یعنی دیگه این آخرش بود آقای چشمه واقعا ممنونم
**************
قرار بود روز رفتن همان روز باشد اما انگار انیس هم فهمیده بود که دل کندن هم به این آسانی ها نیست تصمیم گرفت یک روز دیگر هم بماند .
از طرف دیگر مجتبی هنوز به شدت ناراحت رفتن انیس و بچه هایش بود از وقتی که قرآن را به او داده بود به خانه نرفته بود بلکه پشت چندین بوته ی بزرگی که بین درختان بلند روبروی انبار خانه ی انیس پیچیده بودند خودش را پنهان کرده بود: چرا من انقدر بدشانسم !عشق قبلیم که اون جوری رفت و اینم از انیس شایدم سرنوشت من تنهایی و تنها بودنه آخ انیس کاش که می دونستی چقدر دوست دارم حالا خیلی وقته که دوست دارم از روز عروسی آقا وحید عجله داشتی و می خواستی تو کارها کمکشون کنی داشتی می ررفتی اون تغار بزرگ رو از خونه ت برداری و بیای که یهو با هم روبرو شدیم مادرمو آورده بودم پاهام از دیدنت سست شدن شاید قبل ازون هم چند باری دیده بودمت ولی من از این لحظه عاشقت شدم عشق عجب چیز عجیبیه یه باره انگا تموم سد های وجود آدمو می شکنه تا دیگه جایی از وجودت برای یار خالی نمی مونه …منتها تو شوهرداشتی و دسترس ناپذیر بودی و ازون وقت به بعد بود که من غمگین تر شدم و تنها تر و درست همون زمان بود که دلم برای خودم سوخت !
بعد رفتن حمید خدا بیامرز دیدم دنیا همیشه رو یه غلتک نمی چرخه و من به تو نزدیک تر شدم ولی تو حالا می خوای ازم دورتر باشی خیال کردی اگه دور بشی ولت می کنم ؟فکر می کنی بی خیالت می شم؟تو با دور شدنت فقط هر دومونو بیشتر آزار می دی وگرنه من بهت قول می دم انیس که آخرش تو مال منی !فقط مال من !
مجتبی مشتش را محکم گره کرده بود و عصبانی مشتی گیاه را از جا کند شنیده بود که انیس قراره امروز برود اما انگار خبری نبود به یاد مادر پیر و ناتوانش که افتاد به سرعت به طرف خانه برگشت
آن شب خانه ی انیس مملو از میهمانانی بود که آمده بودند تا از او خداحافظی کنند آخر شب انیس از خستگی رنگ پریده به نظر می آمد مجید و زن و بچه هایش هم رفته بودند جای بچه ها رو انداخت ولی خودش رو فرش خوابید و وقتی بیدار شد که خورشید خیلی بالا آمده و ساعت از ده گذشته بود حتی بچه ها بیدار بودند و بیرون مشغول بازی بودند امیر هم یک گوشه با سر و صورتی خیس که هنوز آب از آن می چکید روی تکه سنگی نشسته بود .انیس بچه ها رو صدا زد و به هم صبح به خیر گفتند وحید و بهار با لمس دیوار خانه خودشان ا به مادر رساندند انیس مضطرب رفتن با صدایی لرزان گفت: زود باشین باید زود صبحونه مونو بخوریم و آماده بشیم که بریم سر سفره برای همه لقمه می گرفت تا مطمئن شود کسی زود گرسنه نخواهد شد به حاج مهدی سپرده بودند برایشان ماشین بفرستد اما قبل از رسسیدن ماشین سر و کله ی زهره و بچه هاش پیدا شد :انیس جون مجید رفته شهرتا با کامیون زودتر بیاد و معطل نشین با حاج مهدی هماهنگ کردن و احتمالا” تا ده دقیقه دیگه می رسن ..
– اجازه هست ؟
-بفرمایین زینب خانوم
باز هم سر و کله ی مجتبی پیدا شده بود ولی انیس غمگین از رفتن به پیرزن از کار افتاده ای فکر می کرد که با این پاهای علیل برای خداحافظی با او تا اینجا آمده بود : وظیفه ی من بود زینب خانوم که بیام دست بوس و خداحافظی
-چه حرفیه دخترم تو مثل دخترمی آدم که با دخترش ازین تعارفا نداره
-خجالتم دادین
-دشمنت شرمنده باشه کاش می تونستم راه برم اونوقت بیشتر ازینا میومدم ولی خب مجتبی هم گناه داره بس که منو کول کرده کمرش درد می کنه
نشسته بودند و از حرف های شیرین زینب خانوم لذت می بردند اصلا” حتی طرز حرف زدن این زن خودش دلچسب بود انیس رفت تا از انبار یک سبد میوه بیاورد مجتبی با پایش با خاک بازی می کرد سرش را بلند کرد و گفت : انیس بالاخره رفتنی شدی ولی قبل از این که انیس چیزی بگوید صدای آمدن کامیون بلند شد و مجید و راننده از راه رسیدند مجید به مجتبی و انیس سلام کرد و وارد خانه شد اما راننده همان جا ماند تا دستی به سر و روی ماشینش بکشد !و حلقه ی در پشتی کامیون را باز کرد تا وسایل را آنجا بچینند مجید چند دقیقه بعد همراه امیر با کارتن هایی در دست برگشتند و مجتبی هم گفت که کمک می کند و اهمیتی به حرف انیس که آهسته گفت لازم نکرده نداد!

