تصور کنید که در یک جلسه مصاحبه شغلی نشستهاید، لحظات سکوت، حرکات دست و نگاه مصاحبهکننده به شما، میتواند تمام چیزی باشد که میگوید: “این مصاحبه به کجا میرود؟” اما اگر بیناییتان را از دست داده باشید، همه این نشانههای کوچک که برای دیگران آشکار است، به یک چالش بدل میشود.
در یک اپیزود ویژه از پادکست In Touch از BBC، به این مسئله پرداخته شده که چطور افراد نابینا میتوانند با وجود ناتوانی در دیدن زبان بدن، با مهارتهایی کوچک اعتمادبهنفسشان را حفظ کرده و از این چالش عبور کنند. در اینجا، نهتنها راهکارهایی برای کنار آمدن با این مسئله ارائه میشود، بلکه درباره اینکه چطور میتوان بدون دیدن، در دنیای ارتباطات موثر ظاهر شد هم صحبت میشود.
مشخصات نشریه:
- نام مقاله: In Touch – Body Language When You’re Blind – BBC Sounds.
- اپیزود مربوط به زبان بدن از پادکست In Touch از رادیو BBC.
- مترجم: میثم امینی.
- منبع:
bbc.co.uk.
- در هنگام مصاحبه شغلی یا تحصیلی، عدم وجود درک زبانبدن در فرد نابینا میتواند هم برای مصاحبهکننده و هم برای مصاحبهشونده چالشبرانگیز باشد، اما با یک سری فوتوفن میشود اضطراب ناشی از این موضوع را کاهش داد.
- مثلا اگر در طی مصاحبه، مصاحبهکننده زیاد مینویسد، نشانه خوبی است و به این معناست که او در حال برداشتن یادداشتهای زیادی از آنچه مصاحبهشونده میگوید است.
- در یک مصاحبه ممکن است، مصاحبهکننده در هر روز چندین مصاحبه را داشته باشد و نمیتواند همه نکات آنها را بهخاطر بسپارد؛ بنابراین او سعی میکند از مهمترین مواردی که افراد مورد مصاحبه میگویند، یادداشت بردارد.
- اگر بعد از اینکه به یک سوال پاسخ دادید و مصاحبهکننده ساکت ماند، احتمالا به این خاطر است که هنوز در حال نوشتن است. اگر هرچه میخواستید را در مورد سوال گفتهاید و با سکوت روبهرو شدهاید، میتوانید با عبارتی مناسب بگویید که صحبتتان در مورد این موضوع تمام شده است.
- داشتن اعتمادبهنفس و راحت بودن با خود، بسیار در این شرایط به ما کمک میکند؛ خصوصا در زمینه نیاز به پرکردن سکوتها و بیش از حد حرف زدن.
- هر از چند گاهی با پرسیدن یا گفتن عبارتهای مناسب و بررسی کردن اینکه آیا فرد صحبتهای ما را دنبال میکند یا خیر، راه دیگری است که اضطراب ناشی از اطلاع نداشتن از زبانبدن فرد مقابل را کاهش میدهد.
- تحقیقات نشان داده است که حالت چهره افرادی که نابینای مادرزاد هستند، زمانی که احساسات را ابراز میکنند، برای افراد بینا کمتر طبیعی به نظر میرسد؛ آنها معمولا احساسات ابرازشده را درک میکنند، اما حالت چهره افراد نابینا برایشان به اندازه حالت چهره یک فرد بینا آشنا نیست.
- زبانبدن در عواطف و ارتباطات شخصی بسیار مهم است. مثلا افراد معمولا از اینکه آیا کسی از آنها خوشش میآید را از روی زبانبدن تشخیص میدهند.
- البته همهچیز به شرایط و بافت بستگی دارد. در بعضی شرایط گفتار شاید بسیار مهم باشد و زبانبدن اصلا مهم نباشد.
- در شرایط مصاحبه، اینکه ما بدن خود را چطور نگه میداریم از اینکه مصاحبهکننده چه میکند، مهمتر است. مثلا جمعنکردن بازوها، راحتبودن در صندلی و گذاشتن دستان در کنار بدن ژست مناسبی برای مصاحبه است.
- وقتی ما بازوهای خود را جمع میکنیم، حالتی دفاعی پیدا کرده و به نظر میرسد که تمایلی به تعامل با دیگران نداریم. در صورتی که اگر بازوهایمان باز باشد، حس باز بودن و داشتن تعامل با دیگران را القا میکنیم.
- در مصاحبه تحصیلی مهم است که فرد درگیر به نظر برسد، مثل اینکه واقعا میخواهد به دانشگاهی که برای آن مصاحبه میشود، برود. برای مثال بازوهایش جمع نباشد و در چشم مصاحبهکننده نگاه کند یا حداقل سرش را به سمت مصاحبهکننده بگردانَد؛ اگر فرد سرش را پایین بگیرد و بازوهایش را روی هم بیندازد، حتی با در نظر داشتن آسیببینایی او، به نظر میرسد که درگیر و مشتاق نیست.
- بحثی که در مورد زبانبدن پیش میآید این است که با یادگیری و انجام حرکات و حالتهای بدنی، آیا ما داریم وانمود میکنیم که بینا هستیم؟ آیا مصنوعی رفتار میکنیم؟ آیا این کار خوبی است؟ پاسخ به این سوال برای افراد مختلف متفاوت است. در کل ما در همان جامعهای زندگی میکنیم که افراد بینا در آن هستند. همه زبانبدن یاد میگیرند. فقط برای نابینایان این کار یک فرایند آگاهانه است در صورتی که افراد بینا بیشتر این موارد را ناخودآگاه یاد میگیرند.
- یک مفهوم در بحث زبانبدن میرورینگ است. در این مفهوم، ما برای ایجاد همبستگی با یک نفر و ایجاد راحتی در وی، مثل یک آینه حرکات و حالتهای بدنی او را تقلید میکنیم.
- میرورینگ برای افراد نابینا ممکن نیست، اما با گوشدادن و آگاهبودن از اطراف، فرد نابینا میتواند اطلاعاتی را در مورد زبانبدن فرد مقابل، بهدست بیاورد.