این بار برای تو می نویسم ، چه بسا بسیار زود باشد یا که بسیار دیر…
اما می نویسم تا بدانی که احساس خوشبختی می کنم که شب ها با لالایی تو زیر پنجره کلبه کوچکمان چشمک ستاره ها آخرین تصویر های به یاد مانده در ذهنم می شوند ، احساس خوشبختی می کنم که صدای ضربان قلبت موسیقی شبم می شود وقتی که سرم را بر روی سینه ات می فشاری ، احساس خوشبختی می کنم که چون تویی دارم و همه آرزویم که تو هم با من هم احساس شوی…
گذشته ام را در رودخانه زلال کنار کلبه به دست جریان مهربون آب سپردم و دستان خالی ام را به دستان گرم تو ، در سایه وجود شادی بخش توست که جرات پیدا کردم رنگ آینده ام را خودم انتخاب کنم و انسان زیبای دیگری شوم ، در آغوش مهربون توست که زیر باران نشستن و خیس شدن طعم لذت دارد و انتظار رنگین کمون زیبا…
با تو خندیدم و گریستم ، با تو تا اوج هیجان و بیکران آرامش همراه شدم ، با هم از مه گذشتیم و زیر باران خیس شدیم ، لب ساحل قدم زدیم ، پیچ جاده ها را پشت سر گذاشتیم ، خواندیم و رقصیدیم ، آتش زدیم و گرم شدیم ، به گذشته ها سر زدیم و از آینده ها گفتیم…
دوستت دارم به خاطر تمام لحظه هایی که با هم سپری شد ، دوستت دارم به خاطر تمام همراهی ها و شکیبائیهایت ، دوستت دارم به خاطر تمام حمایت ها و رفاقت هایت…
با تو ناگفته ها بسیار و گفتن ها دشوار…
تنها به رسم صداقت و رفاقت می خواهم بدانی که گاهی بی پرده گوئیهایت چونان سنگی شیشه نازک دلم را پر از ترک میکند و مرا به قهقرای ترس و تردید و ابهام فرو می برد…
اگر خنجر تیزت را در غلاف فرو میبردی آنگاه پوسته نازک تنم شکاف بر نمی داشت و روح مهربانت می توانست بی واسطه روحم را در آغوش بگیرد و از باده محبت هم بنوشند و سر مست شوند تا با هم دوش به دوش هم تا اوج لذت روی بال فرشته ها تا بیکران خدا بالا رویم…
حال این تو و این دستان من که به سوی تو دراز شده است…

نویسنده محسا.