شبکه قلب ورود شب را با طنینی از سکوت اعلام می‌کند.

شب میتپد و صبح خاکستر میشود.

قلب درد را فریاد می‌کشد.

ستاره فرو میریزد و ماه درون شب دفن میشود.

سوز سرمای شب عجیب آتشین است.

میسوزاند و زنده میکند.

سپیده گم گشته و آفتاب کمیاب.

شلاق طوفان سرد، عجیب با آتش خشم شب عجین گشته.

زمان ایستاده و مکان در گذر شتاب می‌ورزد.

عدم موجود است و وجود، معنایی ندارد.

سکوت، فریاد سر میدهد.

ریه زمین گرفته و چشمان آسمان خون میبارد.

اِی کاش صبح می‌شد. اِی کاااش.