دسته‌ها
سفر بایدم!
همآوای خاموشِ تب گشته ام، سرا پای، همرنگِ شب گشته ام. تبآلوده از درد، پر می شوم، ز شب گریه ای سرد، پر می شوم. دلم را سبکبال پَر می دَهَم، به دامانِ دیوار سر می نَهَم. به دل آتشی شعله ور جان گرفت، به یادت شَبَم رنگِ باران گرفت. چه خاموش می سوزم از یادِ تو، چه بنویسم از دردِ بیدادِ تو. شبانگاه و آهی جگرسوز و من، شبانگاه و عشقی تب افروز و من. شبی تا ابد تار و خاموش و سرد، شبی پر ز حسرت، شبی پر ز درد. دلم در تَبَت بال و پَر می زند، فراغت به
