درود بر زهره بانوی گرامی و شوخ و شنگ محله. بر احمد صابری عزیز هم درود میفرستم بابا احمد ایول این کاره هم بودی و نمیدونستم. راستی بچه ها من یه نظری دارم و اون اینکه ما نابیناها عمدتا شوخ هستیم و کمتر میشه فرد خیلی جدی و رسمی تومون پیدا کرد. نمیدونم شماها هم دقت کردین یا نه. یعنی انگار ما نمیتونیم جدی باشیم حالا نمیدونم آیا این هم به نابیناییمون ارتباط داره یا نه. یعنی فکر میکنم شاید یه نوع مکانیسم دفاعی یا یه چیزی تو این مایه ها باشه. مثلا وقتی کسی میخواد ما رو راهنمایی کنه و از خیابون یا میدانی عبور مون بده در طول راه سعی میکنیم یه حرفی شوخی جوکی چیزی بگیم تا طرف سرگرم بشه و از همراهی با ما خسته نشه. اینه که میگم شاید نوعی مکانیسم دفاعی باشه یعنی وابستگی و نیاز مون به افراد بینا را با شوخی و سر به سر گذاشتن بنوعی عادی و معمولی جلوه بدیم.
مثلا نابینایانی را دیده ام که در محل کارشون با همکاران بیناشون خیلی شوخی میکنند و همکاران بینا هم اون قدر که با همکار نابیناشون شوخی میکنند و سر به سرش میذارند شاید با همکاران بیناشون شوخی نمیکنند. یا حتی در مهمانیها و تجمعات خانوادگی هم اگه دقت کرده باشید احتمالا در مییابید که ماها بیشتر شوخی میکنیم و جوک میگیم و باز این شاید به این خاطر باشه که ضعفهای دیگه ای که در روابط اجتماعی داریم را کم کنیم و به حد اقل برسونیم. حالا اگه دوستان دیگه در این زمینه نظری دارند لطف کنند بفرمایند تا استفاده کنیم.

زهره حالا که یه خاطره گفتی منم یکی بگم مال همین دو سه روز پیش. همسایه اومد زنگ در خونه رو زد رفتم در را باز کردم گفت بچه ها نیستند گفتم نه امری داشتید گفت یه کم نذری آوردم گفتم خب بده به من میترسی من از گلوم پایین نره خخخخ. البته فهمیدم که نگران ظرف داغش بود که میترسید دستم بسوزه یه مشکلی که اینجور وقتها که ملت نذری میارند هست اینه که کاسه ها رو توی سینی گذاشته اند و خب اگه طرف بینا باشه دست میکنه یکی از کاسه ها رو برمیداره ولی ما انتظار داریم که طرف بذاره تو دستمون. و این کار رو برای اون طرف سخت میکنه چون باید سینی رو بذاره رو زمین و یه کاسه رو برداره به ما بده. یه شوخی دیگه هم بکنم و اون اینکه تا حالا چندین خانم به خونه ی ما زنگ زده اند و وقتی من گوشی رو برداشتم میگند مامانت خونست خخخخ. ببینید چقدر جوووونم.