میخواهم کمی خودمانی بنویسم.
من یک نابینا هستم . کسی که علاوه بر نابینا بودن سختی‌های زیادی را تحمل کرده اما باز هم امیدوار به آینده ای روشن است . آینده ای که خودم برای آن نقشه میکشم. می دانی؟ نداشتن بینایی با خودش مشکلاتی را می‌آورد . آخه می‌گویند چشم سلطان بدن است اما حالا مجبورم بدون آن زندگی کنم . من باید نابیناییم را بپذیرم . من باید برای تغییر زندگیم تلاش کنم . بعضی از مردم مرا به خاطر نداشتن بینایی مسخره میکنن اما من باید بگذرم از بعضی از این مسخره کردنها. چون این را فهمیدم که معلولیت فقط برای جسم اتفاق نمی‌افتد بلکه انسان می‌تواند از نظر روحی هم معلول باشد . این منم که باید برای آینده ای بهتر تلاش کنم . من باید تصمیم بگیرم که برای مردم زندگی نکنم . من باید برای زندگی بهتر تمامی سختیها را پشت سر بگذارم . چرا من باید فقط نیمه خالی لیوان را ببینم؟ مگر آدم چقدر عمر میکند که فقط غصه بخورد؟ چرا من نباید مانند دیگران خوشبخت زندگی کنم؟ مگر فقط من توی این دنیای بزرگ با معلولیت دست و پنجه نرم میکنم؟ من افرادی را میشناسم که با اینکه معلولیتشان شدیدتر از من است اما آنقدر با قدرت به سمت آینده ای بهتر قدم بر میدارند که این معلولیت نتوانسته خللی در حرکتشان ایجاد کند. می دانی؟ انسان تا زمانی که زنده است باید برای رسیدن به خوشبختی تلاش کند. می دانی؟ پول فقط خوشبختی نمی‌آورد . همین که مهربان باشی و خودت را باور داشته باشی، خوشبختی.
پس از همین حالا می‌کوشم خودم را دوست داشته باشم چون کلید خوشبختی ، دوست داشتن خود است . تو وقتی خودت را دوست داشته باشی،میتوانی دیگران را هم دوست داشته باشی . تو اگر خودت را دوست داشته باشی میتوانی عاشق شوی.
از این به بعد من به خاطر معلولیتم خجالت نمیکشم چون آن را پذیرفتم . از این به بعد تصمیم میگیرم نیمه پر لیوان را نگاه کنم چون فهمیدم معلولیت محرومیت نیست.