نفسات, درد داره. تنهاییات, درد داره. بیکسیات, درد داره. دردت, درد داره. ترس از تنها شدنت, درد داره. ترس از تنها نشدنت هم, درد داره. تارو پود وجودت, درد داره.
درکت کنند و باهات همدردی, درد داره. چون حس میکنی دلشون واست میسوزه و دارن بِهِت ترحم میکنند.
اگرم درکت نکنند و باهات درد دل هم نکنند, باز هم درد داره. چون حس میکنی بِهِت بیتوجهند و تو دغدغه های فکریشون گم شدی.
گریه هات, واسه دیگران خنده به نظر میرسند و بِهِت میخندن. خنده هات هم, به سخره میگیرند.
آره رفیق. به گریه هات میخندن, چون حس میکنند دیوونه شدی.
خنده هات هم به سخره میگیرند, چون حس میکنند خوشی زده زیر دلت.
به زور وارد جمعت میکنند, تا تنهایی اذیتت نکنه.
تنهات میذارند, تا فشار تنهایی تو رو به خودت بیاره و سر عقل بیایی.
قرص. قرص. قرص. امان از دست این قرص. حتی از داشتن دردت هم کسب درامد میکنند.
بِهِت میگند ورزش کن. موسیقی گوش بده. آرومتر میشی. از یادت میره. هر جور بشه و بتونن, سرتو گرم میکنند. مشغولت میکنند. هواتو دارند. مثلاً حواسشون بِهِت هست.
و بد ماجرا اینه که تازه اینا, همین اطرافیانتند. همینایی که خیلی دوستت دارند. همینایی که جونشون بسته به جونته. همینایی که نباشی نیستند.
بِهِت میگند گذر زمان حلش میکنه, درست میشه, نگران نباش. غافل از اینکه گذر زمان, دردو کهنه میکنه. خاک میریزه روش. واست عادیش میکنه. ولی از بین نمیبردش.
مگه الآن گذر زمان درد ندیدنتو خوب کرده؟ نکرده. کرده آیا؟
ولی تو باهاش ساختی و واست عادی شده. پذیرفتیش و باهاش زندگی میکنی. حتی اصلاً حس نمیکنی این دیدنه ممکنه لازم بشه یا لازم باشه. اما, امان از روزی که حس کنی نداشتنش داره اذیتت میکنه. امان از روزی که بهت بگند تو نمیبینی. تو روشن دلی. آخی. کوره رو ببین. چه قد بدبخته. خدا شفات بده. امان از اون زمون که به واسطه نداشتنش حقیر بشی.
گذر زمان تا حالا که هیچ کاری نکرده. حد اقلش واسه من یکی که نکرده. شاید واسه تو کرده باشه. شاید.
گذر زمونه, تنها کار که بدترین کار هم هستو انجام میده. تو به درد عادت میکنی. باهاش کنار میای. عادت به دردی که از خود درد بینهایت دردناکتر و سهمگینتره.
و تو در نهایت دردمندی و درموندگی, روز به روز تنهاتر میشی, دردمندتر میشی, میشی خود درد, میشی تنهاترین عالَم, میشی کسی که با تنهایی خو گرفته. با درد خو گرفته. با سوختن و سوخته شدن پیوند خورده. تهی از تهی, خالی از احساس, به دور از ذره ای غرور و اراده.
تو این باتلاق درد, تو این پاییز زرد, تو این سیل اقیانوس اشکات, هی دستو پا میزنی, هی پایینتر میری. دلت میخواد به گذشته های قشنگت برگردی, به روزای شاد از دست رفته ای که نمیدونی چه طوری از دست رفتند و قدرشونو ندونستی برگردی, ولی کسی بیاد پیشت, به جای اینکه بالاتر بیایی, دست اونو هم میکشی و پایینتر میبری. اون ته ته, تو اون اعماق باتلاق اقیانوس درد, توی اوج تاریکی و مخزن همهی دردها, هی پایین میری. پایین و پایینتر. میری و میری و میری و میری که به آخرش برسی. غافل از اینکه انتها نداره. آخر نداره. پایانی واسش متصور نیست. بیتوجه به اینکه آخر پایانش خودتی. وجودته. به تدریج مردنته. نابود شدنته. سوخته شدنته. سوزونده شدنته.
وقتی هم به آخرش رسیدی, در نهایت دو تا اتفاق واست میفته که هر یکیش از اون یکیش بدتره.
اگه خیلی محکم و قوی باشی, سر جای قبلیت برمیگردی, محکم میشی, قوی میشی.
ولی با یه عینک دیگه. با یه دید دیگه. با یه نگرش دیگه.
یاقی میشی, به همه حتی خودت هم بی اعتماد میشی, به تنها چیزی که شک داری اعتماده, در مورد دروغ هات هم راست نمیگی, خودت هم نمیدونی از خودت چی میخوای, فکر میکنی که همه میخوان زمینت بزنند, به زمینو زمون شکاک میشی.
یا اینکه.
دق میکنی, نفسات به شماره میفته, تنهاییات تو اوج درد تنها, و دردات تو اوج تنهایی تنها میشند.
آهای دوستای دوست داشتنیم. آهای غریبه های به ظاهر آشنا. آی کسایی که به قول خودتون جونم به جونتون بنده.
تو رو خدا, تو رو به هر چی و هرکی که میپرستینش, کمکم کنین.
دردامو, خوب کنین. به درد, عادتم ندین. غم بیکسیهامو, از بین ببرین. تنهام, نذارین. خلأ وجودمو, پر کنین.
یا حد اقلش, واسم دارو, تزویج نکنین. نسخه, نپیچین. این پست رو, نخونین, یا اگه خوندین, رد بشین. کامنت, نذارین. نصیحتم, نکنین. بگذاریدم به حال خودم بمیرم.
تقدیم به همه ی دردمندای عالَم.