کلافه با خانم از املاکی اومدیم بیرون. گرمای هوا, تیزی آفتاب, تشنگی و از همه مهمتر بی پولی حسابی قرمزم کرده بود. می خواستم عصایم را در بیاورم و یک راست مسیری را طی کنم که خانم دستم را گرفت و گفت: کجایی؟
آره! کجا بودم. اصلا حواسم نبود خانمم همراهم است. فقط عرق از همه جایم می چکید. بی روح و بی حس گفتم: اینقدر قیمتها رفته بالا. سی میلیون, چهل میلیون, پنجاه میلیونم کجا بود.
خانم در حالیکه دست من را محکم می کشید من را با خود به سمتی همراه کرد. نمی دانم چهره اش مثل من قرمز و خیس عرق بود یا نه ولی صدایش مثل همیشه آرام بود. و این آرامش او بود که مثل آب یخ من را آرام می کرد. مثل همیشه با انگشتهای دستم هنگام راه رفتن بازی می کرد و گفت: جلوتر چندتا بنگاهی دیگه هست. بریم بپرسیم.
نفسم را با شدت بیرون دادم: یک ماهه داریم می پرسیم. اینم رویش.
-: پیدا میشه. ناراحت نباش.
-: ناراحت شما و بچه هام.
-: توکلت به خدا. آب میخوری؟
با حرکت سر تایید کردم: هوووم.
-: یه خورده جلوتر یه کلمن آب گذاشتن. منم تشنمه.
که همراهم زنگ خورد. کمی مردد بودم جواب دهم یا نه. بالاخره با خودم گفتم شاید مشتری ای چیزی باشد و تو این اوضاع نابسامان بازار سنار گیرمان بیاید. جواب دادم. اوه. صاحبخانه بود با توپ پر که آقا چهار روز پیش باید خونه را خالی می کردی. زود باش مستاجر می خواد بیاد. حوصله اش را نداشتم. فقط گفتم چشم. باورش نمیشود که در این گرانی و در این گرما یک ماه است از صبح تا شب کارمان شده جستجو در املاکی ها. یک ماه است وسایل خانه را جمع کرده ایم و بسته بندی شده آماده, فقط منتظر پیدا کردن یک خانه که به پولمان بخورد.
آنقدر غرق فکر بودم که با سردی چیزی به خود آمدم. سردی ای که کف دستهای عرق کرده ام را حال آورد. لیوان آبی بود که خانم از کلمن برایم ریخته. بی مقدمه نوشیدمش و بعد از یا حسین گفتن گفتم: خوبه هنوز یه عده پیدا میشن آب سر راه مردم تشنه میذارن.
که به ذهنم خطور کرد وااای, من همیشه اول به خانم تعارف می کردم. بی اختیار دستم را جلو بردم تا کلمن را پیدا کنم که گفت: بده برات میریزم.
-: نه! خودم باید برات بریزم. ببخشید یادم رفت تعارفت کنم.
خندید و کمکم کرد تا شیر کلمن را پیدا کنم: می دونم تو فکری. بی خیال.
و لیوان را به سمتش گرفتم. با خودم می اندیشیدم که صاحبخانه از ده تومن حتما شش تومن از پول پیش رو بهم میده. آخه چهار ماه بود کرایه هم نداده بودم. حتی کرایه کارگاه رو هم نداده بودم. فوقش دو یا سه تومن بتونم قرض کنم و باز هم فوقش پول پیشم دوباره ده تومن بشه. اما قیمتها خیلی رفته بالا که خانم گفت: یک خورده جلوتر یه بنگاهی دارم میبینم.
-: بریم سراغش.
و باز دستم را گرفت و بازی انگشتانش شروع شد. آرامم می کرد در این بحبوحه اقتصادی و روانی. از همان اول هر وقت با هم بیرون می رفتیم دست در دستم می کرد و انگشت در انگشتانم. با انگشتهایش و دستم آرام بازی می کرد. همیشه آرام بود و حتی وقتی اخلاقم گند و طوفانی میشد و منتظر بهانه ای برای تخلیه روحی شدن, بهانه را دستم میداد و منتظر می ماند تا حسابی سرش داد بزنم. بعد با یک لیوان شربت و یک خورده حرفهای دلسوزانه تمام درونم را خاموش می کرد. در این افکار وارد املاکی شدیم.
-: چقدر پول پیش دارید؟
-: حداکثر ده تومن.
-: نه. با این قیمت نداریم. یک دو خوابه هست بیست پیش یک و نیمم ماهیانه.
ابروهایم بالا می روند: خونه قدیمی حیاط دار هم اگه باشه
که حرفم را قطع می کند: نه. یعنی هست به پول شوما نمیخوره.
رو به خانم: خیله خب. بریم.
