سلام ای غروب غریبانه ی دل،
سلام ای طلوع سهرگاه رفتن.
سلام ای غم لحظه های جدایی،
خداحافظ ای شعر شبهای روشن.
سلام.
آخرین سلام من به شما عزیزترین دوستان من.
همیشه اولینها به عنوان یه خاطره ی شیرین توی ذهن آدم میمونن. ولی آخرینها همیشه تلخ ولی به یاد ماندنی هستن.
این سلام آخر من به شماست. سلام آخری که شاید هیچ وقت تکرار نشه.
امروز دارم سختترین لحظات زندگیم رو پشت سر میذارم.
باید برم.
باید از این محله برم.
باید از جایی برم که با تمام وجودم دوستش دارم.
خودش و اعضاش و مدیرش، همگی بینظیر و تکرار نشدنی هستن.
دلیل رفتنم رو نمیتونم بگم.
فقط انقدر بدونید که سختترین تصمیم برای من تصمیم به رفتن بود.
باور کنید چاره ای ندارم.
شرایطی توی زندگی شخصیم پیش اومده که ناچار به رفتنم.
رفتنی که هیچ وقت قلبً بهش راضی نیستم.
هر ثانیه از خاطراتی که با هم داشتیم برای من یه عمر زندگی بود. هر پستی که میذاشتم، هر کامنتی که میذاشتم، هر جوابی که به کامنتهام میدادید، هر کامنتی که توی پستام میذاشتید یه دنیا برام خاطره هستن.
شاید یه وقتای طاقت نیارم و بیام یه چرخ اینجا بزنم.
ولی شما متوجه نخواهید شد.
میخوام توی پست آخرم با هم خاطره بازی کنیم.
ما با هم توی اولین پست من به دنیای زیبای کودکی و کارتونهای اون زمان سفر کردیم و کلی خاطره برامون زنده شد.
توی پست دوم داستان بدبیاریهام رو گفتم و گفتیم که دنیا پر از مانعه. ولی کسی موفقه که بهشون بخنده و از روش بپره اون طرف. موفقیت با سخت نگرفتن زندگی در کنار دست کم نگرفتنش میتونه جذاب و دوست داشتنی باشه.
توی پست سوم از زبان موتورهای صوتی خیلی تلنگرها به خودمون زدیم. این که باید هوای همدیگه رو داشته باشیم. این که باید با هم مهربون باشیم. این که باید به هم احترام بذاریم. نباید پشت همدیگه رو خالی کنیم و کلی چیزهای دیگه که سینا و مینا و آوا و برنا و خیلیهای دیگه سعی کردن یادمون بندازن و بهمون تذکر بدن.
توی پست چهارم یه عصای سفید به ما درس همدلی داد. از دغدغه های شهری گفت و از رفتار نادرست بیناها و نابیناها با هم گفت و گلایه کرد. به هممون گفت و تلنگر زد که بیشتر مراقب خودمون و رفتارمون باشیم.
توی پست پنجم لوح حساب به ما یادآوری کرد که چه قدر فراموشکاریم و کسانی که باعث پیشرفت ما شدن و روزی بود که اگر حمایتها و کمکهاشون نبود ما هم اینی که هستیم نبودیم چه مظلومانه از دنیای خاطرات و حتی امروز ما حذف شدن و گوشه ای از ناخودآگاه ما خاک میخورن.
توی ششمین پست اسکناس به ما یادآوری کرد که ما آدمها همیشه ارزش واقعی داشته هامون رو نمیدونیم و همیشه به بدترین شکل با ارزشهای مادی و معنویمون رفتار میکنیم و وقتی از دستشون میدیم تازه میفهمیم که چه ارزشی داشتن.
توی پست هفتم کرسی به ما یادآوری کرد که چه قدر از فرهنگمون، از تمدنمون، از سنتمون، فاصله گرفتیم. یادآوری کرد که یه زمانی عامل تمام صمیمیتها و گرمی کانون خانواده ها بود ولی الآن با رفتنش، با نبودن گرماش گرما از خانه ها و دلهامون رفته.
توی هشتمین پست چشمای نابینای ما به ما گفتن که تاریکن ولی راضی به تاریکی دلهامون و دور شدنمون از هم نیستن. راضی نیستن ما مثل اونها بیفروغ باشیم و باید بدرخشیم تا تحسینمون کنن.
توی پست نهم فرهاد کوهکن از ما گله کرد. از این که حتی دوست داشتن هم قیمت داره و دیگه کسی برای عشقهایی مثل عشق فرهاد به شیرین و دیگرانی که توی فرهنگ ما کم هم نیستن ارزشی قائل نیست.
توی دهمین پست با هم از احساسات خالصانمون گفتیم و یه کاغذ به ما فهموند که دنیا به این سادگی و زیبایی که فکر میکنیم هم نیست. دنیا و زندگی ما پیچیدگی خاص خودش رو داره که اگر راه کنار اومدن باهاش رو بلد نباشیم میتونه بهمون ضربه های جبران ناپذیری رو بزنه.
توی پست یازدهم کلاه به ما فهموند که اگر بد میاریم، اگر توی دردسر می افتیم و اگر اشتباه میکنیم تقصیر کسی جز خودمون نیست و نباید دیگران و دنیا و کلاه رو مقصر بدونیم.
توی پست دوازدهم فهمیدیم که یه آدم برفی با تمام سردیش چه قدر میتونه به ما کمک کنه. چه قدر میتونه به ما درس مهربونی بده. با تمام سردیش به ما شادی و نشاط میده و دلمون بهش گرم میشه. با تمام سردیها هم میشه دلها رو گرم به زندگی کرد.
