سلام به تمامی اعضا و اجزای محله نابینایان، به خصوص اعضای سفردوست محله.

امید که دریای دل‌هاتون همواره آرام و دور از تلاطم باشه!

گاهی پیش میاد که برخلاف قواعد و انتظارات مرسوم، مرزها‌رو می‌شکنیم و از خط پایان هم رد میشیم. گاهی در جهت دستیابی به تحقق رویاهایی پیش میریم و موفق هم میشیم که خودمون هم وقتی به پشت سر نگاه می‌کنیم باور اینکه همچین راهی‌رو طی کردیم واسمون مشکله. گاهی از مرز انتظارات خودمون و دیگران می‌گذریم و به فراتر از تصورمون می‌رسیم. و این پایان‌ها چقدر برای داستان‌های حقیقیه جاری در زندگیمون زیباست!

در سفر امروزمون به جهان آزاد با کسی آشنا میشیم که راهش، پیشرویش و پایان داستانش تجسم واقعیه این تصویرهاست. باقی قصه‌رو از زبان خودش بخونیم و بشنویم!

مشخصات نشریه:

• نام مقاله: To Become a Scientist
  می‌خواهم دانشمند شوم
• نویسنده: «مونا مینکارا»
• مترجم: مریم حفیظی
• منبع: Future Reflections

یادداشت سردبیر:

در ده سال گذشته موسسه NFB Jernigan فرصت‌هایی را برای دانشآموزان نابینا دوره راهنمایی و دبیرستان ایجاد کرده‌ است تا تجربیاتی عملی در رشته‌های بنیادی مانند علوم، فن‌آوری، مهندسی و ریاضیات به دست آورند. تعداد فزاینده‌ای از نابینایان وارد مشاغل بنیادی می‌شوند و موفقیت‌های آن‌ها می‌تواند الهام‌بخش نسل بعدی باشد. مونا مینکارا که در سال ۲۰۱۳ بورسیه ملی NFB را دریافت کرد، در حال اخذ مدرک دوره فوق دکترای شیمی دانشگاه مینه‌سوتاست. وی در این مقاله داستان خود را با شما به اشتراک می‌گذارد.

علاقه من به علوم از زمانی شروع شد که نوجوان بودم و سریال «اتوبوس جادویی مدرسه» و «بیل نای» را تماشا می‌کردم. قسمت مورد علاقه من از سریال «اتوبوس جادویی مدرسه» آن قسمتی بود که در آن بچه‌های کلاس به سفری در سیستم گوارشی یکی از دانشآموزان رفتند. این قسمت دنیایی از علوم را به منظور کشف چیزهایی فراتر از آنچه با چشم غیر‌مسلح می‌توان دید را به من نشان داد. این بخش برای نخستین بار چشم‌اندازی منحصر‌به‌فرد از علم در برابر دیدگانم گشود.

وقتی هفت سال داشتم، تشخیص داده شد که به تخریب ماکولار و تحلیل میله مخروطی مبتلا هستم. به سرعت متوجه شدم که تفاوت دیدگاه من در علم و تحقیقات اجتناب‌ناپذیر خواهد بود. آسیب بینایی من نه تنها شیوه نگرشم به دنیای فیزیکی را تغییر داد، بلکه بر نحوه درکم از طرح‌ها، اشکال و دیدگاه‌ها نیز تاثیر گذاشت. پزشکان پیش‌بینی مثبتی برای من نداشتند و این احساس را منتقل می‌کردند که من هرگز دانشمند نخواهم شد. با این وجود، احساس می‌کردم که  مشتاق به چالش کشیدن این پیشبینی هستم. من مصمم بودم که با وجود موانعی که ممکن بود در مسیرم قرار گیرند، همانگونه که آرزو داشتم به دانشمندی تبدیل شوم.

به سرعت یاد گرفتم که روش‌های استاندارد آموزش علمی نیازهای مرا به عنوان یک دانش‌آموز برآورده نخواهند کرد. برای دستیابی به موفقیت باید راهی برای یادگیری مطالب درسی پیدا می‌کردم که مرا با همکلاسی‌های بینایم همتراز کند. سرانجام تا زمانی که به فراتر رفتن از آنچه از من انتظار می‌رفت ابراز تمایل نکردم، نتوانستم علایق خود را دنبال کنم.

