درود. ضمن تشکر از برگزار کنندگان این مسابقه ی بسیار کاربردی و ارزشمند، نکته ای مدنظرم هست که گفتنش بد نیست. حقیقتا توی جامعه ای که دنیاش دنیای صداست و صدا، مهمترین عنصر ارتباطش با بیرونه، مشارکت فقط ۱۷ اثر توی چنین مسابقه ای قطعا کم لطفی محض به خودمون و جامعه ی خودمونه. این مسابقه به بهترین و حرفه ای ترین حالت ممکن برگزار شد و برندگانش مشخص شدن! اما بازنده ی بزرگ این داستان، جامعه ی نابینایانه که توی این سال ها بدجوری مخاطب خاموش شدن. این که نشستیم که خوراک علمی رو بیارن دم در خونه ی ما و دو دستی تقدیممون کنن و برن اصلا خوب نیست! حقیقتا فکر می کردم که در کمترین حالت ممکن، حداقل صد اثر به دبیرخانه ی این مسابقه ارسال بشه و آثار توی سطوح و تراز های مختلف با هم رقابت کنن. اما متاسفانه نشد اون چیزی که باید میشد. به فراخور وقتی که داشتم، سه تا پادکست اول رو شنیدم. حقیقتا افرادی که میشناسم و به قدرتشون یقین دارم و افرادی که ادعای تولیدشون گوش فلک رو کر کرده اگه توی این مسابقه شرکت میکردن، یقینا سطح این میدان رقابت رو به جایی میبردن که برنده ی واقعی این میدان همه ی نابینایان فارسی زبان میشدن. اما نمیدونم که چی به جونمون افتاده که نشستیم و هیچ کارایی یا بازدهی مثبتی نداریم. نمیدونم این مخاطب خاموش بودن تا کجا ادامه داره. ولی امیدوارم که روزی به ورطه ی تکرار چرخش دیتا های مفید و ارزشمند نیفتیم. امیدوارم که این جامعه روزی انقدر تولیدگر در صحنه داشته باشه که هات گوش کن به جای دو شب ۵ شب برگزار بشه. نمیدونم که کی تلنگر میخوریم. اما امیدوارم که زیاد ضرر نکنیم. این مسابقه هم رفت و به تاریخ پیوست. اما این که ما با خودمون چند چندیم و کجای این داستانیم، قضاوتش با خودمون.