ادامه از پست قبلی

حرف رضا خیلی خوب در ذهن آرش نشست.

چند روز گذشت. آرش در راه مدرسه، دوستش سعید را دید. سعید جلو آمد و سلام داد و با هم دست دادند. هنوز احوال پرسی شان ادامه داشت که سعید، دست راستش را بالا برد و با کف دستش محکم به پشت کتف آرش کوبید. آرش خیلی دردش گرفت. کتفش می سوخت. ولی خم به ابرو نیاورد و حالت طبیعی اش را حفظ کرد. بعد دوتایی راهی شدند و به مدرسه رفتند. آرش خوشحال بود که توانسته، حرف دوستش را به کار بگیرد و به آن عمل کند.

فردای آن روز هم باز آرش سعید را دید و باز هم سعید موقع احوال پرسی ضربه محکمی به کتفش زد و باز آرش، علیرغم سوزش شدیدی که حس می کرد،خونسرد نشان داد. ولی آرش از این متعجب بود که چرا فلسفه رضا در مورد سعید جواب نداده بود؟! پیش خودش فکر کرد شاید باید چند بار دیگر این حرکت را تحمل کند تا سعید از کارش دست بردارد.

چند روز به همین ترتیب گذشت. اما رفتار سعید تغییری نکرد! هر روز همان آش و همان کاسه.

تا این که بالاخره یک روز وقتی سعید محکم به پشت آرش کوبید، آرش نتوانست تحمل کند و عصبی شد و داد زد:

مگه مریضی! هی هر بار ما رو می بینی یکی محکم می کوبی؟!!

سعید که به شدت تعجب کرده بود گفت: مگه تو دردت میاد؟!

آرش با عصبانیت بیشتری جواب داد: آره پس چی که دردم میاد! پوست و استخونه. تیرآهن نیست که دردم نیاد!

سعید گفت: خب اگه دردت میومد چرا از همون اول نگفتی؟! من فکر می کردم دردت نمیاد که میزدم. می خواستم بیشتر باهات ابراز صمیمیت کرده باشم. اگه می دونستم ناراحت میشی که همون دفه اولم نمیزدم!

پایان

قبل از این که راجع به رفتار مردم قضاوت کنی اول از نیات قلب شان آگاه شو.

“برگرفته از وبلاگ گفتنی ها کم نیست”