وقتی در کلاس دهم بودم، از برنامه آموزشی خاصی که در مدرسه به من محول شده بود خسته شدم. نمی‌خواستم توانایی تحصیلی‌ام به واسطه نابینایی‌ام مشخص شود. طبیعتا به مسیری دیگر کشیده شدم، مسیری که مستلزم مطالعات تحصیلی مشکلتری بود. با وجود ناباوری معلمانم، بر کلاس‌های علوم پیشرفته در دبیرستان تسلط داشتم و شور و اشتیاقم مرا به جلو سوق می‌داد. ناگهان رویای من برای دنبال کردن علم تبدیل به واقعیت شد.

در مقطع کارشناسی کالج «ولزلی» در «ماساچوست» شرکت کردم. مطمئن شده بودم که آینده‌ام دیگر محدود به بینایی‌ام نیست، بلکه به وسعت توانایی‌هایم به عنوان یک محقق در برابرم گسترده است. دوستانم در ولزلی به طرز مافوق تصوری از من حمایت می‌کردند. دوستان، همکلاسی‌ها و اساتید برایم یادداشت‌ها،  کتاب‌ها  و امتحانات را می‌خواندند. من هرگز خط بریل را نیاموخته بودم، و در هنگام ضرورت به استفاده از ابزار صوتی و شنیداری وابسته بودم. من دفتر خدمات معلولیت دانشگاه را متقاعد کردم که به معلم خصوصی نیاز ندارم بلکه نیازمند کسی هستم که برایم بخواند.

طی سالهای تحصیلم در ولزلی به توانایی خود اطمینان پیدا کردم. یاد گرفتم که برای رقابت به عزم و اراده بیشتر در تحصیلات دانشگاهی نیاز دارم. زمان و صبر به بزرگ‌ترین ابزارهایم تبدیل شدند. در پایان چهار سال تحصیلم در ولزلی، دو مدرک لیسانس، یکی در مطالعات خاورمیانه و یکی در شیمی دریافت کرده بودم.

تحصیلات تکمیلی در دانشگاه فلوریدا حقیقتا علاقه به شیمی را در وجودم نهاد و اساس کار حرفه‌ای‌ام را پایه‌ریزی کرد. با حمایت و کمک مشاوران و همکارانم، معرفی خود به عنوان یک متخصص با چشم‌انداز منحصر‌به‌فرد را آغاز نمودم. به جای دنبال کردن مسیر همکاران بینایم، اطلاعات را به روش‌هایی هماهنگ با استعداد و شرایطم تجزیه و تحلیل می‌کردم.

من از روش‌های جایگزین خود در مطالعه «اوره‌آز» استفاده کردم، آنزیمی که «هیدرولیز اوره» را به «کربن دی‌اکسید» و «آمونیاک» کاتالیز می‌کند. همکلاسی‌های من عکس متحرکی از آنزیم را در جایگاهش تماشا می‌کردند. واضح بود که من باید راه دیگری برای تجزیه آنزیم پیدا می‌کردم. من هر باقیمانده یا گروه کوچکی از آمینو اسیدها را علامت‌گذاری نموده و سپس مسافت حرکت هر کدام در طول زمان را در ویدئو ردیابی کردم. بله، ترسیم این اطلاعات شکل دیگری از نمایش بصری است. اما متفاوت اندیشیدن و کاهش استفاده از روش بصری  برای درک یک فرآیند شیمیایی گامی بزرگ در جهت صحیح در سفر من به عنوان یک شیمیدان نابینا بود.

بنا بر تجربیات دوران تحصیلم فهمیدم که هر منظری می‌تواند نمایی از تصویر بزرگتری باشد که اغلب توسط افرادی با افکار انباشته از یک سبک فکری از دست می‌رود. مشاور فعلی من، دکتر (J. Ilja Siepmann) از دانشگاه مینه‌سوتا در این مورد با دیدگاه من همسو بود. او مرا تشویق کرد تا تحت عنوان فوق دکتری وی و گروه (Siepmann») که خود نیز در حال حاضر عضوی از آن هستم پژوهش انجام دهم.

