سلام دوستان، سال نو بر همگی شما صمیمانه تبریک، و بهترین شادباش ها رو براتون دارم و امید که یکی از بهترین سال های زندگی‌تونو پیش رو داشته باشید.
مدت مدیدی بود که حضور پر رنگی نه در اینجا، بلکه بطور کل در فضای مجازی نداشتم و این عید رو بهونه خوبی برای یه دید و بازدید و آشنایی با دوستان جدید دیدم.
عرض کنم کاربران قدیمیتر، بهتر منو به یاد میارن، اما خوب هنوز هم وقت نشده که یه معرفی به دوستان جدید داشته باشم.
خب از خودم کمی بگم، بنده مهدی ترخانه در حال پشت سر گذاشتن آخرین روز ها از سن 36 سالگی ام هستم. همراه با اون به سالروز عوض شدن مسیر زندگی ام هم نزدیک میشم و این رخداد، که باعث آشنا شدن من با شما هم شد، به سه سالگی خودش نیز نزدیک میشه.
خب من تا سه سال پیش بینا بودم و کار های زیادی رو ازش تجربه دارم. از رانندگی اتوبوس گرفته تا کار با موتورسیکلت، از سیم پیچی موتور های برقی تا کار در آژانس و حتی مدتی هم خودم یک آژانس زده بودم. خخخ. خب اما از قسمت آشنایی اش با شما بنویسم : بنده یک اتوبوس شرکت واحد درون شهری دارم، از همین اتوبوس های خصوصی که دیگه همه جا درون شهر ها فراگیر شده.
داشتم از پارکینگ، جایی که اتوبوس رو شب پارک کرده بودم بر‌می‌گشتم، هم موتورسیکلت داشتم، هم یه سواری پیکان، اما خب قسمت این بود که اتوبوس رو اون شب به جلوی منزل‌مون نیارم و اونو در تهران درون پارکینگ بگذارم، خب یادم رفت بگم که منزل‌مون رو هم تازه به شهریار برده بودیم. اولین باری که از تهران جدا شدیم. من بیشتر عمرم رو در محله های نازی آباد و خزانه گذروندم…
خب دیگه یه حادثه کافی بود که من بتونم یه دنیای دیگه رو هم تجربه کنم خخخ. چیز زیادی یادم نمیاد از اون شب، اما میگن که ده روز هم تو بخش مراقبت ها، بیهوش بودم. راستش رو بخواهید خیلی هم بد نبود خخخخ. نه دردی و نه دل مشغولی ای. شاید حافظه ام پاک شده باشه ولی وقتی صدا ها رو شنیدم که داشتند مثل یه بچه ازم سوال های ابتدایی می کردند، خخخ. من هم جاتون خالی از خجالتشون در اومدم. هه هه.
کم کم که هوشیارتر می شدم، حواسم به دو تکه پارچه افتاد که روی چشم های زیبایم گذاشته بودند و کم کم متوجه شدم که بله این ها نشانه های ورود به دنیای جدید هست. بعدا فهمیدم که با یه پیکان سواری از عقب برخورد کردم، امان از دست رانندگی این خانم ها خخخخ. یع عمری به مردم نزدیم، آخرش زدند‌مون. یه خانم که داشته از شوهرش رانندگی یاد میگرفته، یه کامیون میپیچه جلوش و اونم میزنه رو ترمز و من هم زحمت برخورد رو از پشت سر میکشم خخخخ. طبق قوانین هم هر کسی از پشت برخورد کنه، خوب مقصر هم میشه. یادتون بمونه که باید یکصد و پنجاه متر با جلویی فاصله داشته باشید.
خوب من این شانس رو داشتم که از دو دنیای متفاوت دیدن کنم و کمتر کسی به این شانس دست پیدا میکنه تو زندگیش.اینجوری هم بهش نگاه کنیم، بد نیست. این ها رو تعریف کردم که. یه زمینه از ورودم به این دنیا رو گفته باشم.
