سلام.
اوضاع روبراهه؟
الهی که اگه هم نیست روبراه بشه.
تا حالا فکر کردین چرا مثلا به “میز” میگیم میز؟
میپرسین پس چی بگیم؟ خیلی چیزا.
میتونستیم بگیم مثلا فِن یا شِرِق یا لوا یا هرچیز دیگهای مثل همینها. این قضیه برخلاف ظاهرش موضوع مهمی در زبانشناسی به حساب میاد. علما، یعنی همون زبانشناسها، در این زمینه اختلاف نظر دارن:
یه عده میگن هیچ دلیل بخصوصی درکار نیست؛ آدما بین خودشون قرار گذاشتن که اینجور بگن، یعنی هرچیز دیگهای هم ممکن بوده که بگن. ولی یه گروه دیگه معتقدند که نه، همینجوری هم نبوده. بین اسم چیزا و مثلا شکل و شمایل یا طرز کارشون یه ارتباطی هست.
چند ساله که این گروه دست به کار تحقیقات میدانی زده و توی زبانهای مختلف از همه قارهها موضوع را بررسی کردهاند. چجوری؟ اینجوری که یه کلمه از زبان بیگانهای که شنونده هیچ شناختی ازش نداره براش پخش میکنن و بعد چندتا گزینه که یکیش معنی درست کلمه هست میدن و طرف باید حدس بزنه گزینه درست کدومه. جالب اینه یه تعداد قابل توجهی از جوابها درست بوده، یعنی اونقدر زیاد که نمیشه گفت شانسی و اتفاقیه.
حالا دانشگاه فردوسی مشهد همین آزمون را میخواد در زبان فارسی هم انجام بده. چون میگن ما نابیناها دقت شنیداریمون بالاتره یه آزمون اختصاصی هم واسه ما طراحی کردهاند تا با جوابهایی که بیناها میدن بعدا مقایسه بشه. اگه حس و حالشو دارین که توی این پروژه علمی شرکت کنین، بسمالله. کاملا با نرمافزارهای صفحهخوان دسترسپذیره. کلمه را میشنوید و بعدش سه تا گزینه نمایش داده میشه که طبق حدستون پاسخ درست را تیک میزنید و آخر کار دکمه ارسال را زحمت میکشید و تمام. نیاز نیست کل سوالها را توی یه جلسه جواب بدین. خسته میشین احتمالا. میتونید قسطی انجامش بدین. خب البته باید حواستون باشه پنجره پرسشنامه را باز نگه دارید. متوجه که هستین؟ خب دیگه پرحرفی نکنم.
از اینجا با پرسشنامه مذکور لینک بشید.
دلتون شاد و سلامتیتون، اقلا در همین حد که هست، برقرار باشه. قربان شما.