تحقیقات من تقریباً کاملا شبیه‌سازی شده‌است و آزمایش‌های من ممکن است با آنچه بیشتر مردم در مورد شیمی تصور می‌کنند مطابقت نداشته باشد. به جای یک آزمایشگاه مرطوب از مواد شیمیایی و شیشه‌ها، من از تجهیزات کامپیوتری استفاده می‌کنم. من از روش‌های تجربی با استفاده از تکنیک‌های شبیه‌سازی پیشرفته استفاده کرده و آنها را بازسازی می‌کنم. اما با وجود پایبندی‌ام به قوانین و قواعد حوزه شیمی، در شیمی محاسباتی تنها به قدرت کامپیوتر و توانایی خود برای تشخیص اطلاعات محدود می‌باشم.

از برخی جهات نابینا بودن مانعی برای من در این کار بوده است، اما رویکرد متمایزم در زمینه شیمی نیز مفید واقع شده ‌است. یکی از بزرگ‌ترین مشکلاتی که هنوز با آن مواجهم این است که نمی‌توانم اطلاعات خود را در قالب طرح‌ها و اشکال نشان دهم. متاسفانه، فن‌آوری قابل‌دسترس برای نابینایان هنوز به اندازه کافی پیشرفته نیست که بتواند جزئیات مورد نیاز را به تصویر بکشد. برای این اطلاعات هنوز به دیگران تکیه می‌کنم. البته برای کارهای ساده‌‌تر تکنولوژی کمکی هنوز هم می‌تواند بسیار مفید باشد. من ایمیل‌ها را با استفاده از برنامه (VoiceOver) ارسال می‌کنم که در تمام محصولات اپل شامل تلفن همراه که به طور مداوم مورد استفاده‌ام است تا  کامپیوتری که برای اجرای شبیه‌سازی‌های مربوط به تحقیقاتم استفاده می‌کنم، در دسترس است. هنگام استفاده از ویندوز کامپیوتر از برنامه (JAWS) استفاده می‌کنم. با اینکه  تازه شروع به استفاده از پتانسیل این فن‌آوری‌ها کرده‌ایم، من  از هر دو برنامه کاملا راضی هستم.

وقتی بزرگ شدم به من گفتند که خط بریل به علت پیشرفت‌های تکنولوژی صوتی و شنیداری هیچ فایده‌ای برای من ندارد. اگرچه من (VoiceOver) را بسیار مفید و ارزشمند یافتم و فکر می‌کنم که  یکی از پرکاربردترین اپلیکیشن‌های مورد استفاده برای کاربران نیازمند به جایگزینی موارد بصری است، به شدت توصیه می‌کنم که هر دانش‌آموز نابینا خط بریل را بیاموزد. در واقع، تصدیق می‌کنم که یک فرد می‌تواند در هر سنی خط بریل را فرا گیرد.

در محل کارم، (MagnaLink) در میان ابزارهای روی میزم موقعیت ثابتی دارد. (MagnaLink) طوری تنظیم شده‌است که اگر لازم باشد یک مجله علمی بخوانم، می‌توانم به راحتی به آن دسترسی داشته باشم در حالی که می‌دانم کاغذ را از کجا تنظیم کنم. با این تکنولوژی خواندن چکیده‌ها بسیار آسانتر می‌شود، زیرا از کامپیوتر برای ارائه یک ترجمه صوتی استفاده می‌کند. با این حال، استفاده از  (MagnaLink) برای انجام امور مشکلتر کمی آزاردهنده است.

(Orcam) وسیله دیگری است که در دسترسم قرار دارد.  نکته جالب درباره این دستگاه آن است که می‌توانم هرآنچه که مقابلم قرار دارد را بخوانم. برای مطالعات روزمره، (Orcam) ابزار مفیدی است. با این حال، این فنآوری برای خواندن جزئیات کوچک شامل ارقام، طرحها، توضیحات و تصاویر در مقالات علمی با مشکل مواجه است.

