وقت پریشانی من
از آن حال بود
که شنیدم دوریت رازیست
و این راز
آهم را آتشین می کند
و انگار همین دیروز بود
که کنار حوض زندگی
با هر بار وزش باد
قطره های آب کنار من و تو می رقصیدند
و من و تو
ساز دلمان را
به هوای صدای ققنوس کوک می کردیم
اما اکنون
از تلخی روز های بی تو
نگاه مستانه ی تو را نقاشی می کنم
و با خاطرات روز های بی تو
صدایم در گلویم خاک می خورد
و فریاد درونم را
به وسعت طوفان های پر خروش
بر سر دفتر خاطراتم هوار می زنم
و می نویسم: نبودنت رازیست
نگاهت رازیست
سفرت رازیست
و هنوز نمی دانم که من
تا آن سوی خیال
چطور از هوای تو سفر کنم؟