خب اوایل خیلی تحمل کردن شرایط جدید سخت بود. یادمه وقتی گفتند که باید تا سه شنبه صبر کنی، انگار داشتند یارانه ام رو قطع می کردند خخخ. اون روز شنبه بود و اینقدر برام تحملش سخت بود که تا سه چهار روز دیگه نمیتونستم ببینم. خوب یه کم شاید بیشتر از سه چهار روز شده، اما خیالی نیست. البته من چشم هایم ایرادی پیدا نکردند و سالم هستند، این عصب بینایی ام بود که از خونریزی زیاد و نرسیدن در بیمارستان هایی که منو به عنوان ناشناس برده بودند بعد از تصادف، ایجاد شد. قسمتی از عصب بینایی ام بهش خون رسانی نشد و آسیب دید.چندین بار هم مقطعی حدود چند ثانیه برگشته و دوباره رفته خخخ اینم باما بازی اش گرفته. اما الان شکر خدا، انگار میبینم خخخ باورش سخته ولی انسان موجود خارق العاده ای هست. خیلی پیچیده و خیلی سازگار با شرایط.
الان بیشتر دغدغه های من اینه که اطرافیان رو آروم کنم تا خودم خخخ. هر چند بگم که عمری رو اونجوری تربیت شدم و زندگی و شخصیتم در بینایی شکل گرفته. و نمیشه خودم رو کاملا با این دنیا وفق بدم، اما اینطوری بگم که اونقدر که در ذهنیت بینا ترسناک و هولناک باشه، نبوده یا من تونستم که بهش عادت کنم.
مثل دیگر دوستان نابینا شده، منم خیلی اوقات یادم میره که نمیبینم، یه جورایی تخیلم صد در صد فعاله و الان دارم همه چی رو تصور می کنم.. مثل قبل.فقط همینو بگم که تفاوت های زیادی هم تو تجسم ها، بین من و دوستانی که دیدن رو تجربه نداشتن فکر می کنم باشه، اون هم در درک و تجسم متفاوت یک جسم معین، بین من و اون ها فکر کنم باشه. ولی مثل اونها، من حس های قوی تری ندارم، اون ها رو خیلی خیلی حساس تر از خودم دیدم و این شاید نقطه ضعف من باشه.
خب این پست راجع به تصورات من از دو دنیا نیست و خواستم برای دوستانی که جدید با هم آشنا شدیم، یه معرفی بیشتر و مفصلتری داشته باشم. انشا الله بعدا به این مقوله در پست های جدید می پردازیم.
من فکر کنم سال 82 بود که به شهرداری رفتم و کارمند شرکت واحد شدم. ی مدت هم طول کشید و استخدام رسمی شدم. اما درست یادمه که از 17 سالگی خودم ماشین داشتم، خخخخخ شاید باورتون نشه ولی هنوز یه سال کم داشتم از نظر قانونی که بهم گواهینامه بدند. یه بنز سواری قدیمی با هزار قرض و قوله خریدم خخخخ نه اون بنز کوپه هاااااا. اونهایی که به ماشین علاقه دارند یا ماشین های قدیمی رو می شناسند، یا برو بچه های شمال رو یادشونه که بنز های 190 در خط چالوس به تهران هم کار می کردند خخخخ خیلی اوراق بود ولی برام یه دنیایی بود. آخرش هم شهرداری ازمون گرفتش خخخخخ. اندازه مو های سرم موتور و ماشین خریدم و فروختم. نه خیال کنید که بچه مایه دار بودم، اتفاقا برعکس، اینو میشه از اولین ماشین قراضه ام فهمید که همسن پدرم بود خخخ. ولی یا علی گفتم و تک و تنها شروع کردم.
از یه موتورسیکلت قسطی شروع کردم، cg 125 مدل هفتاد دست دوم و کار دار، تا رسوندمش به اتوبوس شخصی 12 متری. میبینید که میشه. خوبش هم میشه. اینو به دوست هایی میگم که خیال می کنند میتونند با کار نیست و این و اون، از زیر مشکلات شونه خالی کنند. من کردم و شد. همین جا هم اعلام می کنم که هیچ کس به جز مادرم دستم رو نگرفت و هنوز هم تکیه ام به اونه بعد از خدا.