مثل همیشه عالی و بیشتر از عالی
*************
انیس و زهره آماده ی رفتن بودند قرار بود آنها با آقا قباد و زنش به شهر بروند آقا قباد مرد خیلی خوبی بود حتی خواسته بود در اسباب کشی هم کمک کند ولی مجید نگذاشته بود چرا که یکی از دستان آقا قباد از بچگی به خاطر افتادن از درخت و شکسته بندی نا مناسب مشکل داشت و مجید نمی خواست که با آن وضعیت اذیت شود مخصوصا” که مجتبی هم داوطلب کمک شده بود و خود راننده کامیون هم کمک می کرد از دور ماشین آقا قباد که یک پیکان قدیمی آبی رنگ بود پیدا شد انیس پیش زینب خانم رفت تا از او خداحافظی کند اشک در چشمان زینب خانم حلقه زده بود و گریه ی او سایرین را هم دلتنگ کرد : دخترم شما رو به خدا سپردم تو رو خدا مواظب خودت و بچه هات باش منو هم حلال کن اگه ازم بدی دیدی
-وای زینب خانوم جون شما جای مادر نداشته مو واسم داشتین این زحمت ماس که همیشه رو دوش شما بوده به خدا هر وقت با این وضعیت تا اینجا میومدین از خجالتم می خواستم آب شم شما ما رو حلال کنین
بعد انیس به مجید نگاه کرد و دلش لرزید و هم صدایش : داداش … . مجید با بغض زیاد سرشو بلند کرد و گفت : زن داداش برین منم با کامیون میام نگران هیچی نباشین من تا زنده م هستم و بعدش به خدا می سپارمتون
-خدا سایه ی شما رو از سر ما کم نکنه
آقا قباد و همسرش از راه رسیدند و خوش و بشی کردند و تعارف کردند که سوار شوند زهره و بچه ها سوار شدند اما ناگهان انیس انگار که چیز مهمی را فراموش کرده باشد خواهش کرد تا آقا قباد ده دقیقه به او فرصت بدهد تا جایی برود و بیاید که آقا قباد گفت مشکلی نیست و انیس با عجله به داخل کوچه پس کوچه های ده دوید همه حیرت زده او را نگاه می کردند مجتبی و زینب خانم هم رفتند .انیس نفس نفس می زد اما وقتی برای ایستادن و نفس تازه کردن نداشت تنها وقتی متوقف شد که روی قبر حمیدش رسید : عشقم نمی شد از تو خداحافظی نکنم و برم نمی شد دعای خیرت رو با خودم نبرم نمی شه حتی زندگی بی تو نمی شه ولی بچه هامون به من احتیاج دارن دعام کن حمیدم دعام کن تا بتونم از یادگاری هات به خوبی مواظبت کنم می دونم چشم به راه اومدنم میشی ولی من قلبم رو همین جا کنار خاکت دفن می کنم ….اشک تمام صورت انیس را پوشانده بود انیس سرش را بلند کرد انگار حمید همان جا از آسمان او را نگاه می کرد مثل آن وقت هایی که با مهربانی در چشمانش بی هیچ پلک زدنی زل می زد و اننیس خیالش راحت شد تا آسمان هست حمید هم هست حتی خیلی دور تر از این روستا …. . صدای پایی شنید سرش را برگرداند مجید و امیر بودند چشمان آنها هم خیس بودند هر سه بی صدا بی آن که کلامی بینشان رد و بدل شود بعد از هدیه ی فاتحه برای حمید به خانه برگشتند و زهره و انیس و بچه ها با آقا قباد و همسرش راهی شهر شدند اندکی بعد کامیون هم به راه افتاد که مجید در کنار راننده نشسته بود و امیر و زهرا و نازنین را در پشت خود جا داده بود قطرات باران ریز بر سر و صورتشان می زد اما هنوز آن قدر نبود که اذیتشان کند روی اثاثیه هم که یک نایلون بزرگ محکم کشیده بودند و و این علاوه بر آن بود که کابین عقب کامیون سقف داشت تا شهر ۴۵ دقیقه ای بیشتر راه نبود تازه آن هم به خاطر احتیاطی بود که راننده کامیون می کرد تا به وسایل در شیب و سر پایینی جاده ی روستا آسیبی نرسد .
