Tag: کودکانه

یادم هست اون قدیما که خیلی کوچیک بودم، با همسن و سالام خیلی راحت بودیم. دختر و پسر تو اوج کودکی، فارغ از هیچ انحرافی همبازی هم بودیم. هیچ برامون مهم نبود که لباس همبازیمون کثیفه یا تمیز. پاره هست یا سالم. کهنه هست یا نو. دست و صورت و موها و لباسهامون اغلب خاکی بود و حتی اگر توی خونه هم با هم بازی میکردیم، دلمون واسه خاک باغچه و آب سبز شده ی حوض لک میزد. دعواهامون دقیقه ای بود و قهرهامون فوقش ساعتی. حتی سوژه ی دعواهامون هم این بود که مثلاً چرا تو بازی اشتباه کردیم. دروغی در کار نبود و صداقت حرف اول و

سلام شهروز کوچولو. خوبی؟ چه خبر؟ میگم خوب واسه خودت تو اون دوران تکرار نشدنی خوش میگذرونیهااا! میدونستی چه قدر بهت حسودیم میشه؟ میدونستی هرچی دارم حاضرم بدم که جای تو باشم؟ میدونستی تو الآن یکی از خوشبختترین انسانهای جهان هستی؟ تو دنیای تو الآن خاله، عمو، عمه، دایی، بچه هاشون، پدر بزرگها و مادر بزرگهات، فامیلای دورتر، دوستای خانوادگی، همسایه های قدیمی، همه و همه جمعن. همه دور هم هستید و کلی بهتون خوش میگذره. از من میشنوی هیچ وقت آرزو نکن بزرگ بشی. هیچ وقت آرزو نکن دکتر و مهندس بشی. هیچ وقت آرزو نکن وکیل و مدیر کل بشی. هیچ جذابیتی نداره. اگر بزرگ بشی، فقط

صدات آرامش نابه. حضورت ناب و کمیابه. دلم بدجور واست تنگه. نگاهت ناز مهتابه. دلت همرنگ خورشیده. زمانی که میاد بالا. چرا نیستی کنار من. بیای کاشکی همین حالا. تو قلبم تا ابد جاته. تو دستام عطر دستاته. خداییش طاقتم رفته. تو گوشم زنگ حرفاته. تو خیلی پاک و معصومی. چه شادم وقتی پهلومی. چرا با من نمیجوشی. پیشم کمحرف و آرومی. اگه کارا و رفتارام. بده یا خیلی خونسردم. ازم بگذر حلالم کن. دلم تنهاست اینه دردم. چه رسمی داره این دنیا. مگه فامیل نمیشیم ما. باهم امروز خوشیم اما. چرا نامحرمیم فردا.