من خیلی هم کنجکاو بودم، از همه چی می خواستم سر در بیارم خخخخ به همین خاطر هم تا تونستم چیز های متفاوت و جور واجور یاد گرفتم و هنوز هم در حال یاد گرفتنم. حالا شاید کانال های یادگیری ام عوض شده باشه ولی هنوزم دنبال یاد گرفتنم و ازش لذت میبرم. هر چی یاد میگیری به نظرم، تازه میبینی که هیچی یاد نگرفتی و اول کاره. اینو جدی میگم و از اینکه کسی چیزی یادتون بده استقبال کنین. چند روز پیش کسی که نصف سن من رو داشت، به من یه سری اعراب گذاری در NVDA رو بهم آموخت. من با ذوق فراوان ازش با افتخار یاد گرفتم و به کسای دیگه هم میگم. پس فکر نمی کنم که یادگیری به سن و سال باشه و ایرادی به آدم وارد کنه. پس هر کی میخواد به من بیاموزه، بسم الله. در حالی که من از بچگی کامپیوتر داشتم و ویندوز رو ده سال پیش خودم عوض می کردم اما میدونم این کامپیوتر، با اون زمین تا آسمون فرق داره و قابل مقایسه نیست. منم خیلی تونستم پیشرفت کنم و هنوزم هیچی نمیدونم خخخخ.
خب دیگه چی بگم ؟ آهان دو تا مدرک آموزش فنی حرفه ای هم از سازمان فنی حرفه ای دارم که تو شناسنامه نوشتم و یه عالمه علاقه به برق و الکترونیک و بابا برقی خدا بیامرز خخخ الانم بعضی وقت ها فاز و نول بازی ام میگیره و هنوزم عوض نشدم خخخ خوب یه مثال که با دستکش ظرف شویی به دست، تونستم خونه قبلی مون رو چندین بار سیم کشی کنم که این ها رو به کسی توصیه نمی کنم خخخ البته با آشنایی قبلی ای که به سیم کشی منزل‌مون داشتم و کمک یه بینا در تشخیص رنگ های سیم ها. خوب دستکش ظرفشویی هم که میدونید عایق هست و بهمون اجازه میده که بدون برق گرفتگی، سیم ها رو لمس کنیم. خب این قسمتش بد آموزی داره و بسه.
خب مطلب و گفتنی زیاده و الانم نمیشه تو یه پست همه چی رو بگم. آخه هر چی می نویسم می بینم دوباره داره یادم میاد خخخخخ ولی اگه زنده بودیم، میشه بعدا این ها رو نوشت و گفت.
فکر کنم برای اینکه خیلی وقت بود ننوشته بودم، شروع بدی نباشه، هر چند به دور از حوصله و دقت بود ولی برای کسانی که منو جدیدا نشناخته بودند، فکر کنم بد نبود. ولی خوب نویسنده خوبی نیستم و شما به بزرگی‌تون ببخشید.
اگه هم فکر می کنین که شاید بتونم کمک کوچیکی باشم خوشحال میشم در موارد فنی، تجربه ام رو به اشتراک بذارم، همون طور که از دیگران یاد گرفتم تا حال.
خب اینم در آخر بگم که هنوز هم تونستم خیلی از چیز هایی که داشتم رو با کمک خدا حفظ کنم و تا الان ناباورانه دستم رو حتی برای کمک های کوچیک هم جلوی کسی دراز نکردم و روی پای خودم ایستادم. تا چند روز پیش هم تونستم با تمام محدودیت هایی که برام بوجود اومده، ماشین رو بچرخونم و نذارم که بخوابه. از نظر من کار کمی نبوده اما این کجا و انتظاراتی که من از خودم دارم کجا. اما شکر خدا هیچ وقت تنهام نذاشت و نمیذاره. اما دیگه برای سال جدید باید یه تصمیماتی بگیرم. در ضمن تو سال جدید هم قصد دارم دیگه به قول دوستان یه چیز هایی رو به امید خدا تو زندگی ام عوض کنم و بیشتر از این نذارم که عمرم هدر بره. برای شما دوستان هم آرزوی سالی خوش و خرم همراه با موفقیت دارم.