مجتبی مادرش را به آرامی روی زمین گذاشت و مادرش گفت : مجتبی جان خیر ببینی حلالم کن مادر
مجتبی سرش را تکان داد : میرم کمی هیزم بشکنم هوا کمی سرده ممکنه شب سردتر هم بشه

ان قدر زیبا نوشتین که …
ممنون
***********
دو روز گذشته بودو مجید و زهره و بچه ها هنوز آنجا بودند .انیس قلبا از همه ممنون بود دختران مجیدعاشق آن محیط شده بودند و دلشان می خواست همان جا زندگی کنند ولی مجید و زهره نگران درآمد آن ماه بودند اتفاقات پی در پی باعث شده بود کلی قرض از این و آن بگیرند و از طرف دیگر درآمد چندانی نداشته باشند و این باعث فشار مضاعفی شده بود انیس هم این را خوب می دانست و چقدر بابت این همه کمک و وقتی که برایش گذاشته بودند سپاس گذار بود . اما از طرفی هم بسیار دلتنگ بود تحمل رفتنشان را نداشت دلش می خواست باز هم بمانندته دلش، از این که تنها بماند وحشت داشت میدانست یک خودخواهی ظریف افکارش را در برگرفته بودند و وانمود می کرد همه ی تعارفاتش فقط به خاطر بودن شان و دوست داشتنشان است نه چیز دیگر !حتی لرزش های دلش را هم از خودش قایم می کرد . اما بالاخره مجید و خانواده اش هم رفتند و هر چه انیس خواست دخترها بمانند تا حداقل کمی در شهر بگردند و خستگی در کنند مجید اجازه نداد: زهره جدیدا” دچار سر دردهای بدی میشه خودتون که می بینید هر روز کلی دارو می خوره و به کمک اونا سر پاستاین جوری نبینش زن داداش گاهی شب تا صبح نمی خوابه ما هم که مهمون داریم و درست نیست من برم پذیرایی چون مهمونام خانوم دارن و درست نیست من گاه و بی گاه برم بالا سرشون اونا تازه می تونن آشپزی کنن که من بلد نیستم ازین به بعد شاید مجبور شیم دار قالی بذاریم و همه قالی ببافیم
می خواست جواب دهد : داداش مجید خب چرا نمیاین شهر ، ولی می دانست او خواهد پرسید اینجا کدام کار منتظرمه دست فروشی یا گدایی پس لب برچید و ساکت شد و با اشک چشم آنها را بدرقه کرد .او ماند و غربتی بزرگ و بچه هایش و غم یتیمی و ….. نابیناییشان .
انگار تازه میان کلاف آشفته ی افکارش به خاطر آورد چرا آنجاست شاید باید آن را بر سر در خانه می نوشت و هر روز تکرارش می کرد .خودش هم نمی دانست چرا هدفش را فراموش می کند شاید زیادی ترسیده بود شاید نبود حمید ،شاید ….محکم درب قابلمه را گذاشت : بسه دیگه تا کی می خوام به این چیزا فکر کنم
وحید گفت : مامان چی گفتی؟
بلند فکر کرده بود: چیزی نیست مامان جون ..چیزی نمونده غذا آماده بشه برو بیرون از آشپزخونه می خوری به گاز یا سماور خدای نکرده می سوزیا و بعد از گفتن این حرف رفت تا زیر سفره ی سبز رنگ قدیمی را بیاورد و سپس سفره را بیاندازد.
وحید دستانش را به دیوار زد ولی هنوز با محیط اینجا آشنا نبود سعی داشت از آشپزخانه بیرون برود ولی ناگهان صدای فریادش به آسمان رسید!انیس و امیر مضطرب خود را به آشپزخانه رسانیدند قفسه ی ادویه و حبوبات و نمک و قند و چای همه روی زمین ریخته بود اکثر ظرف های نگهداری آن ها که از چینی و شیشه بودند شکسته بودند و پای وحید هم کمی زخمی شده بود البته این زخم هرگز در حد آن فریاد نبود .وحید فقط خیلی ترسیده بود : وحیدددددد مگه نگفتم اینجا وانستا مگه نگفتم ؟هان؟چرا حرف گوش نمی کنی ؟چرا آخه ؟وحید خواست جوابی بدهد که انیس باز داد زد : نمی خواد هیچی بگی حالا اینا به جهنم اگه به سماور داغ یا قابلمه ی غذا می خوردی چی ؟اونوقت من باید چه خاکی بر سرم می کردم امیر وحید رو از اینجا ببر بیرون فعلا تا این جا تمیز نشه از غذا خبری نیست امیر خواست اعتراض کند ولی انیس با لحنی تحکم آمیز گفت : همین که گفتم از این به بعد دیگه کسی تو خونه به حرفای من بی توجهی نمی کنه و رو حرفم حرف نمی زنه دلش به حال بچه هایش می سوخت ولی باید تظاهر به قدرت می کرد تا ضعفش رو نشود امیر وحید را با مهربانی بیرون برد تا پایش را بشورد و زخمش را چسب بزند اما وحید با گریه مدام تکرار می کرد به خدا تقصیر من نبود من نمی خواستم مامان رو عصبانی کنم خواستم بیام بیرون ولی بلد نبودم چطوری امیر که مشغول چسب زدن پای وحید بود سرش را بلند کرد و گفت : راست می گی ؟
-آره به خدا داداش
-پس چرا به مامان نگفتی؟
-خواستم بگم ولی نذاشت که امیر بهار را هم در آن طرف حیاط دم در دید به زحمت سعی داشت خود را به خانه برساند شاید اشتباها” بیرون رفته بود و متوجه ی اتفاقات چند دقیقه قبل هم نشده بود چون آرام همزمان شعر لالایی را برای عروسک پارچه ایش می خواند .
شب انیس داشت سریال می دید که صدای بچه ها را از حیاط شنید از پنجره نگاهی کرد تا ببیند دست گل تازه ای به آب نمی دهند اما صحنه ی جالبی دید : امیر داشت مسیر قسمت های مختلف خانه را به آن ها نشان می داد وو ادامه دارد

انیس حس کرد : چقدر دلم واسه روستا تنگ شده بود .وطنم همینه همین جاست جایی که عشقم تو خاکش دفنه و ….سوزش بغض گلویش و استرسی که داشت برای خاموش کردنش او را به طرف شیر راهروی باریکی برد که طرف حمام بود دست هایش را زیر شیر آب گرفت و از آن آب خیلی سرد بارها مشت کرد و به صورتش پاشید انگار یخی آب سوزش دل و گلویش را می کاست صدای خنده ی زهره و بچه ها را شنید و به هال برگشت همه مشغول بازی بودند فرصت را غنیمت شمرد تا برای تسلای دلش کمی بر سر مزار حمید برود خوشحال بود که کسی متوجه رفتنش نشد مسیر رفتنش گل آلود بود و کفشش اصلا” مناسب آن وضع نبود حتی یکی دو باری با فحش کفشهای به جا مانده اش را از لای گل و لجن بیرون کشیده بود ناگهان صدایی متوقفش کرد :سلام زن داداش یک لحظه بی آن که به لحن صدا فکر کند تصور کرد مجید است ولی وقتی سرش را بلند کرد به جای او آقا وحید را دید خجالت زده از سر و وضعش و لباسش که بالا زده سریع لبه ی لباسش را رها کرد تا به آرامی بیفتد و شلوار یاسی رنگش که از پارچه ی لباسش بود بیش ازین بیرون نماند : سلام آقا وحید خوبین ؟راضیه خانوم ، کوچولو همه خوبن ؟
-سلامت باشین زن داداش همه جویای حالتونن خوبیم شکر خدا شما چطورین ؟
-ما هم می گذرونیم
نتوانست بگوید خوبیم چطور زنی که تازه بیوه شده و مردی مانند حمید را از دست داده بود می توانست خوب باشد!
-زندگی تو شهر سختتون نیست؟
– الحمدلله به راحتی روستا نیست ولی غیرقابل تحمل هم نیست
-زن داداش دارین میرین سر مزار ؟
-بله چطور مگه ؟
-می گم کاش بندازین واسه یه وقت دیگه
با تعجب در حالی که بی قرار رفتن بود گفت : چطور مگه آقا وحید ؟چرا نباید برم ؟
وحید با سطل های خالی دستش کمی جابجا شد و گفت ممکنه سیلاب درست شه گفتن امروز بارون تندی قراره بباره
انیس بالای سرمش نگاه کرد ابرای سیاه تندی حرکت می کردند اما آهسته گفت : زیاد نمی مونم نگران نباشین وحید از او خداحافظی کرد و انیس ماند و کفش های گلی اش و البته حالا لبه های پیراهنش هم گل آلود بودند با این حال باز به سختی راهش را ادامه داد و سعی می کرد کمتر لای چاله های گلی فرو رود باران شروع به باریدن کرده بود که او بر سر مزار همسرش رسید از این که روی سنگ قبر را گل گرفته بود قلبش فشرده شد با محنتی بسیار بر روی سنگ دست کشید و با کمک باران سعی می کرد که گل ها را از روی سنگ مزار عشقش کنار بزند اما هر بار گل ها مسیر جدیدی برای پخش شدن می یافتند پس نگران از بد شدن هوا تصمیم گرفت فرصت گفتگوی یک طرفه اش را بیش ازین از دست ندهد : حمید جان من رفتم شهر …ازت دورم واین دوری خیلی اذیتم می کنه ولی همه ش بخاطر اینه که تو خوشحال باشی و کمتر نگران وضع بچه هامون بشی عزیزم رفتنم یادتو کم نکرده ولی چی کار کنم باید به خاطر بچه هامونم که شده مقاوم باشم واستم و لبخند بزنم …حمید …خیلی دل تنگتم دل تنگ وجودت بودنت همه ی حمایت هات و سایه ت ولی واسه برگردونت هیچ راهی نیست قطرات باران با تندی بر سر و رویش می زد عطسه ای زد که مایه ی لبخندش هم شد دارم سرما می خورم حمید ولی یاد یه چیزی افتادم اون روزی که مریض بودم و دکتر رفتیم و اون پیرمرد پشت سر هم عطسه زد و هر دو نتونستیم جلو خنده مونو بگیریم و ….یادش بخیر حمید جان هر خاطره ای که تو توش زنده بودی و دل من این همه رنگ غم نگرفته بود نمی خواست از مزار همسر جوانش دل بکند اما خب با توجه به آن چه آقا وحید گفته بود هم چاره ای جز رفتن نداشت از همین حالا هم باران بیشتر و شدیدتر می بارید و باید خودش را به خانه می رساند حتما” نگرانش می شدند هر چند همه می دانستند که ممکن است کجا رفته باشد !
ساعتی بعد سفره ی غذا پهن بود و از هر دری سخن می گفتند : مجید هم مشغول حرف زدن با امیر بود انیس رشته ی صحبت شان را پاره کرد : داداش مجید من خیلی تحقیق کردم و نظر چند مدیر رو پرسیدم نهایتا” تصمیم این شد که با اجازه تون بچه ها برن استثنایی…
زهرا حرفش را قطع کرد : وا زن عمو مگه وحید و بهار عقب مونده ن ؟!!!!
زدن این حرف همان و سکوت سنگین خانه همان .زهره به شدت قرمز شد و مجید عصبانی به زهرا خیره شد زهرا که فهمید حرف خیلی بدی زده سرش را پایین انداخت و بلافاصله قطره اشکش به میان ظرف غذایش ریخت انیس نگاهش به سمت وحید و بهار رفت می ترسید که حرف زهرا بچه ها را از مدرسه شان بیزار کند اما آن ها هم ساکت بودند امیر هم برافروخته بود و با غذایش بازی می کرد انیس بعد از مدت کوتاهی که اشک های زهرا را ادامه دار دید سعی کرد بحث را عوض کند .
فردای آن روز راضیه خانم که از همسرش بازگشت انیس را شنیده بود به دیدنش آمد انیس وسایل پذیرایی را آماده کرد و جلویش گذاشت یک باره بحث به مجتبی و مادرش رسید که راضیه با تعجب گفت وای خواهر یه چیزی بگم باورت نشه
انیس در حالی که ظرف را پیش تر می برد و به او میوه تعارف می کرد گفت : چی ؟نکنه زینب خانوم …
-نه خواهر درباره ی مجتبی س دیوونه بود دیوونه تر شده
-چطور مگه ؟
-پاشو تو یه کفش کرده به مادرش گفته باید بریم شهر .اون زن پیر رو تو این سن و سال معلوم نیست می خواد آواره ی کجا کنه ….
انیس دیگر چیزی نمی شنید به زحمت سعی می کرد ارتعاش و لرزش صدا و دستانش را جلوی راضیه کنترل کند به بهانه برداشتن چیزی به اتاق کناری رفت و همانطور ایستاده به دیوار اتاق تکیه داد نفس هایش به تندی کسی که ساعت ها دویده بر می آمدند و او چند دقیقه بیشتر فرصت نفس گیری نداشت

چند روز بعد مدارس باز می شد و انیس باید عجله می کرد نه لباس فرم بچه ها حاضر بود و نه کیف و کفش و وسایل دیگرشان حداقل خیالش از امیر راحت بود او خود رفته بود و نه تنها ثبت نام کرده بود که وسایلش را هم آماده کرده بود فقط مانده بود لباسش را بخرد که آن را هم انیس می توناست هنگام خرید برای وحید و بهار انجام دهد اما از بد شانسی اش بهار مریض بود و تبش مدام بالاتر می رفت آن شب انیس اصلا” نتوانست بخوابد می ترسید هر لحظه بهار تشنج کند و تا صبح تنها بر بالینش نشست گاهی نوازشش می کرد گاهی هم دستمال مرطوب روی پایش را عوض می کرد دم سحر بود که سوپش هم آماده شده بود بهار گاهی در خواب ناله می کرد و انیس در دل دعا می کرد هم زود خوب شود و هم وحید هم مریض نشود انگار دعایش داشت مستجاب می شد چرا که فاصله ی نفس های بهار منظم تر شده و تبش هم کمی پایین تر آمده بود حالا که خیالش راحت شده بود در حالی که نشسته به پشتی تکیه زده و دست ها را قفل و روی آن گذاشته و سرش را به دستش تکیه داده بود خوابش برد دو ساعت بعد بچه ها بیدار بودند اما بهار هنوز نای بیرون آمدن از رختخواب را نداشت وحید اما داشت سر به سر امیر می گذاشت و امیر عصبانی تهدیدش می کرد : اگه ادامه بدی وحید پشیمون میشی … به خدا بلند می شم می زنمتا …بس کن …گفتم بس کن
-بچه ها بیاین صبحونه حاضره
و این گونه با صدای انیس و دعوتش به صبحانه بود که جر و بحث ها خوابید و همه مشغول خوردن سوپ شدند حتی بهار هم بعد از چند روز بی اشتهایی کمی خورد : مامانی … امروز میریم خرید ؟
-تو فعلا” استراحت کن و بهتر بشو بله بعد از ظهر اگه خدا بخواد می ریم
وحید با اعتراض گفت : مامان اگه خوبم نشد باز باید واسه من بخری !
امیر با حرص جوابش را داد : خیلی پررویی وحید
-خودت پررویی داداش جون !
امیر با غیظ گفت : ببینم تو حالا چی گفتی ؟
-ا ا ا بچه ها ..بسه دیگه مثلا” داریم صبحونه می خوریم وحید تو هم تنبیه می شی باید از داداشت معذرت بخوای
-نخیرم مگه من چی گفتم خودش اول شروع کرد به من گفت پررو
انیس که داشت کم کم عصبانی می شد گفت : اون داداش بزرگترته باید بهش احترام بذاری
-نه مامان من که می دونم چرا اینو می گی
-چرا ؟!
-چون من و بهار کوریم فکر می کنین عقب مونده ایم و باید همش ما معذرت بخوایم و همه چی تقصیر ماس!
انیس دیگر انتظار این حاضر جوابی را نداشت برآشفته شد و محکم سیلی را روی صورت پسر دل بندش نشاند سیلی که از صدای بلند آن دل خودش هم به درد آمد نمی دانست بیشتر از کی و چی عصبانی است ولی عصبانی بود مثل زمانی که تازه فهمیده بود که بچه هایش نابینا هستند شایدم چون خودش را در برابر نابینایی بچه هایش ناتوان حس می کرد وحید گریه کنان و در حالی که دستش روی صورتش بود خواست بدود و به اتاق برود که محکم خورد به چارچوب در و صدای گریه اش شدیدتر شد حالا بهار هم گریه می کرد و انیس مانده بود چه کند اگر بهار گریه می کرد ممکن بود باز حالش بد شود پس مردد به سمت او رفت و امیر هم خودش را به وحید رساند : داداشی ..وحیدی ….همش تقصیر داداش بود میشه ببخشی؟اصلا” بیا تنبیهم کن تا دلت خنک بشه قبول؟ قبول؟وحید گریه کنان گفت خب من دلم ماشین می خواد امیر گفت باشه من از سهم لباس خودم برای ماشین تو یه مقدار نگه می دارم حالا اگه دیگه گریه نکنی و بخندی اونوقت می فهمم قبول کردی بعداز ظهر بود که همه برای خرید بیرون رفتند انیس آن ها را به بازار سرپوشیده ای برد که شنیده بود آن جا قیمت ها کمی پایین ترند

و درس خواندن برایشان حفظ بعضی مطالب بود ترسی عجیب به جانشان افتاده بود اگر مادر می رفت و تنها می شدند حسی مثل گم شدن و رها شدن بهشان دست می داد و اشک در چشمانشان حلقه زده بود انیس اما همچنان هنوز داشت نصیحت می کرد:وقتی زنگ خورد منتظر بشین تا من و امیر بیایم همین جوری راه نیفتین وسط کوچه گم بشین ،وحید بهاره دیگه سفارش نکنما خیلی حواستون بهم باشه …معاون آمدو به این ترتیب به سخنان انیس پایان داد او که لرزش چانه ی انیس را هنگام حرف زدن دیده بود سعی کرد جلوی او را بگیر تا احساسش را به بچه ها منتقل نکند خانم طاهری لطفا” بذارین بچه ها با من بیاین و خودتون هم اگه ممکنه چند لحظه ای منتظر بمونید انیس فرزندانش را بوسید و با این که حس می کرد هنوز خیلی مطالب برای گفتن به آن ها داشت ناچار از اطاعت از حرف های معاون گذاشت تا با او بروند اما بهار چند قدم جلوتر نرفته ناگهان داد زد : مامان ..مامان تو کجایی تو رو خدا نرو تنهامون نذار !و در حالی که دستانش را از دست معاون بیرون کشید خود را به زمین زد و شروع کرد به جیغ زدن وحید هم که انگار منتظر یک جرقه بود اشک از چشمانش فوران کردند و با بغض گریست انیس خواست به طرف بهار بدود و صدایش بزند که معاون دستش را به علامت هیس روی بینی گذاشت و اشاره کرد سر جات بمون !
