بعضی وقتا آدم بغض داره، دلش عجیب گریه میخواد و اشکشم آماده ی سرازیر شدنه، ولی هر کاری میکنه اشکه سرازیر نمیشه که نمیشه. فقط منتظر کوچیکترین بهانه هست، اما اون بهانه… نیست که نیست. وای که چقدر این حال بده، حال الآن خودمو دارم میگم. نفس نمیتونی بکشی، کم مونده خفه بشی. از صبح نشستم کنج اتاقم پشت میز، دستمم زیر چونه و فقط به یه نقطه خیره شدم و هیچ کاری نمیکنم. دلم یه بهانه واسه باریدن میخواد. خدایا من 3 سال تمام داشتم توی ذهنم به یه نفر تهمت میزدم یعنی؟؟ فکر کنین شما چه حالی دارین وقتی یه راز خیلی مهم رو به یکی گفته
