سلام دوستان.

متنی که می نویسم دو نوشته پیاپی از وبلاگم می باشد که تصمیم گرفتم این جا هم منتشرشان کنم؛ تا نظر شما چه باشد!

یکی از دوستان عزیزم جمله ای دارند با این مضمون که تاریکی ذاتش تنهاییست و فرد نابینا هر کاری هم که بکند دنیایش از دیگران جداست و کلاً به سختی می تواند و اگر راستش را بخواهی نمی تواند با دیگران تعامل به معنای واقعی آن داشته باشد.
من علاوه بر تأیید کامل نظر ایشان مطالبم را می نویسم.
این جانب حدود بیست و چهار سال در این دنیا با نابینایی دست و پنجه نرم کرده ام و مثل بسیاری از انسان ها و شاید همه شان نمی دانم چند سال دیگر هم قرار است ادامه دهم اما از وقتی که خودم را شناختم و به نابیناییم پی بردم و باز خیلی بیشتر و مستحکم تر از زمانی که درس خواندن را شروع کردم دانستم که راهی پر پیچ و خم و البته سخت تر از دیگران را باید بپیمایم و هر چه بزرگ تر شدم به دلیل فهم بیشتر به تبع آن موانع بیشتری را نیز بر سر راه خود یافتم؛ اما در تمام این سال ها امیدم به خدایی بوده که متأسفانه برخلاف گذشته دیگر رابطه چندان خوبی با او ندارم.
من قبول دارم که انسان ها باید برای رسیدن به اهدافشان سختی بکشند و برای به دست آوردنشان نیز باید از هر تلاشی دریغ نورزند اما مبارزه نابرابر را هرگز نمی پذیرم. جهانی مسلح و در مقابل فردی بی دفاع را هرگز مبارزان حقیقی نمی دانم.
درست است که من نابینا هستم اما چه کسی گفته که باید به خاطر ندیدن چشم هایم از ساده ترین حقوقم هم در گذرم و بی خیالشان شوم؟
واقعاً نمی دانم چرا اگر یک نابینا بخواهد در جامعه به قول معروف سری توی سر ها در آورد لزوماً باید  کار های خارق العاده ای انجام دهد و یا هر کاری می کند در بالاترین سطح آن باشد تا شاید البته شاید مردم او را نیز به عنوان یک انسان به رسمیت بشناسند؛ البته من معتقدم حتی در آن صورت هم اگر می گویند: ما فلان فرد نابینا را به عنوان مثال در حرفه وکالت قبول داریم علتش شناخت توانمندی آن شخص نابینا نیست هرگز؛ بلکه این اعتراف از آن جهت است که آن افراد نمی توانند در مقابل آن شخص مزبور حرفی برای گفتن داشته باشند وگرنه تا زمانی که از دستشان بر آید سعی در ندید گرفتن یا حتی حذف و محو آن نابینا می کنند.
باید اضافه کنم که این اعتراف به توانمندی فرد نابینا در بسیاری موارد شامل خانواده های آنان نمی شود و برای این حرفم نیز هزاران دلیل و برهان رد نشدنی دارم؛ نمونه اش خانواده خودم که در تمام طول تحصیلات من هرگز چنان که در سایر خانواده ها رسم است من را نپذیرفته اند و قبول ندارند. سوء برداشت پیش نیاید که من اگر درس می خوانم حتماً برای این است که می خواهم خودم را به جامعه و مخصوصاً خانواده ام اثبات کنم؛ خیر، من سال هاست که به این نتیجه رسیده ام که اگر شخصی نخواهد مطلبی را بپذیرد تو خودت را جلویش به قتل هم که برسانی او حرفت را قبول نخواهد کرد؛ دقیقاً حکایت فرد خوابیده و خواب زده است که خوابیده را می توان بیدار کرد ولی آن که خودش را به خواب می زند هرگز نمی توان.
سخن من به تمام خانواده های نابینایان این است که اگر آن ها را به عنوان افرادی توانمند در حوزه تحصیلیشان قبول ندارید لا اقل بی دلیل به مقابله با آنان بر نخیزید. بدانید اگر فرزندان فامیلتان دانشآموز هستند و پدر و مادرشان مرتب پز بچه هایشان را به دیگران می دهند که ببینید نمره های پسر یا دختر من همه اش بالای هجده است فرزندان شما هم در حدود توانایی هایشان و در خیلی موارد حتی بیشتر از فرزندان آن ها عمل می کنند.
توجه کنید اگر فرزند نابینای شما به عنوان مثال نمره درس ریاضیش در سال سوم دبیرستان نوزده شده این نمره هیچ فرقی با نمرات فرزندان دیگر فامیلتان ندارد؛ بدانید اگر فرزند شما در کنکور سراسری شرکت کرده است و رتبه خوبی هم کسب نموده و در دانشگاه هم قبول شده است جز تلاش خودش و معلمانش هیچ عامل دیگری در این راه کمک کننده او نبوده است؛ مرتب پز قبول شدن فلانی از فامیلتان را به فرزندتان که در رشته بهتری از او قبول شده است ندهید.
خانواده های دارای فرزند معلول و علی الخصوص نابینا توجه داشته باشید اگر فرزند فلانی در روستا یا شهرتان به قول شما ماهی خدا تومان در می آورد برای فرزند شما هم اگر سنگ جلوی پایش نیندازید و البته نیندازند هم تمام آن فرصت ها و در جا هایی حتی خیلی بهتر از آن ها فراهم است، فقط دنبال نتیجه زود بازده نباشید؛ اوضاع سیاسی و اقتصادی کشور را نیز در نظر بگیرید. شما اگر یک درخت هم بکارید زمانی لازم است که آن درخت رشد کند و بزرگ شود آن گاه نوبت به میوه دادنش برسد.
فرزندان نابینای شما بیش از دیگران نیازمند توجه و ابراز محبت خودِ شما هستند.
منی که دارم این مطالب را می نویسم هرگز به اندازه ای که از غریبه ها تحسین و توجه دیده ام از خانواده ام این قدر محبت و التفات را دریافت نکرده ام.
این قدر جلوی فرزند نابینایتان از تقدیر و شانس شکایت نکنید؛ فرزندان شما فقط نمی بینند اما بقیه حواسشان خیلی بیشتر از دیگران کار می کند؛ آن ها دیگر بزرگ شده اند؛ حتی اگر رو در رو به آنان بگویید که از داشتنشان ناراحت هستید این قدر برایشان زجرآور نیست که هی از این یکی و آن یکی بشنوند که قدر پدر و مادرت رو بدون؛ اگه تو چشم داشتی الآن می تونستی پشت و پناهشون بشی، پدر پیرت رو در نظر بگیر اگه می دیدی اون دیگه مجبور نبود این قدر کار کنه؛ حتماً خودِ شما چنین حرف هایی را به دوستان و آشنایانتان می زنید که آنان به خود این جرأت را می دهند که این گونه فرزندان شما را بیازارند؛ هر چند که باخبر هستم کسانی از شما هم وجود دارند و اتفاقاً تعدادشان هم کم نیست که مستقیم به فرزند نابینایتان می گویید که از داشتنش احساس حقارت می کنید.
یادم می آید آن سال هایی که در مدرسه شبانه روزی درس می خواندم تعطیلات که می شد همیشه کسانی بودند که هیچ کس دنبالشان نمی آمد یا آن قدر دیر و به اصرار مسؤولین خوابگاه می آمد که آن بچه ها همیشه گوشه گیر و غمگین بودند که چرا اگر نابینا هستند خانواده هایشان هم دیگر رهایشان می کنند و سالی به دوازده ماه سراغشان را نیز نمی گیرند.
این خاطره ناخوشایند را هرگز نمی توانم از ذهنم پاک کنم سالی که قرار بود کنکور بدهم و چون درس می خواندم و مدت زیادی هم به آزمون نمانده بود در خوابگاه مانده بودم. روز آخر سال تحصیلی سرپرست خوابگاه من را صدا زد و گفت: برایم کاری پیش آمده تقریباً بیشتر بچه ها هم رفته اند یکی دو ساعت می توانی در اتاق سرپرستی بمانی و به تلفن ها جواب بدهی؟ چون دفعه اولم نبود که این کار را انجام می دادم قبول کردم. مشغول مطالعه بودم که تلفن زنگ خورد. جواب که دادم پدر یکی از بچه هایی که هنوز در خوابگاه مانده بود و دنبالش نیامده بودند چون فکر می کرد من مسؤول خوابگاه هستم همین که گوشی را برداشتم بعد از احوالپرسی مختصری گفت: آقای سرپرست میشه شماره کارتتون رو به من بدیید؟ پرسیدم: چرا؟ جواب داد: واسه این که … رو یه ده روز دیگه هم نگهش دارین گفتم: ما از این کارا انجام نمیدیم اون قدر یعنی شما کار دارید که نمی تونید بیایید بچه تون رو ببرید؟ در کمال پررویی جواب داد: راستش کار خاصی که ندارم ولی … رو که می شناسید واقعاً نمیشه درست حسابی …
از آن جا که اولین باری نبود که چنین حرف هایی را از خانواده هایی می شنیدم با عصبانیت تمام گفتم: خجالت بکشید آقا! فکر کردید وظیفه شما در مقابل بچه تون فقط به دنیا آوردنش هست و همین که یه خورده بزرگ شد و پا گرفت دیگه باید ولش کنید به امون خودش؟ حالا بچه تون به هر علتی نابینا شده تقصیر اون چیه که پدر و مادری مثل شما داره؟ همین الآن بیایید ببریدش.
متأسفانه از این ماجرا ها کم نداشتیم و حتی یادم می آید اواخر یکی از سال های تحصیلی باز که در سرپرستی خوابگاه تلفن ها را جواب می دادم پنج شش باری می شد که شماره تلفن یکی از خانواده ها را گرفته بودم که بیایند دنبال فرزندشان؛ آخرش هم که جواب دادند گفتند: الآن کسی خونه مون نیست بیاد دنبال … یه چند روزی نگهش دارید تا بیاییم دنبالش گفتم: شهر شما که زیاد با این جا فاصله نداره، یه تاکسی چیزی بگیرید بیایید بچه تون رو ببرید که بعد از چندین تماس تلفنی دیگر بالاخره پدرش آمد و آن بچه را به خانه شان برد.
من چون خواهری نابینا هم دارم از وضعیت اسفبار دختران هم نوع هم خبردار هستم.
می دانید که دختر ها به خاطر احساساتی بودنشان بیش از پسر ها نیاز به محبت و توجه دارند اما متأسفانه با اکثر دختران نابینا نیز رفتاری درخور شأن آنان از جانب خانواده هایشان صورت نمی گیرد. اغلب پدر و مادر ها یا به صراحت و یا به طور ضمنی دختران نابینایشان را با سایر دخترانی که می شناسند مقایسه می کنند و مثلاً به آنان می گویند: می دونی اگه چشم داشتی الآن عروس شده بودی و من تا حالا نوه ات رو هم می دیدم و از این طور حرف ها که حاصلی جز بیشتر به انزوا کشیده شدن آنان و خودکمبینی و عدم اعتماد به نفسشان ندارد.
کاری نکنید که دعای بچه هایتان چنین باشد که:
خدایا کاش همین خانواده را هم به من نمی دادی و بهتر است بگویم کاش من را اصلاً به وجود نمی آوردی تا دیگر آن وقت شاهد این همه توهین و کوچک شدن نمی بودم.
خدا! نکند لذت می بری که این همه تحقیر شدن را می بینی؟ نخواستم؛ اصلاً خانواده درست و درمان نخواستم، لا اقل اگر خیری نمی رسانید دیگر این همه شر رساندن را از کجا یاد گرفته اید؟ دارم آتش می گیرم، آتش.
کاری نکنید که روزی یا شما حسرت همین بچه های نابینایتان را بخورید که دیگر دیر شده باشد و یا آن ها بودنتان را آرزو کنند در حالی که دیگر همه چیز تمام شده است.
دوستی به صورت خصوصی کامنت گذاشته اند که همیشه هم این طور نیست که خانواده ها سرکوفت بزنند و گفته اند که معلم دانشآموزان استثنایی ای را می شناسند که اتفاقاً همیشه از شاگردانش تعریف می کند و حتی سرکوفت آنان را نیز به بچه های خودش می زند.
در پاسخ ایشان باید عرض کنم که درد همین جاست که ما معلولین و به خصوص نابینا ها چنان که در مطلب قبلی گفتم چنان تعریف و تمجید هایی از غریبه ها می بینیم و می شنویم که واقعاً خود را لایق این همه محبت نمی دانیم؛ اما دریغ از یک آفرین یا درک متقابل از جانب والدینمان و به خصوص پدرها که نوع نگاهشان نسبت به مادران بیشتر اقتصادیست و معمولاً مشکلشان با فرزند نابینایشان این است که او نمی تواند مثل دیگران پول در بیاورد و کمک حالشان باشد؛ من قبول دارم که آنان هم زیاد بی جا نمی گویند اما باید دقت کنند که فرزندان آن ها در شرایط ویژه ای قرار گرفته اند و به تبع همین شرایط، مشکلات خاص تری هم نسبت به فرزندان بینا بر سر راهشان وجود دارد که اگر این مسأله را متوجه شوند فرزندانشان با چنان انرژی و توانی از موانع عبور می کنند که می توانند برای همیشه مایه افتخار و مباهات والدین خود باشند.
راستش بعضی وقت ها با خودم فکر می کنم که شاید همین دیگران هم که این قدر از توانمندی های ما تعریف می کنند در حقیقت تعجبشان از این است که چه طور با وجود ندیدن توانسته ایم خودمان را به جایگاهی که در آن قرار داریم برسانیم و اصلاً چگونه است که دوام می آوریم و به زندگی ادامه می دهیم؟
شاید آن ها هم اگر مدت بیشتری با ما زندگی کنند و حقیقت را بهتر متوجه شوند و بدانند که ما فقط نمی بینیم و سایر حواسمان درست و بجا عمل می کند آنان نیز به مقابله بر خیزند و در پی انکار و گاهی اوقات هم حذف ما بر آیند.
واقعاً این را دیگر مطمئن نیستم.
البته باید اذعان کنم که در هر جامعه آماری که مثال بزنیم قطعاً استثنا هایی هم وجود دارند.