چند بچه ی دیگر هم به گریه افتاده بودند انگار آنها هم در محیط غریب مدرسه دلتنگ خانواده بودند هر یک از معلمان و کادر مدرسه به سراغ یکی می رفتند معاون در حالی که بطرف بهار می رفت با لحنی مهربان با وحید حرف می زد تا به بهار رسید و شروع به حرف زدن با او کرد :
-اسمت چیه تو ؟
بهار جواب نداد و گریه اش بیشتر شد معاون ادامه داد : شنیدم اسمت مهریه ؟ آره ؟ولی کاش اسمت بهار بود آخه بهار قشنگ تره !
-نخیرم اسمم بهاره
وای راست می گی ؟
بهار در حالی که کمی از شدت گریه اش کم شده بود گفت آره به خدا !از داداشم بپرسین و بعد انگار تازه به یاد وحید افتاده بود دوباره گریه کرد و گفت وحید … وحید کو و خواست بلندتر گریه کند که وحید گفت : من اینجام که
معاون باز نگذاشت بهار باز به یاد مادر افتاده و گریه از سر بگیرد : تو مطمئنی اسم داداشت وحیده ؟بله خانوم
چه اسمای قشنگی من خیلی دوست دارم باهاتون دوست بشم آخه هم خیلی خوشگلین و هم این که خیلی اسمتون قشنگه تازه من دوستی ندارم و اگه دوستم بشین بیاین بهم سر بزنین دیگه غمگین نمی شم من خیلی تنهام بهار که دلش سوخته بود سعی کرد با دستانش صورت معاون را لمس کند و معاون صورتش را جلو آورد و چشمانش را بست : و باز پرسید دوستم میشی ؟بهار لبخندی زد و گفت باشه کم کم معاون بهار و وحید را راهی کلاس کرد و به رف دفتر رفت تا با مادرشان کمی صحبت کند

بلند شد و به طرف خانه رفت از دریا تا خانه راهی نبود هنوز چند قدمی نرفته صدای مجتبی را شنید : انیس با خود و به آرامی گفت : بسه دیگه شورشو در آوردی اما صدا روی او تاکید داشت با تردید به عقب برگشت نه این دیگر واقعی بود نه خواب و خیال ولی او که مطمئن بود مجتبای ساحل خیالی بود اما پرسید : تو بودی کنار ساحل ؟ مجتبی لبخندی زد : نه من نبودم ولی با این حرف دنیایی امیدوار شدم انیس خجالت کشید به راحتی اعتراف کرده بود که به او فکر کرده است !پس شتابزده گفت : نه نه خیلی شبیه شما بود خب .. خب منم فکر کردم که که ممکنه ..مجتبی لبخندش رو بیشتر کرد و انیس بیشتر خجالت می کشید چرا هر چی می گفت بیشتر به ضررش تمام می شد ؟
-انیس عشق بد نیست …جرم هم نیست .. حتی حرام هم نیست
انیس با خود فکر کرد این که در نطق دست تمام اهالی روستا رو بسته اون وقت ما فکر می کردیم زبون تو دهن نداره !
