نمی کنه. الان چند هفته ای میشه به گروه های دوستای خوبم توی شبکه های اجتماعی نتونستم سر بزنم. از بس مشغله داشتم و از بس حافظه ی گوشیم پر شده هرچی میخوام وویس بذارم هی میگه “شما حافظه به مقدار کافی ندارید”. حتی تیمتاک رو هم فعلا کم میرم یا اصن نیستم. هی دلم میخواد خلوت خلوت باشم. از مسئولیت متنفرم. از هر جنس که میخواد باشه. چه سر کار. چه توی زندگی شخصی و اجتماعی. چه توی فضای مجازی. باورتون بشه یا نشه، این ترم از کلاس فیری دیسکاشن که با یکی دو جین کوچکولو داشتم رو زودهنگام تمام کردم. دیگه هم حاضر نشدم ترم بعدی رو شروع کنم. والدین بچه ها اصرار کردند ولی من خودشون و بچه هاشون رو به بهانه ی اینکه سرم شولوغه، رد کردم. یکی از بچه ها اونقدر ناراحت شد که با اخم و عصبانیت اونجا رو ترک کرد. حتی با پیشنهاد افزایش مبلغ برای از سر گیری کلاس ها از طرف والدین هم راضی نشدم. بیشتر حسو حالم اینه برم بیرون از خونه، بتابم، هوای سرد از لابلای تارو پود لباس هام پوستم رو مور مور کنه، جلفایی جایی کافیشاپی پیدا کنم، کتاب بخونم و شیرقهوه ام رو سر بکشم، نور ملایم شمع با صدای موزیک احساساتم رو نوازش کنه، توی یه رستوران شیک تهچین با مرغ و خورش ماست سفارش بدم، از سیر شدن لذت ببرم، توی پاساژ های این طرف اون طرف بتابم، بوی پارچه های نوی لباس ها رو چنان نفس بکشم که توی خونم رخنه کنه، لمس کنم پوشاک های مختلف رو، بخرم برای خودم گاهی وقت ها، و آزاد باشم مثل یه پرنده ی رها. شهر بازی برم و بزم های صبح نشینی، ظهر نشینی، و شب نشینی. توی یه پارک یا باغ روی یه تاب سه ساعت بشینم واسه خودم. خوش باشم و رها. خر باشم و تنبل و گوسفند. بخورم و بخوابم و بتابم و بحالم در نهایت لذتی که میشه از هرچی برد. بالاتر از اینجایی که هستم سفر نکنم. دکترا نگیرم. حقوقم زیاد نشه. مشهور نباشم. محبوب نباشم. دانشمند و مخترع نشم. به علم بشر یک اپسیلن هم اضافه نکنم. حیوانی باشم که فقط ساختار مغزش کمی پیچیده و بزرگه و شاید بتونه کمی فکر کنه. یک مصرف کننده ی صرف که به محض نزدیک شدن به فرسودگی، خودشو بازنشست کنه.