من در وبسایتم صفحه‌ای به نام «ابزارهای دانشمند نابینا» دارم. در اینجا می‌توانید تمام ابزارها و تکنیک‌هایی که در طول دوران کارم برای خواندن، یادداشت‌ برداری، شرکت در سخنرانی‌ها و کارگاه‌ها و غیره استفاده کرده‌ام را ببینید.

جدای از برنامه‌های صفحه‌خوانی که استفاده می‌کنم، گروهی از همیاران شغلی دارم که در ارتباط با اطلاعات بصری بسیار مفید بوده‌اند. سپس می‌توانم این اطلاعات را برای تحقیقات خود تفسیر و دستکاری کنم. بزرگ‌ترین مانعی که با آن مواجه شده‌ام، ارزیابی درست از اطلاعات بصری پیش از شروع استفاده از آنها در حال نمایش است. همیاران شغلی مفید هستند زیرا توانایی ثبت اطلاعات بصری به شیوه‌ای روشن و مختصر را دارند. توضیحات آن‌ها به من اجازه می‌دهد تا آزادانه در مورد آنچه گفته می‌شود و یا آنچه که به تصویر کشیده می‌شود فکر کنم. وقتی ناامید هستم یا زمانی که نمی‌توانم تصاویر را به درستی در ذهنم به هم متصل کنم، از یک همیار شغلی می‌خواهم دستم را بگیرد و طرح را با انگشت خود ردیابی کند و من نیز رد آن را دنبال می‌کنم. با استفاده از این روش تحقیقات من بسیار پویاتر شده و محیط آزمایشگاهم محیطی اجتماعی و اشتراکی می‌شود.

به واسطه‌ی خردی که از طریق تجربه خود کسب کرده‌ام، امیدوارم بتوانم به دانشآموزان نابینا که به علوم علاقه دارند و ممکن است با موانع مشابهی رو‌به‌رو باشند، قدرت بدهم. با گذر از مسیر صحیح، رویاها ممکن هستند. ابزارها برای افراد نابینا به منظور کسب موفقیت در دسترس هستند. می‌خواهم پیامی به دیگر نابینایان اهل علم بدهم بی‌آنکه صدایم خاموش شود. تمایل به موفقیت انگیزه من بوده و مرا قوت بخشیده تا به سوی فراتر از آنچه که از من انتظار می‌رود حرکت کنم.

یادداشت‌ها:

Mona Minkara:

NFB Jernigan Institute:

STEM fields:

National Scholarship:

University of Minnesota:

Magic Schoolbus: انیمیشنی آموزشی که در دهه 1990 تا 1997 پخش می‌شد.

Bill Nye: سریال (Bill Nye the Science Guy): مجموعه‌ای آموزشی تلویزیونی که در دهه 1990 و 2000 پخش می‌شد.

Wellesley College:

Massachusetts:

Braille:

University of Florida:

Dr. J. Ilja Siepmann:

Siepmann Group:

VoiceOver: یک screen reader در سیستم‌عامل iOS و macOS کارآمد برای افراد با محدودیت‌های بینایی.

JAWS: Job Access with Speech:

MagnaLink: سیستمی جهت قرائت کتاب و مواد چاپی برای افراد با محدودیت بصری که معمولاً شامل یک دوربین و یک صفحه نمایش بزرگ با قابلیت تنظیم می‌باشد و افراد را قادر می‌سازد متن چاپی را با استفاده از دوربین اسکن نموده و آن را با بزرگنمایی روی صفحه نمایش مشاهده کنند.

Orcam: دستگاه هوش مصنوعی طراحی شده برای افراد نابینا یا با محدودیت بصری. این دستگاه دارای دوربین است که به صورت اتوماتیک متون و اشیاء را تشخیص داده و کاربر را به صورت صوتی مطلع می‌سازد. این دستگاه همچنین از تکنولوژی اسکن متون و تشخیص چهره نیز برخوردار است.

tab:

Blind Scientist Tools: