سلام دوستان

من از یادم نمی رود آن لحظه های افسوس
افسوسی از جنس حسرت
حسرتی از جنس آشغال های ریخته شده بر سر یه کوچه
و همان آشغال هایی که یه زمانی به دردمان می خورد
حرف من حرف آشغال نیست، زباله نیست، کثیفی نیست، کینه نیست، نفرت نیست
حرف من حرف آه است …
از کدام آه بگویم؟
آهی از جانب بی معرفتی های روزگار؟
یا آهی از ماتم غروب خورشید؟
یا یه آهی از درد های وجود یک بیمار تا سرفه های یک معتاد
از گوشه نشینی یک دیوانه گرفته تا اون زندانی بی گناه
از چیدن شاخه گلی از گلستان گرفته تا ریزش برگ درختان
از اون بچه سر راهی تا گیر کردن لقمه غذا در گلوی یک کودک
آهی از لرزش دستان یک پیرزن تا دیدن عصا بر دست یک پیرمرد
آهی از آن خط های نقش بسته بر پیشانی یک پدر و آهی از دلتنگی یک مادر
دیگر از کجا بگویم؟
از خنجر های یه دوست تا بی کسی ها و تنهایی ها؟
یا از اون پرنده های قفسی و تلخی سرنوشت؟
از نامردی ها و بی لیاقتی ها گرفته تا آتشفشان های دروغ
و افسوسی از زندگی مسخره
افسوسی از جنس اندوه، از جنس درد، از جنس غصه
چه کسی می داند در درونم چه می گذرد؟
دارم می سوزم از این لحظه های حسرت …
اصلا این حرف ها برای چه کسی اهمیت دارد؟
مهم نیست به من بگویی دیوانه
و بگی دنیا دو روزه و می گذره
یا حرفت را زیر لبت پنهون کنی
و یا نگاه معنی دارت را از من بدزدی
اصلا بی خیال
اشکالی ندارد
اون گوشه بشین و به ریش من بخند
و با بغل دستیت پچ پچ کن
اما این رو بدون تو کوچه ما هم عروسی میشه
یه بار چشمت رو ببند
تا حالا این جور چرخه ی زندگی رو دیدی؟
تا حالا امانت بریده؟
تا حالا خنجر خوردی؟
تا حالا شده از درونت بسوزی و بخواهی بری یه گوشه و از اعماق وجودت فریاد بزنی؟
بگی گور پدرت ای زندگی لعنتی
آن زندگی ای که سرود مرگ را زمزمه می کند
آری
خوب نگاه کن
تو هم یه روزی صدای این زنگوله رو می شنوی …