لویی بریل، استاد بی نظیر، و معلم مهربان سلام.

نمی توانم احوالت را بپرسم. چون می دانم که فرسنگ ها دورتر از من، در میان توده ای خاک به خواب ابدی فرو رفته ای.

اما روح کنجکاوت، مانند کبوتری آزاد، در آسمان به پرواز در آمده است و می تواند صدای قلم غزل را که خود برای او و دوستانش آورده است، بشنود.

قلمم از اینکه برای تو یعنی یار دیرینه اش می نویسد بسیار شاد و مسرور است و با سرعت تمام، بر روی خانه های کوچک لوح عبور می کند و با صدای نرم و لطیفش نقاط برجسته را بر روی کاغذ حک می کند.

لویی! از تو می خواهم که با صدای قلم همراه شوی تا باهم به سفری دراز و خیالی برویم.

سفری خیالی که مقصدش هزاران فرسنگ از اینجا دور است و زمان به دویست سال پیش برمیگردد.

هردو با هم سوار بر اسب رؤیا ها و خیال، به سوی دریای خاطرات تو و تصورات من می تازیم و میرویم.

هنگامی که به مقصد میرسیم، چشمانمان را می بندیم و غرق شنیدن صدای امواج خروشان دریای خاطره و خیال می شویم‌.

می شنوم.

صدای لویی بریل سه چهار ساله را می‌‌ شنوم که با خوشحالی در کارگاه پدر بازی می کند.

از اینکه پدر به او اجازه داده است که وارد کارگاه شود، سر از پا نمی شناسد و با کنجکاوی وسایل کارگاه را بررسی می کند.

در میان صدای شادی لویی، یک دفعه صدای جیغی دردناک به گوش میرسد.

درفش زیندوزی در چشمانش‌ فرو رفته است و اشک و خون، در چشمانش حلقه میزند.

پدر درفش را با شتاب پرت می کند و پسرش را در آغوش میگیرد. او نمی داند که روزی لویی با همان درفش، خطی خواهد ساخت که تمام نابینایان، از آن استفاده خواهند کرد.

صدای امواج تغییر می کند.

لویی پانزده ساله، در خوابگاه مدرسه نشسته است. تاس برجسته ای را که پدر برایش ساخته است، در دست دارد و در فکر ساختن خطی جدید برای نابینایان است.

صدا باز تغییر می کند.

لویی هجده ساله، با خواهش و التماس، سعی دارد تا خط جدیدش را به مدیر نشان دهد و او را قانع کند که آن خط را به بچه ها تدریس کند.

صدای جدیدی می شنوم.

لویی معلم، با صدایی که مهر و محبت در آن موج می زند، بریل را به کودکان آموزش می دهد.

a 1. b 1 2. c 1 4. d 1 4 5.

صدای ضعیفی به گوش میرسد.

لویی بیمار، در بسترش خوابیده است و در واپسین لحظات مرگ به سر میبرد.

به سختی نفس می کشد و زیر لب، تنها آرزویش را بر زبان می آورد:

ای کاش می دیدم که تمام نابینایان، از خط من استفاده می کنند.

صدای قلمم کند میشود. خسته ام. دستانم نای نوشتن ندارند‌‌. اما باید آخرین حرف هایم را برایت بنویسم.

لویی! آرزویت برآورده شد.

اما دیر. آنقدر دیر که تو فرصت نکردی که صدای شادی کودکان نابینای تمام جهان را، هنگامی که برای اولین بار، کلمات را با سر انگشتانشان لمس میکنند، بشنوی.

دیگر نمی توانم بنویسم.

کاغذ را از لوح در می آورم و به دست باد می سپارم.

با صدای بلند می گویم: از طرف غزل. یکی از هزاران کودکی که با آموختن خط تو، زندگیش سرشار از شادی، و لبریز از امید شد.