سلام بر منچستر نازنینم. امید که خوب و خوش باشی.
قتعا و حتم باید نظراتت رو به صریحترین شکل ممکن اینجا بیان کنی تا بتونیم اتفاقات بهتری رو رقم بزنیم.
در باره ی کلی بودن کنفرانس: قبول دارم که باعث میشه خیلی از حرفها همونطور که گفتی کلی زده بشه؛ ولی راستش من دوست داشتم ببینم اگر هیچ پیش زمینه ای برای گفت و گو نذارم خود بچه ها بحث رو به چه سمتی حرکت میدن؟ به عبارت دیگه دنبال اینم که از دل موضوعات کلی٫ پرسشهای اساسیتر بچه ها رو در بیارم تا بتونیم روشون بیشتر مانور بدیم. امیدوارم بتونیم با هم و کنار هم به موضوعات بیشتر مورد درخواست برسیم تا بشه روشون کنفرانسهای کاربردیتری برگزار کرد.
در باب عدم نتیجه گرایی باید بگم به نظر من طبیعت یه گفت و گو ایجاب میکنه که همه بتونن حرفاشونو بزنن و قرار نباشه طرفی دنبال اقناع طرف مقابلش لزوما باشه. مطرح شدن استدلالهای دو طرف بسیار میتونه مفید باشه توی نگاهها به شرطی که از یه موضع برابر باشه. بخوام بیشتر حرف بزنم٫ مثال میشه و کار به اطناب میکشه.
در باب مدیریت وقت: ببین ما نمیتونیم یه معیار واحد برای افراد متفاوت در نظر بگیریم؛ برخی دوستان تندتر و گزیده تر حرف میزنن و برخیها حرفهای مفیدی دارن که مدت بیشتری زمان برای بیانشون لازم دارن. با توجه به زمان محدودی که توی کنفرانس داریم٫ تنها معیاری که تونستیم تعیین کنیم رعایت نوعی تساوی برای همه ی افراده که سعی بشه ازش تخطی نشه. حسن این کار از جهتی دیگه اینه که دوستان تنظیم کردن مطالب خودشون رو هم یاد میگیرن و به اصطلاح تمرین میکنن که بتونن تو زمان مشخص حرف خودشونو بزنن.
از طرف دیگه٫ برنامه ی کنفرانس تا حدی رسمی هست و سعی میشه شبیه یه تاک شو جلو بره؛ اگه اینطوری بهش نگاه کنیم٫ تقریبا وقتی قرار میشه یه چارچوب مشخص برای یه کاری تعیین بشه٫ باید افرادی که میخوان توی اون کار مشارکت کنن یه زمان معینی داشته باشن. باهات برای فرهنگ‌سازی کاملا موافقم؛ ما میتونیم این کار مهم رو توی گفت و گوهای خودمونی تری که با هم داریم پیش ببریم و حتما توی چنین شرایطی نتیجه ی بهتری هم می‌گیریم.
نکتت در باب معنویت رو واقعا نفهمیدم و خواهش میکنم بیشتر برام بازش کن تا متوجهش بشم؛ و در نهایت بدون که بودنت باعث میشه که کار کنفرانسها جهت داشته باشه و منم جدیتر از حالا بهش نگاه کنم.
برقرار باشی.