سلام بر ساکنین و متحرکین محله.

فدای تکتک اونایی که در سطوحه پیچیده جهان، داش مُجی ما را درک کرده، سپس من را در همان تراز یا شایدم بالاتر می‌درکند. دم‌گرمی دارید به جان خودمون.
اگر بعضی اوقات مثل یک پیام بازرگانی میامو میرم، اگر هستم یا اکثرا نیستم، اگر مهم نیست که باشم یا نه، فدای سرتون، فقط بدونید که دلم کباب شده براتون.
هدف از پست یک چیز بود، تشکر از تو! تشکر از شما و تشکر از همه ما که یکی هستیم و افتخار من افتخار تو و شکوه تو سربلندی من است.
هومن جان سرت خوش و کله ات پر ایده باد.
همانند آن برادر عزیزی که گزارشگری را به حدی عالی اجرا کرد که کمتر کسی متوجه نابیناییش شد، انصافا تو هم با صدای قشنگ و نوازندگی بی‌نظیرت معجزه کردی دادا.
من با همین حال زیبا، خودم را در صحنه عصر جدید و در کنار تو تصور کردم.
چقدر بخاطر سخنانت، احساس خوبی که منتقل کردی، افکار بلندت حظ کردم.
چه شیرین گفتی که گاهی دو نفر به این نتیجه میرسند که نباید با هم زندگی کنند و نباید هیچکس را سرزنش کرد.
یا این که خوشحال شدی که تو رو براساس تواناییهایت قضاوت کردند.
باور کنید نتونستم ساکت باشم، تشکر از یک همنوع، کمترین کاری بود که میشد انجام بدم…

یهویی احساساتم لبریز شد و بر سر انگشتانم جاری شد و تایپیدم و باور کنید نخواستم ویرایش کنم چون حس میکنم اگر ویرایش کنم، به این حال زیبایی که درش هستم ناسپاسی کردم.
اگر پستم را ناقابل دانستید، باز فدای سرتون ولی بدونید از ته دل نوشتم.