توی پستهای سیزدهم و چهاردهم شاخه ی گل و فرهاد به ما فهموندن که عشق همه جای دنیا زیباست و کاری به ملیت و رنگ پوست و نژاد نداره و همه باید با هم مهربون باشن و به هم عشق بورزن و به خاطر عشق جشن بگیرن. فهموندن که هیچ چیز توی این دنیا ارزش دوست داشتن و دوست داشته شدن رو نداره.
توی پانزدهمین پست رادیو به ما فهموند که باید بدون قید و شرط با هم خوب باشیم. باید مثل گذشته ها ساده دوست داشته باشیم. ساده مثل رادیو که هیچ وقت دیده نشد ولی همیشه دوستش داشتن.
توی پست شانزدهم لبتاپ به ما گفت که میشه با تکنولوژی هم دوستیها رو نزدیک کرد و باهاش دلها رو بیشتر گرم نگه داشت.
توی پست هفدهم سبزه مهمون ما بود و بهانه ای شد تا با گره زدنش کلی آرزوی خوب برای هم داشته باشیم که همین آرزوهای خوب برای هم باعث شد با 337 تا کامنت شلوغترین پست محله تا حالا باشه.
توی پست هجدهم عروسک از دنیای کودکی گفت و این که چه راحت میشد دوست داشت و چه راحت میشد پاک باشیم. ولی بزرگ شدن ما کودکیهامون رو، پاکیهامون رو و زیباییهامون رو ازمون گرفت و الآن هر کدوم از ما با اشتباهات فراوان در حال گذران زندگی به دور از زیبایی کودکانمون هستیم.
توی پست نوزدهم دیدیم که میتوان مثل دیوانه ها بی اعتنا به سختیهای دنیا شد و دیوانه وار دوست داشت. حتی کودکانی را که به ما سنگ میزنن یا مسخرمون میکنن.
توی بیستمین پست جوراب به ما فهموند که ارزش هدیه ای که به عزیزانمون میدیم به قیمتشون نیست. به اون احساسیه که با اون هدیه ای میخریم و به کسی که دوستش داریم میدیم.
توی پست بیست و یکم با هم مرور کردیم که این محله از کجا اومده و داره به کجا میره و این که چه قدر برای هممون عزیزه و چه کانون گرمی برای دلهای ما هست که انقدر صمیمی با هم خوشحال میشیم و میخندیم و با هم ناراحت میشیم و اشک میریزیم.
توی پست بیست و دوم با هم از تنهاییهایی گفتیم که شبها به سراغمون میآد و هممون با هر نوع زندگی و اعتقادی خیلی شبها پیش اومده که تجربش کرده باشیم.
توی پست بیست و سوم یه خاطره ی طنز گفتم و با هم خوندیم و خندیدیم و فهمیدیم که دوستیها و صمیمیتها و روزهای خوش زندگی حتی اگر گران هم باشن باز هم ارزش به دست آوردنشون رو دارن. حتی اگر یه بستنی یا یه ناهار دور هم بهانش باشه.
توی پست بیست و چهارم با یه شوخی با مجتبی سعی کردم دور هم بخندیم و شاد باشیم. ولی مجتبی خودش میدونه که چه قدر دوسش دارم و بیشتر به خاطر این ناراحتم که دارم از جایی میرم که مجتبی هست. با همه ی مهربونیهاش و دستو دلبازیهاش.
توی پست بیست و پنجم با مرور گذشته تازه فهمیدیم که چه قدر گذشته ی شیرینی داشتیم. چه قدر زندگی قشنگتر بود. چه قدر امروز همه غرق دنیا و تجملاتش شدیم که دیگه از اون شبنشینیها و دور هم بودنها و خوش بودنها خبری نیست و همه فقط دنبال تنهایی هستن و دیگه کسی حوصله ی زندگیهای صمیمانه ی گذشته رو نداره.
توی پست بیست و ششم همه با هم از زبان یوزپلنگ درس گرفتیم که باید به خاکمون، به کشورمون، به فرهنگمون، به قهرمانامون افتخار کنیم. افتخار کنیم که ایرانی هستیم و تمدن پنج هزار ساله رو با خودمون داریم.
توی پست بیست و هفتم همه با هم پیمان اتحاد بستیم و با هم هم قسم شدیم که هیچ وقت هیچ چیز و هیچ کس نتونه ما رو از هم جدا کنه تا با هم پشت تمام مشکلات رو به خاک بمالیم.
توی پست بیست و هشتم همه با هم از موفقیت یه همنوع خوشحال شدیم. از این که رادیو داره خبر موفقیت همنوعمون رو به گوش همه ی مردم میرسونه به خودمون بالیدیم.
و حالا به پست بیست و نهم رسیدیم.
نمیدونم چی بگم.
چی بگم که احساس واقعیم رو در این لحظه بیان کنم.
فقط این رو میتونم بگم.
همین یه جمله رو.
تا حالا هیچ وقت نتونستم این همه آدم رو یه جا سر کار بذارم.
هاهاهاهاهاهاهاهاهاهاهاهاهاهاهاهاهاهاهاهاهاهاهاها.
حالا میخوام ببینم عدسی چی میگه؟
یک هیچ از شیطون محله جلو افتادم.
خداییش الآن دستتون به من برسه چی کارم میکنید؟
چی؟
بابا چه خبره؟
انقدر خشن بودید خبر نداشتیم؟
مجتبی چه طوری عزیزم؟
خوشحال شدی دارم میرم بریونی نمیدی؟
عمرً.
من شده همه برن میمونم بریونیمو ازت میگیرم.
خیلی حال داد.
خداییش خوب سر کارتون گذاشتمااااااا.
تا تیکه تیکم نکردید ما رفتیم.
خداحافظ.
الفراااااااااااااااااااااار.