خانه
جستجو
Close this search box.
جستجو
دسته‌ها
صحبت های خودمونی

عجب رسمیه، رسم زمونه!

یادمه بچه که بودم، یه خونه ای مستأجر بودیم که تو حیاطش یه خروس داشت. این خروس صاحب خونه ی ما، مدام وقت و بیوقت میخوند. صبح، ظهر، غروب، شب، نصفه شب. تو عالم بچگی، یه بار که برای کاری رفته بودم دم در صاحب خونه، گفتم این خروستون همش میخونه خیلی سر و صدا میکنه. بعد از اون، چند روز گذشت و صدایی از حیاط نیومد. بعدها صاحب خونه گفت که خروسه رو کشته که صداش ما رو اذیت نکنه. تو همون عالم بچگی، حسابی از خودم بدم اومد. دلم سوخت برای اون موجود زنده ای که زندگیش رو به خاطر یه حرف مفت من از دست داد.