روز 12 آذر در زندگی یک معلول، همیشه پرحادثهترین روز زندگی او است. در این روز او با ویلچیر شکسته و فرسوده خود به پرواز در میآید، با عصای سفیدی که دیگر رنگی به رخ ندارد از سختترین گذرگاهها و موانع زندگی میگذرد و زیباترین نواهای امیدبخش را با گوشهای ناشنوای خود میشنود. در این روز تمامی مسؤولین تا کمر در مقابل او تعظیم کرده دست نوازش بر سر او میکشند و او را آنچنان بزرگ میدارند که فراموش میکند این روز نیز مثل تمامی روزهای عمرش غروب میکند. اگر بتوانیم روز 12 آذر سال 85 را که معلولان توانستند برای نخستین بار با رئیس جمهور دیدار کنند فراموش
