به نام خدا
سلام دوستان
امیدوارم حالتون خوب باشه.
همون طور که گفته بودم راهی مشهد شدم. با هواپیما رفتم و با هواپیما هم برگشتم.
با حس و حال خوبی رفتم و با حس و حال خیلی بهتری برگشتم.
تو این سفر به آرزوم که خوندن یه دعای کمیل توی حرم بود بالاخره رسیدم.
آخه دفعه های قبل هیچ وقت نشده بود که پنجشنبه شب ها حرم باشم.
دعا رو حاج محمود کریمی خوند.
حس و حالش قابل وصف نیست برام ولی خداییش همه شما دوستان با معرفتم رو خیلی خیلی دعا کردم.
اتفاقا آقای کریمی هم یه خاطره از یه نابینا توی دعا خوندنش گفت که براش خیلی جالب بوده و گفت که فکر نکنه که به این زودی ها یادش بره.
به گفته خودش توی گفت و گویی که با یه دختر نابینای 18 ساله داشته اون دختر با یه حال عجیبی از آقای کریمی میپرسه که حاج آقا یه سوال ازتون دارم و اونم اینه که کربلا چه شکلی هست؟
اینو که گفت جمعیت همه به گریه افتادند.
من همونجا به فکر افتادم که چرا این جمعیت با این شدت به صحبت حاج محمود واکنش نشون دادند؟

چرا انقد سوال یه دختر نابینا روی حاج محمود و زائرین امام رضا تاثیر گذار بود؟ خیلی دلم میخواست ازشون بپرسم چرا گریه میکنید؟ وقتی این صحبت رو شنیدی دلیل گریه تون چی بود؟ آیا به حال اون دختر نابینا گریه کردید یا به حال خودتون؟
بعد با خودم گفتم چرا این حرف روی خودت اثر گذاشت؟ چرا خودت گریه کردی؟
بهتره این سوال رو از خودت بپرسی؟
من جواب خودم رو گرفتم. جواب این سوال واسه هرکی میتونه متفاوت باشه. به هر حال شما هم اگه دوست داشتید از نگاه خودتون به این سوال جواب بدید.
تنها چیزی که میتونم اینجا بگم اینه که اون دختر با صداقت تمام و با تموم احساسش اون سوال رو پرسیده و دلیل تاثیر گذاریش روی جمعیت همین صداقت و اعتقاد قلبیش بوده.

از این بحث که بگذریم در کل سفر خوبی بود.
واسه بار سوم هم رفتم موج های خروشان. اما به محض ورودم به سالن مامور حراست گفت آقا شما نمیتونی بری داخل. واسه نابینا ممنوع هست.
بهش گفتم من دو دفعه دیگه هم اومدم اینجا. چرا قبلا ممنوع نبود؟
گفت تنها راهش اینه اگه میخوای بری داخل باید تعهد بدی که با رضایت خودت وارد میشی و ما هیچ مسئولیتی نداریم.
من هم جوگیر. گفتم خب کجا باید تعهد بدم؟
اونم ما رو تا اتاق مدیریت راهنمایی کرد و تعهد رو مثل آب خوردن از من گرفتند و واسه بار سوم وارد موج های خروشان شدم.
اینکه توی تبلیغاتش میگفتند
تپش
تپش هیجان
سقوط آزاد
واقعا درسته.
تصور کنید که میرید توی یکی از سرسره های بی شمارش و سوار یه تیوپ دو نفره میشید.
به امید اینکه خیلی ساده میایید پایین. درست همون لحظه که فک میکنی این چیه من سوار شدم یهویی به اندازه دو متر زیر پات خالی میشه و بعد از کلی این ور اون ور شدن توی سرسره با همون سرعت سرسام آور پرت بشی توی آب.
خیلی وحشتناکه و البته عالی. به طوری که پس از چند لحظه که کاملا گیج هستی بدون هیچ فکری به سمت سرسره بعدی میری.
اگه هوس کردید برید حتما یه همراه مطمئن همراهتون باید باشه وگرنه کلاهتون پس معرکه هست.
اینم خلاصه ای از سفر من به مشهد بود.
ایشاالله به زودی پست های سفر به مشهد تک تکتون رو اینجا بخونم.
یا علی