دنیاست امید! در نگاهت. دریاست نوید! در کلامت. دل تنگ برای دیدنِ تو. حاضر کنی اش به وقتِ دعوت. بیتاب شَوَمزِ دوریِ تو. آرام کنی ز جوی بارَت. زین بحرِ محبتِ الهی. این بَسترِ خود کفای رحمت. غمگین شَوَمَز فِراقِ مستی. شادان کنی ام ز شوقِ رویت. تَرسان ز بَلایِ روزِگاران. جوشید ز برکه ات محبت! لرزید دلی ز بی پناهی! آرام کُنیش! در پناهت! تلخی به درون بیافت راهی. نا دان که به تو شود حلاوت! گمراه شَویم! سویِ غفلت. خواهیم ولی هوای راهت! دانی که اسیرِ جهل حیف است؟ بهتر ز پدر کنی هدایت! سرگشته دلیست همچو آهو. از بهرِ خدا کُنی ضمانت. بِشکَست پری برای پرواز.
