خانه
جستجو
Close this search box.
جستجو
دسته‌ها
صحبت های خودمونی

مادرم!

مادرم، لطفا بیا سرم را بگذار روی پاهایت، برایم کودکانه لالایی بخوان و نام ستاره ها را برایم بگو. کمی نوازشم کن تا فراموشم شود این نامهربانیهای دنیا را، تا یادم برود که دلم گاهی در هسرت کوچکترین و ساده ترین اتفاقات میسوزد، تا از خاطرم برود که من هیچ هم صحبتی ندارم. مادرم! هیچکس بودنم را باور ندارد. من برای هیچکس اهمیت ندارم. من شده ام همان چایی که میان دغدغه های فکری سرد میشود و باید دور ریخته شود. دور ریخته میشوم و فراموش میشوم. مگر گناهم چیست که میان خنده هایشان من تنهاترینم؟ فرقم چیست که دستانم تنها میماند برای قدم زدن؟ تنها بودم. هر لحظه