“فصل زندگی”

در شب عشق که عروس زمستان بوسه بر دامادی آسمان زد، آسمان برق آسا چشم گشود و در باران شادی چشمانش رنگین کمانی از عشق بر عروس سفیدپوش زمستان تابید. در میان تابش رنگین کمان زیبای چشمانش زمین ناخواسته آبستن فرزندی شد و “بهار” پوشیده در حریری سبزرنگ با دامنی از گل متولد شد.

من بهار
دختر باران
از واژه نامه اشک آسمان

هر روز با نوازش نسیم خنکای صبح، طلوع مهر و مژده شادمانه های پرندگان آوازه خوان بیدار می شدم و شب مست از شراب سرخ شفق در زیر نگاه چشمک زن ستارگان به عشقبازی ماه می رفتم.

و من بهار
دختر باران
از واژه نامه اشک آسمان

با شیطنت های کودکانه از روی جویبارهای روان و سبزه زارهای زیبا می گذشتم تا که به کوچه پس کوچه های بلوغ تابستانی رسیدم. آنگاه مستانه از لابلای نگاه تماشاگران می گذشتم و در آن گرمای جانسوز میوه های رنگارنگم را هدیه می دادم. من فاتح غرور بودم و هرکس به جنگل سبز چشمانم راه نمی یافت زیرکانه مجذوبش می کردم. تا اینکه از بد روزگار شبی، بیدی مجنون مرا سخت عاشقانه به آغوش کشید و لرزه ای شدید بر تن لطیف من انداخت.

و من بهار
دختر باران
از واژه نامه اشک آسمان

از لرزش در آغوش آن بید مجنون چون گردبادی در بستر زمین به خود می پیچیدم و بارش برگهای خشک تنم را بر زمین می دیدم. از نهایت آن همچون عشق سرمازده ای، پسرم پاییز متولد شد و گلهای رنگین خشکیده تنم بر فرش زمین می ریختند و آسمان شرمگین، گاه آرام و گاه خشمگین، بر رویشان پا می گذاشت و می گذشت. در هوای غم آلود رفتنش اما نوای عاشقانه آشنایی به گوشش می رسید …
“منم؛ یلدا دختر زمستان” …
از شوق دیدار یلدا و سوختن در آتش نگاهش بود که یکی یکی واژه های اشک آسمان، شعری سپید بر تن زیبای زمین می نوشت. غرق در این شعر سپید عاشقانه، آسمان و زمین بار دیگر در هم آمیختند تا دوبارهترانه ی بهاری را سرفصل دفتر زندگانی کنند.