همان وقت که به سینما آمد، باید می دیدمش. اما ندیدم. فکر کنم دوستی پیدا نکردم تا با او بروم و این فیلم را ببینم. شاید هم به تازگی فیلم دیگری را دیده بودم. نمی دانم.
یک روز دوستم آهنگی برایم پخش کرد. تیتراژ همین فیلم بود. خیلی خوشم آمد. گفت که عمویش از تورنتو برایش فرستاده است. عمویش در آنجا مردم را با فرهنگ مردم گیلان آشنا می کند.
دلم خواست فیلم را ببینم اما دیگر در سینما نبود. بگذریم که چند وقت بعد، او هم برای همیشه به کانادا رفت. دوستی که با او در رشت خاطره های بسیاردارم.
شبی توی راه اصفهان بودم که همین فیلم از تلویزیون اتوبوس پخش شد. خودم شناختمش. از آهنگش. از بارانش. از اشتراک های میان رشت و فرانسه اش.
تنها بودم. من بودم و یک فیلم که بسیار مشتاق دیدنش بودم و حالا همان فیلم، که پر بود از تصویر و زیرنویس و گذر از حال و گذشته به یکدیگر.
داشتم دیوانه می شدم. تلاش کردم تمام فیلم را بفهمم. به واکنش های مسافران هم توجه داشتم. پایم که به اصفهان رسید، فیلم را خریدم تا با خواهرم نگاه کنیم. بهتر شد. اما امروز،… حال خوبم قابل وصف نیست. فیلم، خیلی خوب توضیحدار شده است. شاید در چند مورد صدای توضیح و مکالمه روی هم آمده باشند که با چند ثانیه عقب بردن فیلم، مسئله حل میشود.
من این فیلم را واقعاً دوست داشتم. از همان اول که ندیده بودمش. وقتی یکی از بستگان ما به ایران و به رشت آمد از من خواست تا او را به بازار رشت ببرم. وقتی آنجا قدم می زدیم، نفس های عمیق می کشید و می گفت: درست همینجاست. همینجا توی فیلم در دنیای تو ساعت چند است. ما داریم همان جا راه می رویم.
من این فیلم را زندگی می کنم. بارانش را؛ وارشش را؛ محله هایش را؛ باورهایش را؛ و سر آخر چه خوب شد که،…
این فیلم پر بود از ناگفته ها. شعر پایانی هم همین را می گوید.
ترجمه شعر را برای تان می نویسم.
او که به چهره ات رنگ بیم و امید می دهد، او که قلق هایت را می داند، او کیست؟ او کیست؟ او کیست؟
او که به جانت می دهد مستی بهاران را، رخوت خماران را، او کیست؟ او کیست؟ او کیست؟
هی هی! چیزی مگو. او کیست؟ راز چیست؟ گیرم که سکوت کنی. آن را می دانم. آن را می خوانم.