سلام ترانه خانم.
از پست شما ممنونم، مثل همیشه سؤال بسیار خوبی را مطرح کرده اید، واقعاً ما باید از خودمان حد اقل برای یه بار هم که شده باید بپرسیم که واقعاً یک بینا چگونه میتواند به ما کمک کند.
ما که این همه دم میزنیم که بیناها به ما ترحم میکنند یا نمیتوانند که به ما کمک کنند یا نمیخواهند که به ما کمک کنند خودمان اگر یه بینا بودیم چگونه به یه فرد نابینا کمک میکردیم؟ اصلاً چه کمکی به او میکردیم؟ و این کمک را چطوری انجام میدادیم؟
من خودم اعتراف میکنم که هرگز به این موضوع فکر نکرده بودم اما چیزهایی که اینجا به نظرم میرسد را مینویسم امیدوارم که بتونم اون چیزی که در ذهنم هست را تایپ کنم.
من اگه یه بینا بودم همیشه سعی میکردم که اول یه اطلاعاتی هرچند ابتدایی از معلولان چه نابینا و چه سایر معلولان به دست بیاورم تا با نیازهایشان و نقطه ضعفهایشان آشنا شوم، بعد تا اونجایی به یه فرد معلول کمک میکردم که نیاز آن فرد است نه بیش از آن که باعث شوم که طرف مقابلم برای انجام دادن کارهایی که خودش با کمی تلاش میتواند انجام دهد به من محتاج باشد.
مثلاً در بعضی از خانواده ها من دیده ام که متأسفانه برای فرزند معلول خودشان لقمه میگیرند و میدند دستش در حالی که اگه خودشان دقت کنند برای گرفتن یه لقمه نیازی به چشم نیست و با کمی تمرین فرد میتواند برای خود لقمه هم بگیرد، یا اینکه مثلاً کاری کرده اند که فرد معلول حتی از خانه برای رفتن به حیاط خانه هم نیاز به کمک دارد در حالی که من یه کم بینا یا نابینا با تدبیر خانواده ام میتونم حتی به خیابان هم بروم و خیلی کارهام رو خودم انجام دهم.
بعدش من سعی میکردم که قبل از کمک به یه معلول با او ارتباط دوستانه برقرار کنم. منظورم این نیست که برای کمک به یه معلول برای رد شدن از خیابان برم مثلاً دو ساعت با او حرف بزنم و باهاش دوست بشم بعد او رو به اون طرف خیابان ببرم نه، بلکه قبل از اینکه بدون حرف زدنی مثل بعضیها برم دستشو بگیرم و با خودم بکشم ببرم اون طرف خیابان یه سلامی بهش میدادم سر حرفو باهاش وا میکردم و طوری وانمود میکردم که من هم میخام برم اون ور خیابون و بعد باهاش همراه میشدم تا اون هم فکر نکنه که سربار من شده. هیچ وقت با یه معلول طوری رفتار نمیکردم که طرف فکر کنه که کلاً ناتوانه بلکه یه جوری رفتار میکردم که شخص حس کنه که میخام برای راحت انجام شدن کار فقط بهش کمک کنم و فقط همین،
تا آنجایی که میشد طوری رفتار نمیکردم که فرد معلول احساس کنه که دارم بهش ترحم میکنم، مثلاً دیدید تو یه جایی که باید ما به نوبت بایستیم تا کاری رو انجام دهیم مثلاً نون بخریم یا یه کار بانکی انجام بدیم بعضیها طوری حرف میزنند و از دیگران میخواهند که نوبتشونو بدند به ما که انگار یه نابینا نمیتونه نیم ساعت تو یه صف ب ایسته به خدا من تا حالا متوجه نشدم که ایستادن تو صف چه ربطی به چشم داره،
خُب به نظرم خیلی زیاد نوشتم اگه باز هم چیزی به نظرم رسید حتماً اینجا مینویسم،
موفق باشید.