و دوباره دست در دست هم در پیاده رو. درونم به همه بدوبیراه می گفتم. خیر سرم فامیلی بزرگ داریم. پر از عمو و عمه, خاله و دایی. اما از ترس اینکه یک وقت بهشون رو نزنم حتی یک زنگ هم بهم نمیزنن که حال و احوالت چطوره. اون عموی بساز بندازم که فکر کنم همین الان چهار تا خونه داره. اون یکی عمو که بازنشسته هستش طبقه پایین خونش هشت ماهه که خالیه و از وضع منم که خبر داره. اوه اون شوهر خالم که یعنی جور بودیم تازه اسباب کشی کرده و رفته خونه جدید که ساخته و خونه قبلی با تمام امکانات و وسایل زندگی داره خاک می خوره. فقط بعضی وقتها خاله جان میرن یه گرد گیری میکنند و برمی گردند. بقیه رو دیگه چی بگم. اونوقت من باید دربه دری بکشم برای یک چهار دیواری. مجدد همراهم زنگ خورد و حواسم سرجایش آمد. خانم از اینکه نهار هنوز نپخته حرف میزد و من کلا فهمیدم نهار هنوز نپخته و دیگر هیچکدام از حرفهایش را متوجه نشده بودم. تلفن را جواب دادم. مادرم بود. بعد از سلام احوالپرسی بی مقدمه و کلافه گفتم: مامان! از خاله بیست تومن قرض بگیر من یه دخمه بگیرم.
-: چی میگی تو؟ همین دو ماه پیش ده تومن برای کارگاهت داد. بهش قول داده بودی یک ماهه میدی. الان دو ماه شده.
عصبی میشم: خب مگه دست منه. همه جا کساده. نه کسی چیزی میفروشه. نه کسی میخره. جنس خریدم اون گوشه افتاده.
-: من روم نمیشه دوباره بهش بگم.
-: چرا روت نمیشه؟ صابخونه تهدیدم کرده با حکم تخلیه میاد سراغم.
-: خب از عمو بگیر.
مادرم خنده اش می گیرد. خنده ای از روی مسخره: خودت بگو چقدر بهش بدهکاری؟
-: بیست و شش تومن.
-: من که روم نمیشه. خودت زنگ بزن بگو.
صدایم یواش یواش بالا می رفت. دست خودم نبود. تو این گرگ بازار, تو این بی رحمی, تو این گرونی, من چکار کنم که بازار گیج میزنه. می دونم بهم قرض نمیدن. میدونم تف سر بالا میشم ولی خرج زندگی بالاست. به خدا ماهی چهار پنج میلیون هم درآمد داشته باشی باز هم کم میاری: خب به دایی یا خاله بگو یکی از واحد هاشونو بدن به من تا یه دخمه پیدا کنم.
-: نمیدن. بهشون گفتم. می خواند بفروشند.
-: خب هر وقت فروختند بلند میشم.
-: میدونی چیه مامان! دعا میکنم خدا سرشون بیاره.
و گوشی را عصبانی قطع می کنم. خانم با لحنی دلخورانه: چرا با مادرت اینجوری حرف میزنی؟ مامانته ها. احترامش رو نگه دار.
هیچی نمیگم. پیش می رویم تا داخل یک املاکی دیگر می شویم. جوابهایی تکراری. طی این یک ماه خیلی از جاهای شهر را رفته بودیم. حتی اطراف و شهرک های خارج از شهر. انگار همه دست به دست هم داده و همزمان گران کرده بودند.
باز با خانم در مسیر و انگشت بازی. و باز آرامشی موقتی. خانم: بریم یه بستنی بخوریم؟
-: بریم.
-: همین جا یه سوپریه. بستنی چی میخوای؟
-: کیم.
و مثل همیشه فهمید. در کارتم زیاد پول نبود که بستنی های گران و خوشمزه بخریم. با همان کیم خودمان را راضی کردیم. دیگر ظهر شده بود و خانم قصد خانه کرد. بچه ها گرسنه و ما گرسنه تر. سوار اتوبوس به سمت خانه غصبی که صاحبخانه گفته بود من راضی نیستم در خانه بمانید به راه افتادیم. کاش حداقل یک مشتری بهم زنگ میزد یک خورده جنس می خرید کمی پول دستم می آمد. همه نقد می فروشند و نقد می خرند. من معروف بودم که جنس را مدت دار به خرده فروش ها میدادم. جنس هایم جور بود و مشتری هر چه می خواست پیدا می کرد. اما از وقتی دلار قاراش میش شد, بازار نقدی شد, و به مشتریان گفتم که نقد می فروشم, گفتند اگه قرار باشد از تو نقد بخریم میریم یک راست از تولید کننده می خریم و تخفیف نقدی رو هم می گیریم. اینجوری بود که یواش یواش مشتری ها پرواز کردن و رفتند. در این افکار نزدیک خانه رسیدیم. خانم جلوی فروشگاهی ایستاد: یک خورده چیزمیز برای خونه باید بگیریم.
ایستادم. نمی دانستم چه کنم. خانم: چیه؟ چی شده؟
-: دارم فکر می کنم این بار به چه بهانه ای ازش نسیه کنیم.
-: یک خوردشو میدیم میگیم بقیشو میاریم.
-: همه کارتهام خالیه.
لحظاتی سکوت برقرار می شود. و باز همان صدای آرام: بریم خونه. تو خونه یک خرده چیزمیز هست باهاش یه چیزی درست می کنیم و میل می فرماییم.
و هر دو خنده ای تلخ می کنیم. اما می دانم این تلخی ادامه دار است که با این زمزمه خانم کمی آرام می شوم. با لحنی زیبا و بسیار آرام که به زحمت می شنیدم زمزمه می کرد: پایان شب سیه سپید است, پایان شب سیه سپید است. در نومیدی بسی امید است. پایان شب سیه سپید است.

عذرخواهی از یک دوست که منتظر یک داستان انرژژژژی مثبت بود. همچنان منتظر باش. خخخ