بعضی روزا صبح که از خواب بیدار میشی، احساس میکنی دنیا به کامت نیست
دنیا با تمام بزرگیش واست مثل یه قفسه و هر طرف که میری در و دیواره که جلوت سبز میشه
رو زمین زیادی هستی و آسمون با اون بزرگیش سهم تو نیست که نیست.
امروز واسه من از همون روزا بود.
پنجره اتاقمو باز کردم تا هوای تازه بخورم، ولی بغض سنگینی که تو گلوم بود بدتر داشت خفم میکرد.
ابری بودم و دنبال کوچیکترین بهانه واسه بارونی شدن
رفتم سراغ لپتاپ و آهنگ خواننده مورد علاقم رو play کردم، اما… نه! اینم نتونست آرومم کنه.
همینجور که مشغول چرخیدن تو آرشیوم بودم، یه دفعه به فایلی رسیدم و بی اختیار play کردمش.
آره! همینه! بهانم واسه بارونی شدنم رو پیدا کردم!
صدای یه رفیق قدیمی که داشت یکی از جزوات دانشگاهم رو میخوند واسم.
چند ثانیه با دقت گوش دادم و در عرض چند ثانیه 4 سال رو مرور کردم.
تمام خاطراتمون، قهر و آشتیهامون سر مسائلی که بعد خودمون بهشون میخندیدیم و……….
همه در عرض چند ثانیه جلوی چشمام رژه رفتن و بعد هوای چشمام بارونی شد.
راستی! الآن این رفیقم کجاست؟
چیکار میکنه؟
اصلا چی شد که یک دفعه جوری رفت که هیچکس هیچ خبری ازش نداره و هیچ نشونی از خودش هم نذاشت؟
امروز، 4 آبان، تولد این رفیق خوبمه
رفیقم! کاش بدونم کجایی
کاش بتونم یه خبر ازت بگیرم!
کاش……….
هرجایی که هستی، تولدت مبارک!
**********
همچنان فایل صدای رفیقم در حال پخش شدنه و هوای چشمای من همچنان بارونی