Tag: شبیه نظم از خودم

یک جهان پروانه در پهنای عشق، امشب اینجا خانه ی نور و صداست.   امشب از مهتاب رنگین می شود، امشب از شب های بی فردا جداست.   ماه می آید به تبریکی سپید، بر لبان لبخند مهمان می شود.   دیده ی خورشید می خندد به شب، تیرگی، تاریک، ویران می شود.   همچو رؤیا غرقِ پروازند و شور، مرغکانِ خسته و خوش بال و پَر.   یک زمین فریاد، تا عرشِ خدا، یک شبان گه شادمانی تا سحر.   می فِشانَد دستِ نور افشانِ مهر، روی دامانِ شبان گه شعرِ شور.   صد گلستان عطر و پژواک از امید، صد بهاران خنده و صبح و سُرور.