مجتبی که با سکوت انیس جراتش بیشتر هم شده بود گفت من و مادرم هم به شهر اومدیم انیس ناخودآگاه گفت : بله خبراش به ما هم رسیده !و در پایان جمله اش دستش را روی دهانش گذاشت : آخه چه مرگم شده اما این بار مجتبی لبخندش رفت و غمگین شد : انیس چرا نمیشه کمی این دعوای با خودت رو کنار بذاری و برای حرفایی که می زنم وقت و توجه بذاری تو یا منو می خوای یا نه ولی من عاشق توام توجهت این عشق رو تغییر نمی ده حتی بی توجهیت هم راستش اون اولا فکر می کردم بخاطر شباهتته که عاشقت شدم شایدم حقیقت همین بود ولی حالا عمیقا” دوستت دارم بی توجه به خاطرات گذشته م
انیس خواست او را تحقیر کند ولی با خود گفت چرا تحقیر کاری می کنم که متوجه اشتباهش بشه و با پاهای خودش برای همیشه از این جا بره مگه قبلا” بارها تحقیرش نکردم خب چی شد ؟
-آقا مجتبی
-بله
-حاضرم باهاتون حرف بزنم
-واقعا”؟
-بله ولی قول بدین اگه قانع شدین دیگه هیچ وقت سراغ من نیاین
مجتبی با تردید گفت : این یعنی چی ؟
انیس لبخند پیروزمندانه ای زد حالا نوبت او بود تا لبخند بزند توانسته بود مجتبی را عقب بنشاند تازه هنوز حرف هایش را نزده بود : ببینید اولا اینجا جاش نیست پس این گفتگو می مونه واسه یه وقت و یه جای دیگه
-باشه مشکلی نیست ولی کی و کجا ؟
-اینجا همسایه ها ممکنه فکر بدی کنن پس بمونه مثلا” واسه فردا ساعت ۹ همین ساحل منتها اون گوشه که پشت مردابه !
-چرا اونجا ؟خب بریم یه جای بهتر
-نه نمی خوام کسی ما رو ببینه
-مگه کسی اینجا ما رو می شناسه ؟
-نه ولی ..
-باشه باشه هر طور شما راحتین
مجتبا دید که انیس ساکت شده کمی این پا و آن پا کرد و ناگزیر گفت پس فعلا” زحمتو کم کنم با اجازه تون خدا نگهدار
انیس انگار نالید : بسلامت !
وقتی وارد خانه شد درب را محکم بست و به موهایش چنگ زد : خاک تو سرت انیس این چه کاری بود چه حرفایی بود که زدی مگه دیوونه شدی آخه چرا با خودت این طور می کنی همینت مونده بود با مرد غریبه قرار بذاری مگه دختر مدرسه ای هستی اسم خودتو گذاشتی مادر …وای من وای من …دیگر طوری شد که انیس جیغ زنان به صورت و دست و پایش می زد و گریه می کرد : چی داری به بچه هات یاد بدی فردا پس فردا چطور می ری روستا با چه رویی میری سر قبر حمید … انقدر زد و انقدر گفت تا جیغ ها ناله شد و ناله سکوت روی تنها پله ی جلوی در نشسته و به جای نامعلومی خیره شده بود
****
وحید و بهار گوشه ی حیاط نشسته بودند بهار گفت داداشی
-بله
-به نظرت اینجا خیلی بزرگه ؟
-نمی دونم
بهار خندید و گفت پس بیا اندازه بگیریم دیگه !
وحید با تعجب گفت : آخه چطوری بهار دست وحید را گرفت و به دنبال خود کشید یک دستش هم روی پله بود و گفت ازین پله که به دیوار برسیم نباید از دیوار جدا شیم بعد باید همین طور بریم تا جایی که دیوار تموم میشه وحید متوجه منظور بهار نشد ولی گفت : باشه همین طور که می رفتند ناگهان با صورت خوردند به دیوار روبرو صدای شیر آب شنیده شد صدایی شنیده شد بریده بریده حرف می زد : اینجا آب خوریه !
بهار با تعجب به صاحب صدای دخترانه با سوالی جواب داد : مگه تو می بینی ؟
-بله می بینم
-چطوری ؟
دختر که معلوم بود چند کلاسی از آن ها بزرگتر است گفت : خب مثل همه با چشمام
این بار وحید کنجکاو گفت : یعنی همه بجز ما اینجا می بینن
دختر جواب داد نه بعضیا مثل شمان نمی بینن یه عده هم کم می بینن بعضیا فلجن بعضی هم نمی تونن حرف بزنن بعضیام نمی شنون ..
بهار حرفش را قطع کرد : تو چی ؟
اما جوابی نشنید باز تکرار کرد تو چی ؟ ولی باز هم سکوت بود دست هایش را به سمت صدای دختر برد اما کسی نبود او رفته بود زنگ کلاس بود و معلمان و معاون کمک کردند تا بچه ها به کلاس درس برگردند