نسیم خنکی در اتاق کارم می وزد. در باز است و پنجره هم باز. هوا بارانی است.
هوا حسابی نمناک است اما هر بار که نسیم می آید، گویی جانم تازه می شود.
چند روزی می شود که به دستور خانم رئیس از آن اتاق کوچک که پنجره اش رو به دیواری بزرگ باز می شد به این اتاق آمده ام.
همکارم می گوید: از اینجا همه جا پیداست. خیابان اصلی، ماشین ها، آن پل زیبا، از همه مهمتر پهنه وسیعی از آسمان پیداست. و این پنجره شمالی که بیشتر وقتها هوای دل پذیری از میانش عبور می کند.
آخر وقت است. باید کم کم آماده رفتن شوم. باران می بارد باید زودتر ماشین بگیرم شاید مجبور شوم بیشتر منتظر بمانم

.

***
روز بعد؛

هوا هنوز هم بارانی است. یک خانم سبزی فروش است که هر چند روز یک بار به اداره ما می آید. دیروز از او سبزی خوردن خریدم. از او زیاد خرید می کنم از سیر ترشی گرفته تا بادنجان کبابی، انواع لوبیا و باقالی، شوید و نعناع خشک و هر چیز دیگر که او بیاورد و من هم به آن احتیاج داشته باشم.
او یک فرزند اوتیسم هم دارد که گاهی برایم از دغدغه هایش می گوید. بیشتر وقتها صدایش لبخند دارد. گاهی که صدای لبخندش کم رنگ می شود می فهمم که روزگار باز هم بر او سخت گرفته است.
این از محاسن حضور در اداره است که در نشست های مختلف و ارتباط با کارشناسان سایر واحدها با گرایش های دیگر نیازهای ویژه حسی، حرکتی، رفتاری و ذهنی آشنا می شوم و در عین حال آنها نیز اطلاعات بیشتری در خصوص افراد نابینا به دست می آورند.

این روزها مشغول تهیه نوشته ای برای همایش منابر هستم. همان همایش مقاله نویسی. منابر! کمی دقت و کمی هم مشورت کافی بود تا نامی مناسب تر و جذاب تر برای این همایش انتخاب شود. مانند سوینا.
در اندیشه سوینا هم هستم این روزها و البته منتظر 28 تیر تا از نزدیک در حلقه ای از مهربانی بنشینم و برای بار دوم فیلم سرخ پوست را از زاویه ای دیگر تماشا کنم.
یک بغل هوای پاک تقدیم به شما.